engeland e.a. – hard to miss

reisavontuur in o.a. engeland – vanaf 1995

Ik heb in de loop der jaren een behoorlijke track record opgebouwd rondom het (bijna) missen van vluchten. Zo erg, dat ik inmiddels standaard een tikkeltje zenuwachtig ben wanneer ik moet vliegen. Op zich niet zo gek als je bedenkt dat ik al twee keer mijn vlucht gemist heb én een dozijn keer bijna de gate voor mijn ogen zag sluiten. Elke keer met een andere reden, maar altijd met hetzelfde resultaat. Hijgend als een hert het vliegtuig ingaan met je hart in je keel is sowieso niet prettig. Ik heb mezelf daarom de laatste keer heilig voorgenomen dat dit mij nooit, maar dan ook echt nóóit meer gaat overkomen.

new york – florida: een dag te laat

Op mijn allereerste lange reis zet ik direct de toon. Na acht weken werken in de keuken van een summer camp voor Amerikaanse kinderen in Pennsylvania ben ik toe aan een weekje écht vakantie vieren. En dus boek ik samen met twee new made friends een vlucht naar Florida, waar we een roadtrip gaan maken en vooral heel veel gaan chillen. Voor het zover is, worden we met alle camp crew in een grote bus geduwd en gedropt in New York City. Er zijn ergere plekken om gedropt te worden. We slapen een paar dagen in Manhattan en maken ons daarna op voor onze vlucht naar Florida.

We pikken de avond voor vertrek nog net een musical op Broadway mee. We staan net op het punt om met zijn drieën die kant op te lopen, wanneer één van hen per toeval op haar vliegticket kijkt en doodleuk opmerkt dat we de dag ervoor hadden moeten vliegen. You must be joking, is mijn enige gedachte. Dat is echter helaas niet het geval: het reisbureau heeft de tickets op een andere dag geboekt dan wij hebben gevraagd en we hebben de tickets daarna nooit meer bekeken. We hadden daardoor inderdaad gisternacht moeten vliegen in plaats van komende nacht, zoals in ons hoofd zit. Oliedom. Aangezien we ons vliegtuig inmiddels toch al gemist hebben, kunnen we net zo goed de musical nog meepakken en pas daarna naar de luchthaven gaan.

Heel relaxed zitten doen we echter niet in het theater – en dus zijn we blij dat we daarna naar het vliegveld gaan om te regelen wat er nog te regelen valt. Er staat toevallig net een busje voor de deur van het theater, dat op en neer gaat naar JFK Airport. De chauffeur wil ons wel even brengen, ondanks zijn vrije avond – een geluk bij een ongeluk. De luchthaven zelf is helaas minder gezellig. Alle check-in-balies zijn even ervoor gesloten en gaan pas weer om vijf uur ’s ochtends open. We horen dan pas of ons ticket überhaupt met terugwerkende kracht verplaatst kan worden en zo ja, wanneer we alsnog kunnen vliegen. Het is momenteel hoogseizoen, dus dikke kans dat elk vliegtuig naar Florida vol zit.

Gelukkig is de enorme vertrekhal wel open – en dus besluiten we daar de nacht door te brengen op de (koude) vloer, met al onze spullen naast en onder ons. Vanavond valt er duidelijk niets meer te regelen. We doen alle drie nauwelijks een oog dicht en zijn blij wanneer het half vijf is en we – met knikkende knieën – naar de balie van Delta Airlines kunnen. Daar  worden we doorverwezen naar een andere balie en hebben vervolgens enorme mazzel. We kunnen namelijk direct met de volgende vlucht mee naar Orlando, zonder ook maar een cent bij te hoeven betalen. Het vliegtuig is nog niet vol en dus kunnen we gewoon omgeboekt worden. Welkom in het servicegerichte Amerika. It must be our lucky day. Helaas geldt dat niet voor onze (goedgeprijsde) huurauto in Florida. Die is inmiddels verhuurd aan iemand anders – en dus rijden we even later rond in een veel te groot en duur alternatief exemplaar. Maar we zitten wél in Florida, tegen alle verwachtingen in. En dat is gezien de omstandigheden al heel wat.

