ghana – lost in translation

reisavontuur in ghana – 2020

Dit verhaal zou zich in feite in heel veel verschillende landen kunnen afspelen. In mijn westerse ogen zijn er namelijk nogal wat landen waarin lokale gewoontes zo verwarrend zijn dat ik gemakkelijk verdwaald raak in de toepassing ervan. Dat geldt ook voor Ghana, een land in West–Afrika dat ingeklemd zit tussen Burkino Faso, Ivoorkust en Togo. Een behoorlijk onontwikkeld gebied vanuit westers oogpunt – en dus mag je er gerust vanuit gaan dat je er at some point lost in translation raakt. Sterker nog: soms zelfs zónder translation.

visaperikelen

De verwarring begint al voor vertrek, bij het aanvragen van een Ghanees visum. Daar waar je normaal gesproken één keer de benodigde gegevens in moet vullen, moet je dat bij een Ghanees visum tot voor kort maar liefst vier keer doen. Daarnaast moet je een behoorlijk doorzettingsvermogen hebben om überhaupt in aanmerking te komen voor een visum. Je zou denken dat men blij is dat je als toerist komt en daarom het proces zo eenvoudig mogelijk houdt, om maar geen barrières op te werpen voor twijfelaars. Maar dat lijkt niet het geval.

Daarnaast moet je bij het ophalen van je visum dondersgoed kijken of er wel de juiste datum is gebruikt. Het komt namelijk (schijnbaar) opvallend vaak voor bij de Ghanese ambassade dat het verkeerde jaartal wordt gebruikt. Als je daar bij de luchthaven pas achterkomt, omdat je geweigerd wordt bij het inchecken, heb je een groot probleem. Gelukkig zijn wij de lucky ones: het duurt dan wel even én je moet er wat voor over hebben in termen van tijd, geld en energie, maar dan heb je ook iets dat ervoor zorgt dat je het land in mag. Een totale vanzelfsprekendheid zou je denken, maar dat is dus beslist niet het geval.

kamerverwarring

Eenmaal in het land zelf, verloopt ook niet alles vanzelfsprekend heel soepel. Vraag je in een hotel om een double room, dan verstaat een Ghanees daar iets anders onder dan wij. Zo bevat een zogenaamde single room heel vaak een tweepersoonsbed, waar je prima met zijn tweeën zou kunnen slapen. En vraag je expliciet om een tweepersoonskamer, dan gaat men er vaak vanuit dat je een twin room bedoelt: een kamer met twee verschillende eenspersoonsbedden. Tja, het is maar hoe je het bekijkt. Maar handig is het niet.

Ghanezen zijn over het algemeen ongelooflijk aardig en behulpzaam, maar betrouwbaarheid als het gaat om dingen op een vaste tijd doen, is duidelijk niet hun sterkste kant. Dat geldt ook voor transport. Neem je een bus, minibus of boot, dan moet je er vooral niet vanuit gaan dat die op een vaste tijd arriveert, noch dat die er een vaste tijd over doet. Een mooi voorbeeld daarvan is de wekelijkse ferry tussen Akosombo en Yeji. Die doet er theoretisch 36 uur over; in de praktijk valt er echter geen pijl op te trekken hoe lang de boot onderweg is. Dat geldt ook voor het aantal tussenstops die de boot maakt. Uiteindelijk komt de boot vaak pas na zestig of zeventig uur aan op bestemming.

inaccurate landkaarten

Minstens zo lastig bij het reizen is dat landkaarten van Ghana over het algemeen behoorlijk inaccuraat zijn. Dat wil zeggen: ze kloppen (volgens mijn reisgids) van geen kant. Datzelfde geldt voor kaarten van steden, wat het leven er als toerist niet makkelijker op maakt.En dan is het ook nog zo dat Ghanezen de begrippen kilometer en mijl door elkaar gebruiken, in de veronderstelling dat beide begrippen dezelfde betekenis hebben. Aangezien één mijl ruim anderhalve kilometer is, kan het verwisselen van beide begrippen nogal een impact hebben op je reistijd. Bijvoorbeeld wanneer je vertrouwt op de mening van een local en lopend onderweg bent.

Daarbij komt dat veel Ghanezen (schijnbaar) relatief slecht zijn in het inschatten van afstanden. Althans, dat geeft onze reisgids aan. In het boek staan voorbeelden van inschattingen van locals, waarbij een autorit van drie kilometer twee uur zou moeten kosten en een hotel tweehonderd meter verderop zou liggen, terwijl dat in feite tien kilometer verder lag. Tja. Hoe moeilijk kun je het maken.

elk nadeel heeft zijn voordeel

Uiteindelijk neem ik alle adviezen ter harte; ik zie wel hoe ver ik daarmee kom. Ik neem me  alvast voor om vooral Google Maps te vertrouwen en vooral niet de weg te vragen aan locals. Uiteindelijk blijkt in de praktijk dat we vooral onze westerse verwachtingen rondom tijd en afstand los moeten laten. Als je dat kunt, heb je aan Ghana een enorm betrouwbaar én leuk land om te ontdekken. De mensen zijn er uitzonderlijk vriendelijk en oprecht; bovendien wordt je in dit relatief onbekende vakantieland niet snel overspoeld door massatoerisme. Daarvoor is de visumprocedure dan toch te tijdrovend en geldverslindend. Maar is dat erg? Wat mij betreft niet. En zo heeft elk nadeel uiteindelijk dan toch zijn voordeel.