zweden – binnen de lijntjes kleuren

reisavontuur in zweden – 2007

Wanneer ik in 2007 voor mijn werk naar Stockholm moet, plak ik er gelijk een lang weekend met mijn vriend Merlijn achteraan. Stockholm is immers relaxt, hip en leuk – en dus perfect voor een lang weekend chillen. Met alle prachtige meren om me heen is het zelfs een echt vakantieparadijs. Tegelijkertijd mis ik er wel die ene lokale dorpsgek of gekke stadse mafkees, die opvalt in zijn doen in laten en letterlijk kleur geeft aan het leven. In Amsterdam zie ik die vrijwel dagelijks, maar in Stockholm heb ik ze niet kunnen ontdekken. Hier zijn vooral heel veel goeduitziende mensen, die zich precies volgens de laatste (zwart/wit) mode hebben gekleed en veilig binnen de lijntjes kleuren. En dat is naast heel hip toch ook wel een beetje saai.

statistisch onderbouwd

Voordat ik deze analyse trek, op basis van een weekend lang terrashangen en mensen spotten (en dus totaal niet statistisch onderbouwd, so don’t get me wrong), moet ik eerst nog een beetje werken. Ik ben daarom met een collega gekomen; mijn vriend Merlijn vliegt morgenavond naar Stockholm toe om het weekend met mij hier in te luiden wanneer hij weer naar Amsterdam terugvliegt. We hebben een aantal afspraken buiten het hotel en besluiten daarna dat het technisch weer is. Het is klaar voor vandaag en hoog tijd om wijn te gaan drinken. Laat dat laatste hier in Stockholm nou heel goed kunnen op de vele mooie terrassen.

We starten de borrel bij een leuke openlucht-toko, om de hoek van ons hotel. Dit schijnt dé plek van Stockholm te zijn voor de afterwork drinks. Dat laatste klinkt goed en dus gaan we ervoor. Na deze toko volgen nog wat andere terrassen, waar het standaard goed vertoeven is. Na een beetje babbelen over het werk (saai), besluiten we een korte analyse te doen van de gemiddelde Zweed die we zien langskomen. Mijn collega is iemand die graag mensen kijkt en is zeer tevreden over met name de dames die hij ziet langslopen. Dat die dames allemaal ongeveer even lang en slank zijn én er goed gekleed en in zwart-wit gestyled uitzien maakt hem dan ook weinig uit in eerste instantie. Maar na een paar uur terrashangen valt het zelfs hem op.

lokale dorpsgek

Het irritante van Zweden is dat er zo verdomd weinig op aan te merken is – net als aan Stockholm en haar inwoners. De stad is prachtig en de natuur eromheen is waanzinnig. Het weer is er in de lente en zomer vrijwel standaard mooi – veel vaker dan in Nederland, zo herinner ik me althans van mijn vakanties in Scandinavië van vroeger. Daarnaast produceert Zweden zo ongeveer de langste én mooiste mensen ter wereld – mits je tenminste van lange, slanke en westers uitziende dames en heren houdt. Vrijwel iedereen heeft wel iets moois, bijna op het perfecte af. Maar daarmee wordt het straatbeeld op een gegeven moment ook wel een beetje saai. Immers: daar waar iedereen in ongeveer dezelfde en goed gestylde zwart/wit-outfit door de straat loopt (of zoals wij op een terras zit), begint dat toch lichtelijk te vervelen uiteindelijk. Al is het maar omdat je niet meer ziet wat er zo bijzonder is aan die outfit, wanneer iedereen hetzelfde doet. Alle creativitiet lijkt er uiteindelijk een beetje uit getrokken te zijn.

Daarmee mis ik uiteindelijk toch die ene lokale dorpsgek of gekke stadse mafkees – die ik in Amsterdam vrijwel dagelijks voorbij zie trekken. Bijvoorbeeld het grappige mannetje dat in niets meer dan  zijn zwembroek gekleed gaat, hoe het weer ook is. Of de flamboyante dame met haar roze lippenstift, die elke dag een andere hoed draagt en ondanks haar bejaarde leeftijd van elke dag een verkleedfeestje maakt. Ik geniet van die mensen, al is het maar om het leven wat kleur te geven. En je te laten lachen. Want honderdduizend mensen in een tiptop gestylde zwart/wit-outfit is uiteindelijk toch wel saai.

buiten de lijntjes

Mijn Nederlandse collega kleurt ondertussen allesbehalve binnen de lijntjes – wellicht om de balans een beetje recht te trekken. Als we uitgaan die avond moet ik dan ook meerdere keren zijn arm van mijn schouder halen en zelfs van mijn benen trekken. Tegen de tijd dat ik zijn gedrag (onder invloed van net iets teveel alcohol) echt zat begin te worden, doe ik net alsof ik moe ben en vertrek ik naar mijn hotelkamer. Buiten de lijntjes kleuren is leuk, maar niet op deze manier. De volgende morgen werken we onze afspraken met Zweedse counterparts af en lunchen nog snel even op een leuk terras voordat we elkaar gedag zeggen.