phoenix – amsterdam: een weggesleepte auto

Deze dramatische vlucht van New York naar Florida zit nog vers in mijn geheugen, wanneer ik een paar jaar later in Arizona ben met mijn vader en zus. We vliegen later die dag terug naar Nederland en gaan voor het zover is ontbijten in het centrum van Phoenix, de hoofdstad van Arizona. Phoenix is een bijzonder warme stad, waar de temperatuur vaak rond de veertig graden Celsius schommelt. De stad ligt duidelijk in een soort kom; op de weg er naartoe voel je de temperatuur met de minuut stijgen. Met de toenemende temperatuur zie je ook de vegetatie veranderen: van bomen naar struiken en van struiken naar platte, droge planten. Uiteindelijk verdwijnt ook die vegetatie en zie je alleen nog maar dorre grond met cactussen, die soms tien keer zo groot zijn als wijzelf.

Phoenix zelf is ondanks de hoge temperatuur een heel levendige en gezellige stad. We parkeren onze huurauto bij de KFC en lopen vanaf daar naar een leuke coffeeshop met een relaxed terras. In tegenstelling tot Nederland wordt er bij een Amerikaanse coffeeshop ook écht koffie verkocht. Wanneer we terugkomen bij de KFC om daar onze auto te pakken en naar het vliegveld te rijden, wacht ons een vervelende verrassing. Onze auto is namelijk verdwenen, met al onze bagage erin. We gaan er in eerste instantie vanuit dat hij gestolen is, maar ‘gelukkig’ is er iemand op het parkeerterrein die ons vertelt dat de auto is weggesleept. Je mag hier alleen parkeren wanneer je ook daadwerkelijk bij de KFC eet; blijkbaar wordt er op dat laatste strikt gecontroleerd.

Godzijdank hangt er ergens aan het hek een bord met het telefoonnummer van de politie erop. Bestonden  mobiele telefoons en het internet maar op dat moment. Dan had je hen kunnen bellen en je met Google Maps naar de juiste plek kunnen laten brengen. Maar het is 1999 en beide zaken zijn nog geen gemeengoed in Nederland – laat staan dat we een werkende smart phone hebben in het buitenland. En dus sta je letterlijk met vraagtekens op je voorhoofd in een situatie als deze.  Het duurt daardoor veel te lang voordat we de juiste instantie te pakken hebben en weten wat we moeten doen om onze auto (en de spullen die daarin liggen) terug te krijgen. Daarna begint het wachten op de wegsleepdienst. Het hele proces voelt als een race tegen de klok, aangezien ons vliegtuig niet gaat wachten op ons. Tegelijkertijd zijn we overgeleverd aan de grillen van een totaal onbekende instantie en is de uitkomst van dit proces afhankelijk van de medewerking en service van een wegsleepdienst.

Na een klein uur verschijnt eindelijk de wegsleepdienst. Die brengt ons gelukkig direct naar de locatie waar onze auto staat. We betalen een pittige boete – die inmiddels minder pijn doet omdat het betalen ervan betekent dat we eindelijk weg kunnen. De rit naar het vliegveld is vervolgens één grote ratrace. Online inchecken bestaat anno 1999 nog niet – en dus kunnen we eenmaal op het vliegveld alleen maar hopen dat we nog op tijd zijn om in te checken en alle veiligheidscontroles te doorlopen. Godzijdank zijn die controles op dat moment nog niet zoals ze nu zijn, zodat we in minder dan een uur bij de juiste gate zijn. You win some, you lose some. En elk nadeel heeft zijn voordeel. Feit is dat we na het trekken van een sprintje vlak voor de geplande vertrektijd ons vliegtuig in stappen. En dat is meer dan we de uren ervoor hadden durven hopen.

berlijn – helsinki: de verkeerde vlucht

Vanaf dat moment trek ik elke keer net wat extra tijd uit voor de trip naar het vliegveld. Er is immers niets ergers dan vliegstress. Je weet bovendien nooit wat er op de dag zelf nog op je pad komt. Dat geldt ook voor de dag waarop ik van Berlijn naar Helsinki vlieg, twee dagen na het vieren van de Love Parade. Ik heb de nacht ervoor slechts twee uurtjes geslapen, net als de nacht dáárvoor. Niet zo gek dus dat ik niet op mijn scherpst ben wanneer ik na 48 uur bijna non-stop feesten in de taxi zit naar het vliegveld, samen met mijn ex-vriend Arjan en zijn beste vriend Nick. We zijn een paar dagen eerder naar Berlijn gevlogen en gaan de komende week met zijn drieën op reis door Finland, Estland en Rusland. Ik ben kapot, maar we zitten min of meer op tijd in de taxi met zijn drieën. High five.

