india – op zoek naar rust

reisavontuur in india – 2005

Na drie maanden actief rondreizen, zit mijn tijd in India erop. Mijn terugreis naar huis is al begonnen wanneer ik opeens besef dat ik eigenlijk nog niet klaar ben met mijn reis. Er is nog iets hier in India dat op mij wacht. Specifieker nog: het voelt alsof ik nog een keer terug moet naar Rishikesh, een magische plek in het noordwesten van India. Het is de perfecte locatie om mijn reis af te sluiten en tot rust te komen – iets wat ik deze afgelopen drie maanden eigenlijk nog niet heb gedaan. Ik kom daar echter pas achter wanneer ik al in de bus naar Delhi zit en niet meer om kan keren – tenzij ik in Delhi mijn vliegticket verplaats en de bus terug naar het noorden neem.

puur toeval

Rishikesh is de wereldwijde bakermat van de yoga en meditatie. Het stadje zit bomvol ashrams, waar je alle mogelijke vormen van spiritualiteit kunt ontdekken en beoefenen. Perfect voor mijn state of mind op het moment dat ik er voor de eerste keer ben, een paar weken eerder. Wanneer we om vijf uur ’s ochtends arriveren in Rishikesh, ga ik samen met een Zuid-Afrikaan en Israëliër op zoek naar een fijn guesthouse. Yan, de Israëliër, is onderwaterfotograaf in Eilat. Fire is een rastafari uit Kaapstad, die daar een eigen winkel heeft in bhangs om hasj te roken. Met zijn drieën zijn we een mooi en bont gezelschap. We hebben elkaar zojuist in de bus ontmoet, maar het voelt alsof we direct vrienden zijn. Zo snel kan dat gaan op reis.

We komen er al snel achter dat we eigenlijk alle drie niet van plan waren om deze bus te  nemen. Door stom toeval zijn we hier nu – en lopen als vanzelfsprekend met zijn drieën een bepaalde kant op, nadat we door een auto-riksja in een randgemeente van Rishikesh zijn gedropt. Ik heb eerder die dag de naam van een goed hostel doorgekregen. Het heet Riverview Guesthouse en ik heb de routebeschrijving bij me. Niemand kent het hostel echter en iedereen stuurt ons daarom een andere kant op – waardoor het uiteindelijk anderhalf uur duurt voordat we het vinden. We worden uiteindelijk geholpen door een schattig jongetje, dat het hostel blijkt te kennen en ons er naartoe brengt.

betoverend mooi

Het begint inmiddels licht te worden en Rishikesh blijkt met zonsopkomst betoverend mooi te zijn. Met een grote hangbrug in het midden van het stadje, de bergen erachter, de Ganges en wat mooie stranden ertussen en héél veel tempels eromheen, weet je bijna niet wat je ziet. De wind laat de brug zachtjes heen en weer bewegen. Daarnaast is er de maan, die samen met de sterren nog nét aan de hemel staat terwijl de zon opkomt. Het geheel doet bijna surrealistisch aan. Dit is typisch zo’n plek die magie heeft, net zoals de Zuid-Indiase stad Hampi. We vinden een prachtig strandje aan de Ganges, op nog geen tien minuten lopen van ons hotel. De rivier is op dit punt in India nog zo schoon dat je erin kunt zwemmen. Zo’n duizend kilometer verderop, bij Varanasi, is dat wel even anders. Daar zwem je in de Ganges al snel tussen miljoenen poepkolonies. Ter hoogte van Rishikesh bestaat de Ganges godzijdank nog uit puur bergwater.

Na een aantal prachtige dagen in Rishikesh, trekken we met zijn drieën verder. De behoefte om er terug te komen blijft echter. Wanneer ik twee weken later vanaf Manali – een andere geweldige plaats in Noord-India – de bus terug naar Delhi neem, om de dag erna terug te vliegen naar Nederland, besef ik opeens dat ik nog niet klaar ben met mijn reis. Er is nog iets in India dat op mij wacht. Specifieker nog: het voelt alsof ik nog een keer terug moet naar Rishikesh, om mijn reis dáár af te sluiten. Ik kom daar echter pas achter, wanneer ik al in de bus naar Delhi zit en niet meer om kan keren – tenzij ik mijn vliegticket verplaats en de bus terug naar het noorden neem. Lekker op tijd dus.

rechtsomkeert

Het gevoel dat ik heb is echter nogal overweldigend. Alsof ik nu pas helder kan nadenken en daardoor nu pas voel wat ik écht wil. Misschien komt dat doordat ik eindelijk in mijn eentje ben, na bijna drie maanden mensen om me heen te hebben gehad. Terwijl de bus steeds meer vaart maakt en richting Delhi rijdt, wordt het gevoel dat ik de verkeerde kant op rijd alleen maar groter. Het is exact hetzelfde gevoel dat ik vorig jaar had in San Pedro, een idyllisch plaatsje in Guatemala, nadat ik drie maanden door Midden-Amerika had rondgereisd. Ook die keer zat ik al in de bus, op weg naar Mexico, toen ik me realiseerde dat ik eigenlijk persé wilde blijven. Ik heb vervolgens mijn ticket veranderd en daarna de bus teruggenomen naar San Pedro. Wat is het toch, dat ik pas zeker weet dat ik niet had moeten gaan wanneer ik al lang en breed ben vertrokken?