In ruil daarvoor mag ik mijn vriend Merlijn ophalen bij het vliegveld van Nykǒping, een nabijgelegen stad. Tenminste, als hij zijn vliegtuig haalt. Ik krijg namelijk al snel nadat ik de trein richting Nykǒping genomen heb een vrij overspannen telefoontje waarin hij aangeeft bij het verkeerde vliegveld te staan. In zijn hoofd vertrekt de vlucht vanuit Weeze, in de buurt van Nijmegen. Wanneer hij daar bij de incheckbalie staat, komt hij er pas achter dat hij vanaf airport Dusseldorf vliegt – nog dik een extra uur rijden. En dus rent hij terug naar de auto, die ergens achteraf geparkeerd staat en rijd vervolgens naar Dusseldrof toe – waar hij net te laat arriveert om nog mee te kunnen met de vlucht naar Stockholm. Daarmee vervliegt letterlijk en figuurlijk ons romantische weekendje weg, dat ik hem cadeau heb gegeven voor zijn verjaardag.

grijze muis

Met mijn ziel onder mijn arm neem ik de trein terug naar Stockholm, waar ik in mijn eentje incheck bij de hotelboot die ik voor ons tweeën geregeld heb.  In mijn eentje reizen vind ik heerlijk, maar nu heb ik me ingesteld op iets anders en voel ik me opeens eenzaam. Ik probeer me daar overheen te zetten en besluit die avond in mijn eentje uit eten te gaan, om ook echt iets van dit weekend te maken. Zo vaak ben ik niet in mijn eentje een weekend weg in een toffe stad. Stockholm is vast ook leuk zonder partner in crime. Wel mis ik die lokale dorpsgek nu meer dan ooit – al is het maar om een praatje mee te maken en even te kunnen lachen.

Die avond ben ik net zo’n grijze muis als veel  Zweden waar ik de afgelopen dagen stiekem op afgegeven heb. Ik kleed me onopvallend in zwart/wit en blend lekker weg tussen alle anderen. Maar dan krijg ik een telefoontje van Merlijn, met de boodschap dat hij een nieuw ticket heeft gekocht voor morgenochtend. Hij heeft zin om mij te zien en komt gewoon. Wat een held. Mijn held! Ik ben op slag niet meer verdrietig, verliefder dan ooit en heb zin om het van de daken te schreeuwen. Maar ik ben in Stockholm. En dus doe ik dat laatste toch maar niet. I do as the Swedish do en kleur netjes binnen de lijntjes. En duik daarna lekker mijn bed in.

natuur geeft kleur

De volgende dag heb ik nog een paar uur de tijd om in mijn eentje wat te ondernemen. Ik heb sinds gisteren een fiets tot mijn beschikking en fiets me sindsdien helemaal het schompes over de bruggen, die de verschillende stadsdelen met elkaar verbinden. Stockholm is vrij uitgestrekt en dat merk je pas als je van de ene kant naar de andere kant van de stad wilt fietsen. Of wanneer je simpelweg in een hotelboot gaat zitten die net wat minder centraal ligt – zoals ik heb gedaan.

Eenmaal in Gamla Stad, het centrum van Stockholm, besluit ik het echte sightseeen uit te stellen tot wanneer Merlijn er is. Voor nu focus ik op de landelijke eilandjes eromheen, waar je met een pontje gemakkelijk naartoe kunt. Ik zou me hier zo een week kunnen vermaken, door elke dag op een ander eilandje te gaan zitten. Ook al kleuren de Zweden vooral binnen de lijntjes, nature makes up for it. Niet alleen buiten de stad, aangezien je in Zweden overal in de natuur gratis mag kamperen met een camper of tent. Maar ook in of nabij Stockholm, in de vorm van prachtige meren en bossen   – waarvan sommigen tegen Stockholm aangeschurkt liggen of zelfs onderdeel van de stad uitmaken. Natuur is wat dit land kleur geeft. Sterker nog: door de natuur wordt er in dit land standaard al buiten de lijntjes gekleurd. En dat is mooi.