Eenmaal op het vliegveld begin ik echter te twijfelen over mijn eigen vliegticket. Ik heb opeens een vaag onderbuikgevoel dat er iets niet klopt. De luchtvaartmaatschappij waarmee de andere twee vliegen, D-Blue, zegt me namelijk helemaal niets. Een klein stemmetje in me zegt dat ik gewoon bij Air Berlin geboekt heb. Dat vermoeden wordt bevestigd wanneer ik bij de incheckbalie sta en mijn naam niet in het systeem voorkomt. Er is daarnaast geen plek meer in het vliegtuig, dus ter plekke een ticket kopen is geen optie. Mijn eigen vlucht met AirBerlin is vanmorgen al vertrokken, zo hoor ik een paar minuten later wanneer ik als een idioot naar de juiste balie ben gerend.

Opeens begin het me weer te dagen. We hebben afzonderlijk van elkaar een tijd terug tickets geboekt; ik deed dat een paar weken na hen. Hun vlucht zat op dat moment al vol – en dus heb ik uiteindelijk een andere vlucht geboekt. Was ik daar maar gewoon iets eerder achter gekomen, vóórdat mijn eigen vliegtuig vertrok. Feesten maakt meer kapot dan je lief is. Er zit niets anders op dan een nieuw vliegticket te kopen voor de volgende dag. Dat betekent wel dat ik een extra dag heb met mijn vrienden hier in Berlijn – en dat is nooit verkeerd. Zeker niet nu mijn halve vriendengroep uit Amsterdam op dit moment in Berlijn zit. En zo heeft elk nadeel wederom zijn voordeel. Ik zwaai Arjan en Nick uit en neem een metro terug naar het hostel waar ik vanmorgen in alle haast uit vertrokken ben. Tijd om nog een dag te feesten – gewoon omdat het kan!

tanger – amsterdam: de weg kwijt

Eind 2008 vlieg ik met mijn nieuwe liefde Kris naar Marokko, om daar een roadtrip te maken door het prachtige binnenland. We vergissen ons die reis meerdere keren in de tijd die het kost om ergens te komen en beseffen op de dag van vertrek dan ook goed hoe belangrijk het is om ruimte in te bouwen voor onvoorziene omstandigheden. We vertrekken die ochtend vanaf de koningsstad Fez en vliegen naar huis vanaf de luchthaven van Tanger, in het noorden van Marokko. Gelukkig doorkruisen we op deze laatste dag een vrij plat deel van het land. Niets is immers erger dan een route met bergpassen, waarvan je geen idee hebt hoe lang het duurt om die te passeren. We kiezen daarbij voor de pittoreske (N-weg) route in plaats van de snelweg. Alles verloopt prima – totdat we in de buurt van Tanger komen en daar alsnog uit tijdnood de snelweg besluiten te nemen.

Al snel begint de tijd te dringen – en daarmee ook het benzinepeil van de auto. Even later nemen we ook nog een verkeerde afslag, waardoor we steeds verder van de luchthaven verwijderd raken. We zoeken tevergeefs naar een afslag, zodat we op zijn minst kunnen keren. We komen uiteindelijk een stilstaande politieauto tegen, aan wie we de situatie uitleggen. Geheel tegen alle verkeersregels in staat hij ons – bij gebrek aan een afslag – toe om op de snelweg te keren. Om dat voor elkaar te krijgen rijden we tussen de stukken vangrail door en draaien vervolgens de rijbaan ernaast in tegengestelde richting op.

Eenmaal op het vliegveld denken we opgelucht adem te kunnen halen. Maar niets is minder waar: wanneer we (letterlijk) de car rental binnen rijden, worden we aangehouden door een politieagent. Blijkbaar hebben we de laatste meters te hard gereden – en dus wil de agent geld vangen. We geven aan dat ons vliegtuig al bijna vertrekt en we daardoor zwaar in de stress zitten. Ik kijk er extra schuldbewust bij, in de hoop op vergiffenis. Gelukkig laat de goede man ons gaan, zodat we onze auto kunnen uitladen en ik met alle bagage naar de vertrekhal kan rennen terwijl Kris de auto inlevert.

