oman – ongepolijste diamant

reisavontuur in oman – 2005

Misschien is het vreemd om Oman na een verblijf van 24 uur al écht leuk te vinden – of er überhaupt een gefundeerde mening over te hebben. Ik ben er immers maar een etmaal geweest. Ik zie mijn verblijf in Muscat in eerste instantie als een soort noodzakelijke tussenstop, op weg naar mijn eindbestemming India. Als ik een dag later in het vliegtuig zit naar Mumbay, is mijn beeld van Oman echter 180 graden gedraaid. Sterker nog: ik had graag nog even willen blijven om het land beter te leren kennen.

lastig afscheid

Mijn afscheid in Nederland, de dag ervoor, verloopt lastig. Ik heb inmiddels een jaar verkering, maar ga voor de tweede keer in een half jaar in mijn eentje weg voor drie maanden. Gelukkig heb ik geregeld dat mijn vriend tussendoor overkomt naar India; op het moment dat ik in het vliegtuig zit, moet het goede gevoel echter duidelijk nog komen. Dat ik in Londen acht uur moet wachten, omdat mijn vliegtuig drie uur vertraging heeft en ik sowieso al vijf uur moest wachten, maakt mijn gevoel er niet veel beter op. 

Na al het wachten in Londen, is het vliegtuig naar Oman een lachertje. Ik slaap vrijwel de gehele vlucht en kom redelijk uitgerust aan in Muscat, de hoofdstad van Oman. Ik neem een taxi naar het centrum van de stad en vind gelijk een prima hostel. Ik douche, bind mijn hoofddoek om en ga de stad in. Die hoofddoek houd ik de rest van de dag om; voornamelijk om geen ongewenste mannelijke aandacht te krijgen. Echt nodig is het echter niet. Oman leek mij vooraf gezien een stuk strenger in de islamitische leer dan het uiteindelijk blijkt te zijn. Zolang je geen topje aandoet of hele korte rok of broek valt het met die mannelijke aandacht enorm mee. Gelukkig maar.

verborgen parel

Muscat blijkt een prachtige stad te zijn, die me doet denken aan Tanger in Marokko. De mensen zijn vriendelijk, de winkeltjes zijn leuk en de gebouwen zijn mooi. Na een paar uur rondlopen, neem ik een taxi naar het strand – dat vlakbij blijkt te zitten. Zodra we de stad uit zijn, ziet het landschap er opeens totaal anders uit – zoals zo vaak het geval is in het Midden-Oosten. We rijden een stukje door de droogte en dan is daar opeens een briljant mooi strandje met een prachtige zee, midden in de bergen. Het voelt echt als een verborgen parel die ik per toeval ontdek. Ongelooflijk.

Dat gevoel wordt versterkt door het feit dat er geen andere toeristen zijn op het moment dat ik er ben. Niet in de stad, maar ook niet op het strand. Juist nu ik nét weg ben uit Nederland en eigenlijk nog niet zo heel lekker in mijn vel zit, voelt het ook wel een beetje eenzaam om niemand om mij heen te hebben. Juist omdat het hier zo mooi is, wil ik het delen met iemand.  Die eerste dagen op reis zou je eigenlijk gewoon standaard een reismaatje moeten hebben. Maar dat heb ik niet. Gelukkig is het wel mijn eigen keuze om weer weg te gaan voor langere tijd; dit dubbele gevoel hoort er in die eerste dagen ook gewoon een beetje bij.

cadeautje van een local

Omdat chillen op het strand als vrouw alleen in Oman wat ongemakkelijk aandoet, besluit ik een bootritje te gaan maken. De omgeving is prachtig, ook vanaf het water. Eenmaal terug op het strand heb ik nog maar een kwartier voordat ik word opgehaald door de taxichauffeur die me ook gebracht heeft. Dat de mensen hier echt betrouwbaar zijn, blijkt als hij er inderdaad op de afgesproken tijd staat, maar me vervolgens niets in rekening brengt wanneer we bij het hotel terug zijn. Gewoon, een cadeautje van zijn kant ‘omdat het mijn eerste keer Oman is’. Waar vind je dat soort mensen nog these days?

Ik eet ‘s avonds een kabab op een terrasje, koop een mooie souvenir en duik bijtijds mijn bedje in. Ik val uiteindelijk in slaap met een kussen tussen mijn armen – en omhels in mijn gedachten mijn vriend Arjan ermee. Soms ben ik net Bridget Jones. Ik heb die nacht duidelijk last van een jetlag, zoals zo vaak wanneer ik van west naar oost vlieg. Daarnaast ben ik ook nog zwaar verkouden en heb ik keelpijn, overgehouden aan het regenachtige Nederland. Ik lig dan ook vooral heel veel naar het plafond te staren en heb genoeg tijd om na te denken. Ik besluit dat Oman een ongepolijste diamant is, die nog niet door al teveel toeristen ontdekt is. Na al dat plafond-staren ben ik blij als het eindelijk ochtend is en ik naar de luchthaven toe kan. Op naar India. Maar Oman, I’ll be back. Beloofd.