Helemaal logisch verklaren kan ik het ook dit keer niet: had ik nou écht die busrit naar Delhi nodig om deze beslissing te nemen? En gaat een week extra nou echt het verschil maken? Is het niet altijd zo dat je langer weg wilt blijven – hoe lang je je vertrek ook uitstelt? Maar het doet er niet toe: alles in mij zegt dat ik mijn vliucht een week moet uitstellen. En beslissingen die ik met mijn hart neem, kunnen nooit fout zijn – ook al betekent het dat ik mijn vriend in Nederland, mijn familie en mijn vriendinnen uit Amsterdam nog een week langer moet missen.Bij Gulf Air kost het me welgeteld een half uur om mijn ticket te wijzigen; er is niet eens een rij en ik hoef zelfs niet eens te betalen voor de ticketwijziging. En zo zit ik die avond weer in de bus naar Rishikesh. Second time around.

lachtherapie

Ik heb me voorgenomen om deze week zoveel mogelijk yoga- en meditatiesessies mee te pakken, zodat ik de reputatie van Rishikesh als yoga- en meditatiemekka eer aan doe. Ik kies daarvoor een ashram die op drie minuten lopen van het hostel zit; een mooi gebouw met een schattig tuintje erbij. Omdat mijn ashram niet op de toeristische route ligt, is het er heerlijk rustig. Mijn eerste dag begin ik heel toepasselijk met een sessie energie-yoga; een combinatie van yoga en meditatie met veel vrije dans, ademhalings- en ontspanningsoefeningen. Het geeft zóveel energie, dat we na afloop keiharde muziek aanzetten en al onze energie eruit dansen. En dat om negen uur ’s ochtends. Respect voor ons.

Een paar uur later begint mijn sessie danstherapie. Het thema is ‘golven, vuur en wind’; het doel is één te worden met de dans en zodoende in hogere sferen te komen. Er zit ook lachtherapie in, waarbij je op bevel moet lachen. Dat laatste is nog best lastig en gaat uiteindelijk het beste als ik van een afstandje naar mezelf kijk. Overigens trek ik dezelfde sessie een dag later bijna niet. Het dansen is lekker, maar als we vervolgens op onze matjes liggen en iedereen om me heen begint te huilen of schreeuwen, vraag ik me opeens af wat ik hier doe. Ik kan dit niet en heb hier ook eigenlijk geen zin in.

onweer

De volgende dag heb ik mijn eerste gongmeditatie in de ashram. Het gebouw heeft ramen aan alle kanten, met inhammen waar voor de gelegenheid kaarsen worden neergezet. Iedereen ligt tijdens de sessie met zijn gezicht naar het midden van de ruimte, waar een grote gong staat. Ik pak net als de anderen een matrasje en een dekentje en ga liggen, met mijn handpalmen naar boven toe. Ik let op mijn ademhaling, denk aan het openen van mijn hartchakra en de gong doet de rest. Het is in eerste instantie wel lastig om mijn gedachten niet te laten afdwalen of in slaap te vallen. De dagen erna raak ik er echter steeds meer bedreven in. Rishikesh is op haar best wanneer je de tijd neemt om naar dit soort sessies te gaan.

Op een dag begint het buiten te onweren wanneer ik er net lig. De hemel wordt elke minuut een paar seconden verlicht door de bliksem. Het geeft de sfeer in de ruimte een extra surrealistische boost. De donder die erop volgt, maakt de magie compleet. Ik voel de gong in mijn hele lijf en in al mijn poriën: in mijn vingertoppen, armen, voeten en gezicht. Ik voel in mijn onderbuik een enorm energieveld, alsof ik een orgasme krijg en ondertussen door de ruimte zweef. Een paar dagen later lees ik dat je energievoorraad – hier ‘chi’ genoem – in je onderbuik zit, drie vingers onder je navel. In de meditatiezaal springt op dat moment uit het niets de cd-speler aan, zonder dat iemand die heeft aangezet. Dat kan geen toeval zijn.

klaar om thuis te komen

Een paar uur later is het tijd om afscheid te nemen van Rishikesh en de mensen die ik hier ontmoet heb. Even later zit ik in de bus op weg naar Delhi – voor de tweede keer in één week. Ik voel me helemaal zen en zwaar nostalgisch. Ik weet: het klinkt cliché, maar ik heb nu al heimwee naar India. Tegelijkertijd ben ik er op een bepaalde manier wel klaar voor om naar Nederland terug te gaan. Deze extra week was precies wat ik nodig had om dat te kunnen zeggen. Helaas ben ik nog wel even onderweg voordat het zo ver is. Zo moet ik eerst naar Delhi en vanaf daar naar Mumbay zien toe te komen. Vanaf daar vlieg ik naar de Verenigde Arabische Emiraten en een dag later door naar Nederland. Maar de terugweg begint vandaag, in het hier en nu. Kom maar op Nederland, ik ben er klaar voor om thuis te komen.