Op weg naar de juiste vertrekhal valt onze bagage ook nog half uit elkaar. Murphy’s law gaat altijd op in dit soort situaties. Strompelend als een kip zonder kop met (voor mijn gevoel) honderdduizend zakken, tassen en rugzakken ren ik naar de juiste balie – waar uiteraard geen andere toeristen meer staan. We zijn allebei in de veronderstelling dat de incheckbalie allang gesloten is en we ons vliegtuig daardoor missen. Dat blijkt gelukkig niet het geval: we zijn nog net op tijd om in te checken. En zo zitten we even later alsnog in het vliegtuig, op weg naar huis. Typisch een gevalletje in de categorie ‘mazzel’.

londen – kaapstad: te lang gechild

Mazzel hebben we ook een jaar later, wanneer we op de luchthaven Londen Heathrow zitten te wachten op onze vervolgvlucht naar Kaapstad We hebben drie uur overstaptijd op de luchthaven van Londen Heathrow en zitten daar zó in de relaxmodus bij het restaurant van Gordon Ramsay dat we bijna onze vervolgvlucht missen. Wanneer al op de vertrekborden staat dat de ‘gate is closing’ schrikken we opeens op boven ons bord pasta, rekenen snel af en rennen als een idioot richting de juiste vleugel van het enorme vliegveld. Uiteraard bevindt die zich helemaal aan de andere kant van het vliegveld; we moeten zelfs nog een trein nemen om er te komen. Op de borden staat dat de looptijd een kwartier bedraagt, terwijl onze vlucht al over twintig minuten vertrekt. Shit.

Wachtend op de juiste trein vragen we in totale stress – zeg maar gerust paniek – aan een stewardess van British Airways of vliegtuigen wachten als passagiers niet op tijd bij de gate zijn. Haar antwoord is niet wat we hopen. ‘Maar ze roepen je toch eerst altijd om voordat ze je koffers gaan ontladen?’ opper ik nog. Nee dat doen ze hier niet, zo luidt haar ferme antwoord – waarmee het wachten op de juiste trein nóg ondraaglijker wordt.

Tegen de tijd dat de trein gearriveerd is en ons naar de juiste kant van het vliegveld gebracht heeft, hebben we nog maar tien minuten voordat het vliegtuig vertrekt. Er zit niets anders op dan ons de benen uit het lijf te rennen naar de juiste gate, in de hoop dat die nog niet gesloten is. Godzijdank zijn we net op tijd: we kunnen nog nét mee met onze vlucht. Direct achter onze rug sluit de gate. Hoeveel mazzel kun je hebben? En hoe (olie)dom van ons om een vlucht op een haar na te missen terwijl je drie uur overstaptijd hebt!  Gelukkig was de pasta heel lekker. Dat dan wel.

amsterdam – ibiza: ingecheckt voor de verkeerde vlucht

Weer een paar jaar later vliegen Kris en ik samen naar Ibiza, om daar de bruiloft van één van mijn beste vriendinnen bij te wonen. Een intieme bruiloft met maar dertig gasten, die allemaal vrijdagavond met hetzelfde vliegtuig arriveren. Net als altijd, is er nog veel laatste-moment-stress voordat we op Schiphol zijn. Inchecken heb ik online al gedaan tussen de bedrijven door. We hebben gelukkig alleen handbagage – en dus kunnen we direct doorlopen naar de gate. We vliegen bovendien binnen de EU, zodat er tot de gate geen ticket- of paspoortcontrole plaatsvindt. Binnen no time zitten we dan ook bij de juiste gate, met meer dan genoeg tijd om te shoppen en drankjes te doen. We hebben de laatste jaren zo vaak last minute vliegstress gehad, dat ik altijd blij ben als we goed en wel bij de juiste  gate zitten en alles goed is gegaan.

