verenigde staten – summer camp blues

reisavontuur in de verenigde staten – 1995

In Nederland spendeer je als kind je zomervakantie over het algemeen thuis, met je ouders. In de zes weken dat je vrij bent, ga je waarschijnlijk een paar weken met het hele gezin op vakantie, in Frankrijk of Spanje. Of je blijft in Nederland en doet leuke dagjes weg met je ouders. In de VS gaat dat er vaak heel anders aan toe. Veel kinderen, jong en oud, spenderen hun gehele zomervakantie –die maar liefst acht weken duurt-namelijk in een summer camp, zonder ouders. Een verplichte break dus, van alles en iedereen. Heel heftig, maar ook heel tof – voor sommigen.

bittere noodzaak

Nou heb ik überhaupt mazzel dat ik daar onderdeel van mag uitmaken. Ik ben op dat moment twintig jaar en studeer nog. Na een fikse procedure (die ik eigenlijk veel te laat heb opgestart) ben ik geplaatst in een camp in Pennsylvania. Ik heb de eer om acht weken in de keuken te werken en de maaltijden te verzorgen van de vierhonderd kinderen en tweehonderd staff die in de zomer in het camp bivakkeren. Een mooie manier om op reis te gaan, zonder geld te hebben. Want ook al verdien ik er in totaal maar 200 US dollar mee, alle kost en inwoning is (uiteraard) gratis en mijn ticket wordt betaald. Het betekent mijn allereerste lange reis buiten Europa én mijn eerste keer vliegen.

Voor Amerikanen is een summer camp voor hun kind eigenlijk bittere noodzaak. De meeste Amerikanen hebben immers maximaal twee weken betaald verlof per jaar. In de meeste Amerikaanse gezinnen werken zowel vader als moeder fulltime om de rekeningen te kunnen betalen – parttime werken, zoals in Nederland heel gewoon is, is meestal geen optie. En dus is het voor veel Amerikaanse gezinnen onmogelijk om voor hun kroost te zorgen in de lange zomervakantie, wanneer de kinderen vrij zijn. Sterker nog: vakantiedagen zijn geen recht in Amerika, maar een vóórrecht. Je moet dus mazzel hebben om die überhaupt te krijgen. En ben je een paar keer ziek datzelfde jaar, dan kun je al snel fluiten naar je vakantiedagen. Niet zo gek dus dat veel ouders hun kroost in de zomermaanden onderbrengen bij een summer camp, zodat zij zelf door kunnen werken.

aparte combinatie

Als ouder heb je daarbij de keuze tussen heel veel verschillende soorten camps. Zo zijn er kampen die voor specifieke religies bedoelt zijn, kampen voor specifieke bevolkingsgroepen of kampen die op bepaalde sporten focussen. Ik kan uiteraard alleen spreken voor het camp waar ik zelf gewerkt heb. Dat is een Joods camp, specifiek bedoeld voor kinderen met een leerachterstand of gedragsproblemen. Overigens moeten die kinderen wel redelijk welgestelde ouders hebben, want acht weken in dit camp kost zo’n vierduizend US dollar per kind. Daar krijgen de kinderen dan wel een goed gevuld dagprogramma en heel goed, lekker en koosjer eten voor terug, kan ik uit ervaring stellen.

Zoals gezegd is dit camp bedoeld voor kinderen met een leerachterstand of gedragsproblemen. Ik heb de combinatie van die twee groepen tot op de dag van vandaag niet kunnen begrijpen, aangezien het om  twee zeer verschillende doelgroepen gaat. In een aantal gevallen zullen die twee samen gaan, in veel andere gevallen zijn ze juist tegengesteld aan elkaar. Zo zijn de kinderen met een mentale achterstand bij ons in het camp vaak in zichzelf getrokken en verbaal niet erg sterk. De kinderen met gedragsproblemen zijn verbaal juist wél heel sterk – soms zelfs enorm dominant. Ze zijn daarnaast over het algemeen behoorlijk manipulatief en weten iedereen om hun vinger te draaien – totdat de ander niet doet wat men wil en dan de pleuris uitbreekt.

de pleuris breekt uit

Dat gebeurt onderling tussen de kinderen (waarbij de kinderen met een leerbeperking vaak het bokje zijn), maar ook tussen de campers en de leiding. Zo zijn er in de acht weken dat ik in het camp werk collega’s onder gespuugd, uitgescholden en met stoelen bekogeld. Om hen in de hand te houden, zijn zelfs een aantal campers vastgebonden aan hun stoel voor een aantal uur. Het alternatief zou zijn geweest dat zij de tent hadden afgebroken en wellicht iemand iets aan hadden gedaan. Al met al een pittig stel kinderen. Althans, sommigen van hen. Anderen zijn juist zo schattig dat ik ze het liefst mee naar Nederland terug had genomen.

