senegal – op de vlucht voor een neushoorn

reisavontuur in senegal – 2006

Mocht ik mijn leven over kunnen doen, dan zou dat waarschijnlijk grotendeels hetzelfde verlopen. Wel had ik in dat geval bepaalde zaken nét even anders aangepakt. Ik had soms wat minder impulsief gehandeld en was net iets  meer voorzichtig geweest. Ik had in dat geval wat vaker rationeel de verschillende opties in het leven afgewogen – om daarna heel bewust een betere beslissing te kunnen nemen. Dat geldt ook voor de dag waarop ik in Senegal een neushoorn in de ogen kijk. Van iets te dichtbij wellicht. En op blote voeten.

alles voor een foto

We nemen die dag een taxi naar een natuurreservaat, met als doel wilde dieren te spotten. Dat wild spotten is succesvol: binnen een kwartier zien we giraffen en zelfs een neushoorn. Om de neushoorn van dichtbij te kunnen bekijken, geeft de gids aan dat we de jeep uit mogen. Een bijzondere keuze van de chauffeur (want neushoorns zijn toch behoorlijk gevaarlijke dieren dacht ik), maar who cares? Ik wil een mooie foto maken – en dus laat ik me dit maar één keer vertellen. Voordat de jeep überhaupt gestopt is met rijden, ben ik zo ongeveer al uit de jeep geklommen – helaas zonder mijn flip flops aan te trekken. Voordat ik het door heb, ren ik op mijn blote voeten naar de neushoorn, pak mijn fototoestel en ga helemaal los om de perfecte foto te maken – wat het beest op een gegeven moment door krijgt en niet zo ziet zitten. De neushoorn wordt duidelijk narrig en komt al snel op me af gelopen – waarop ik maar heel snel terug begin te rennen naar de jeep.

Terwijl ik ren, voel ik duidelijk dat ik ergens in trap. Het doet verrekte veel pijn, zo merk ik direct. De neushoorn die in mijn nek hijgt, is echter net iets belangrijker dan mijn voet. En dus ren ik verder, tot ik weer veilig samen met vriend Arjan in de jeep zit. Ergens ben ik helemaal blij omdat ik net ontsnapt ben aan een neushoorn en nog nooit in mijn leven zo dichtbij een wild dier gestaan heb. Tegelijkertijd merk ik nu pas hoeveel pijn mijn voet doet – en dat ik duidelijk echt ergens in ben gaan staan. Ik heb alleen geen idee of het om een naald van een boom gaat, of om de angel van een insect. Maar pijn doet het en dat tempert onmiddellijk mijn opwinding over wat zojuist gebeurd is. Pijn relativeert al het geluk, zo besef ik.

zogenaamde ontsteking

Terug in ons hostel probeert Arjan de stekel uit mijn voet te halen, wat in eerste instantie lijkt te lukken. Mijn voet  doet daarna echter nog net zoveel pijn als daarvoor. De dagen erna begint mijn voet te ontsteken en een week later kan ik alleen nog maar lopen met een wandelstok, kreupel als een oude vrouw. Ik voel me ellendig en kan niet wachten tot ik in Nederland ben en er een arts naar kan laten kijken.

Dat moment komt anderhalve week na het neushoorn–incident wanneer we terug zijn in Nederland. Ik  voel me inmiddels bijna letterlijk ziek; mijn voet doet zoveel pijn dat ik er met geen mogelijkheid meer op kan staan. Ik rijd vanaf Schiphol dan ook gelijk door naar het ziekenhuis. Daar komt niets uit, net als uit het bezoek aan mijn huisarts een paar dagen later. Dat wil zeggen: beide artsen kunnen niet achterhalen wat het is dat mijn voet zoveel pijn bezorgt.

door de pijn heen

Hetzelfde geldt voor mijn tweede bezoek aan het ziekenhuis, vijf dagen na thuiskomst. Twee verschillende artsen werpen afwisselend een blik op mijn voet. Ze fronsen wat, murmelen iets en geven daarna aan dat ze het ook niet weten. Niemand gelooft inmiddels nog dat er echt iets in mijn voet zit. Ik probeer het dan maar te laten rusten, neem mijn voorgeschreven antibiotica en hoop dat de zogenaamde ontsteking weggaat en de pijn daarmee minder wordt.

Een dikke week na thuiskomst heb ik afgesproken om een nacht te gaan dansen. Aangezien ik inmiddels als een kreupele door het leven ga, besluit ik de afspraak af te zeggen. Maar dan bedenk ik me. Wellicht helpt het om er juist wel op te gaan staan – en dus door de pijn heen te gaan? Alcohol werkt immers pijnstillend. En met de juiste muziek in een club, kan ik toch moeilijk stil gaan staan of hinkelen. En dus ga ik er die nacht vol voor, waarbij ik dans door de pijn heen tot de zon op komt.

tandenstoker

Bij thuiskomst neem ik een douche en zie ik opeens met mijn brakke hoofd dat er iets uit mijn voet steekt. Het zal toch niet waar zijn? Er zit dus wel degelijk iets in! Het voelt een beetje luguber. Wat als er zo’n enge worm uit mijn voet komt? Hoe dan ook: wat het ook is, het moet er toch echt uit. En dit is blijkbaar het moment om dat te doen. Zittend op mijn bed probeer ik hetgeen uit mijn voet steekt eruit te trekken. Het voelt als een eindeloos proces. Niet zo gek, want in mijn hoofd gaat door de alcohol alles momenteel enigszins in slow motion.

Met mijn aangeschoten hoofd kan ik maar half geloven wat er vervolgens uit mijn voet komt: een soort tandenstoker, van zeker zes centimeter lang. Die zat dus al die tijd in mijn voet. Geen wonder dat ik niet meer normaal kon lopen. Waarom zowel mijn huisarts als de artsen in het ziekenhuis die niet gezien of gevoeld hebben, blijft een raadsel. Feit is dat ik twee dagen later weer als een kieviet loop. En dat ik nooit meer zomaar een jeep uit spring om een wild dier van dichtbij te bekijken. Met of zonder slippers aan.