Dat dat geen garantie voor succes is, blijkt wanneer ik voor een laatste check van het gate-nummer onze instapkaarten tevoorschijn haal. Ik zie dan opeens de woorden ‘Ibiza – Amsterdam’ en de datum van zondag staan – de dag waarop we terugvliegen naar Nederland. Ik moet drie keer kijken voordat ik me realiseer dat het onze instapkaarten zijn voor de terugvlucht in plaats van de heenvlucht. Ik heb blijkbaar per ongeluk ingecheckt voor de verkeerde vlucht en onze instapkaarten daarna niet meer bekeken. Met andere woorden: we zijn nog helemaal niet ingecheckt voor onze vlucht van vandaag. Sterker nog: we zijn wellicht al te laat om dat überhaupt nog te kunnen doen.

Ik ben eigenlijk flabbergasted dat dit mogelijk is, zonder waarschuwing van de vliegmaatschappij. Maar voor nu is het de werkelijkheid. Over ruim een half uur vertrekt onze vlucht – en dus moet ik heel snel schakelen, want er is geen seconde te verliezen. Als ik nu terugga naar de incheckbalie, red ik het nooit om op tijd bij de gate terug te zijn. Koortsachtig vraag ik me dan ook af hoe je kunt inchecken wanneer je allang voorbij de incheckbalie bent. Terwijl Kris nog zit te lachen en denkt dat het om een soort grap gaat, pak ik onze handbagage en begin als een idioot te rennen naar de gate. Wellicht dat onze luchtvaartmaatschappij, Vueling daar nog iets voor ons kan doen? Uit pure stress duw ik op de lopende band zo ongeveer iedereen opzij die ik tegenkom; hijgend doe ik daarna mijn verhaal bij de stewardess.

Al snel blijkt dat ik gelijk heb: we zijn inderdaad niet ingecheckt. Er wordt echter gelijk aan toegevoegd dat men dat direct kan doen – wat op zich al een wonder is zo kort voor de vluchttijd. Er is echter één ‘maar’: de vlucht is enorm overboekt – en dus is het absoluut niet zeker dat we ook echt mee kunnen met het vliegtuig. Het positieve daaraan is dat dat een fout betreft van de luchtvaartmaatschappij, wat betekent dat die dus een alternatieve vlucht moet regelen voor ons. Dat is al honderd keer beter dan ons huidige ticket te moeten verscheuren en een nieuw ticket te moeten boeken. Het nadeel is echter dat we in dat geval pas ergens halverwege de nacht aan zullen komen bij Chantal, de welkomstborrel missen en onze huurauto niet meer kunnen ophalen – en dus een taxi moeten nemen naar het landgoed, dat behoorlijk afgelegen ligt. En dus houden we onze vingers nog maar even gekruist, totdat we weten of we mee kunnen of niet.

Na het instappen blijken er zowaar nog een paar plekken vrij te zijn in het vliegtuig, van mensen die wel bijtijds hebben ingecheckt maar niet zijn komen opdagen bij de gate. Er zitten met ons echter nog twintig anderen te wachten bij de gate, die allemaal op de reservelijst staan en graag mee willen met de vlucht. Overboeken blijft een bijzonder fenomeen, waar ik gelukkig niet vaak mee te maken heb.  Gelukkig weet iedereen inmiddels dat we met een hele groep een bruiloft hebben op Ibiza – al weet men niet dat die bruiloft morgen pas plaatsvindt in plaats van vanavond. Ook al staan we op plaats 20 en 21 op de wachtlijst, we worden uiteindelijk als nummer 3 en 4 toegelaten tot het vliegtuig – onder luid gejuich van de andere bruiloftsgasten. All you need is a little bit of luck – en gelukkig staan de odds vandaag aan onze kant. En zo komt alles toch weer goed.

conclusies trekken

De clou van dit verhaal? Alles komt uiteindelijk goed. En als je zeker wilt weten dat je je vliegtuig niet mist, kun je beter gewoon een dag van tevoren op het vliegveld gaan zitten. En dan niet vergeten op tijd naar de juiste gate te lopen. Plus een keer checken of je wel voor de juiste vlucht bent ingecheckt. Want ook al denk je alles goed geregeld te hebben, de reden van het (bijna) missen van een vlucht komt iedere keer uit een andere hoek. Je zou denken dat ik elke mogelijke reden inmiddels wel heb gehad – en ik dus nooit meer zomaar een vliegtuig hoef te missen. Maar zeker weten doe ik dat niet. Een vliegtuig missen zit nu eenmaal in een klein hoekje – hoe groot een vliegtuig ook is.