Gelukkig werk ikzelf in de keuken, waardoor ik (als ik wil) relatief weinig te maken heb met kinderen die vastgebonden moeten worden, in je gezicht spugen of je uitschelden. Sterker nog: omdat wij de kinderen alleen zien tijdens het serveren van het eten -iets waar ze elke dag naar uit kijken- hebben we bij de kinderen veelal een streepje voor. Ze willen nu eenmaal graag dat wij ook lief voor hén zijn wanneer ze nog meer te eten willen. Daarnaast staan wij als keukenpersoneel iets verder van hen af én zijn wij niet degenen die hen tot de orde moeten roepen wanneer ze iets fout doen – in tegenstelling tot de counselors van de kinderen, die daarmee altijd de kwaaie piet toegespeeld krijgen. Ik krijg zelfs regelmatig liefdesbrieven van teams met tieners. En zoals het Amerikanen betaamt, staan die vol met superlatieven. ‘You’re a Goddess on this earth. We cherish your being here and think you are the most beautiful person on this planet’ – en meer van dat soort teksten. We hebben al met al nog niet zo’n slechte job in de keuken.

parents day

Hoe de kinderen zo’n periode van acht weken zonder hun ouders ervaren, is per kind heel verschillend. Ik kan me zo voorstellen dat het best pittig is om als kleine dreumes tussen de leeuwen gegooid te worden en dan niet de veilige opvang van je ouders te kunnen ervaren. Andere kinderen lijken er totaal geen moeite mee te hebben. Wellicht is het net als met kinderopvang: wanneer je kinderen vanaf een jonge leeftijd aanleert dat het normaal is om soms níet bij je ouders te zijn, wen je daar als kind ook aan – en ga je het zelfs als iets heel normaals beschouwen. Feit is dat vrijwel iedereen in het camp uitkijkt naar parents day, de dag waarop alle ouders van de kinderen langskomen om te zien hoe hun kroost het heeft.

Parents day vindt precies halverwege de camp-periode van acht weken plaats, nadat de kinderen er al vier weken zitten. Het feit dat ik in een camp werk dat behoorlijk veel geld kost, is dat ook af te zien aan de ouders.  En dus stroomt het camp die morgen vol met dikke BMW’s, Mercedessen, Jaguars en ander mooi spul. Er is zelfs iemand die met de helikopter overkomt. De ouders komen met name even checken hoe leuk hun kids het hier hebben. In de praktijk betekent dit dat kids en counselors dansjes doen, liedjes voorbereiden en een mooie act opvoeren. Vervolgens krijgen de counselors fooien – waarbij wij als keukenpersoneel uiteraard het nakijken hebben.

1.165 lunchpakketjes

Voor ons betekent parents day eigenlijk alleen maar heel hard werken. We moeten de dag ervoor namelijk zorgen dat er 1.165 lunchpakketjes klaargemaakt en ingepakt worden en dat deze de volgende morgen klaarliggen. En dus moeten we behalve onze gewone shifts ook de avond ervoor werken, tot één uur ’s nachts. Zoals altijd met dit soort eenmalige extra werkzaamheden, is dat eigenlijk helemaal niet erg om te doen. Zolang we het maar in één keer goed doen. En juist daarin zit ‘em vaak de moeilijkheid. Onze kok staat namelijk niet alleen bekend om zijn kookkunsten, maar ook om zijn alcoholconsumptie. En dat betekent vaak dat hij overdag minder scherp is – en we soms dus nét klaar zijn met het prepareren van het voedsel in de juiste bakjes, wanneer hij bedenkt dat dat toch niet koosjer is en alles weer opnieuw moet in andere bakjes. Koosjer eten betekent nu eenmaal dat dairy en meat niet gemixt mogen worden – en dus ook niet uit dezelfde bakjes mogen komen.

Nou heb ik de chef al een keer eerder als tip meegegeven, dat hij wellicht de volgende keer beter vóóraf kan vaststellen wat we moeten doen in plaats van achteraf. Dat soort suggesties worden echter niet gewaardeerd van een low level keukenmedewerker in een land met zoveel machtsafstand als in de Verenigde Staten. Ik heb om die reden al bijna een keer het vliegtuig terug naar Nederland kunnen nemen in de afgelopen weken, net als vele collega’s met mij (waarvan sommigen ook daadwerkelijk terug naar huis zijn gegaan). Ik weet dan ook inmiddels dat ik gewoon mijn mond moet houden en door moet werken – ook als dat betekent dat alles weer opnieuw moet.

rust in de tent

Gelukkig heeft onze kok op de dag voor parents day echter een heldere dag. En dus staan we op tijd klaar met onze 1.165 lunchpakketjes.  We hebben zelfs nog tijd om te kijken naar alle dansjes en andere uitvoeringen van de kinderen – die allemaal bijzonder goed hun best doen en zichzelf van hun beste kant laten zien. De ouders kunnen dan ook met een gerust hart én zonder schuldgevoel die avond weer naar huis rijden of vliegen, zonder hun kroost. Nog vier weken rust in de tent – althans, voor hen dan.