thailand – magische paddenstoelen

reisavontuur in thailand – 2003

Laat ik duidelijk zijn: ik ben over het algemeen graag ‘in control’ wanneer ik uitga. Ik ben dan ook eigenlijk totaal geen fan van hallucinerende middelen, waarbij ik geen grip meer heb op de situatie en me maar moet overgeven aan wat er met mijn lijf gebeurt. Maar op reis doe ik nou juist altijd dingen die tegen mijn natuur ingaan en volg ik simpelweg de signalen die op mijn pad komen. In Thailand leiden die signalen me naar magische paddenstoelen. Ze zijn weliswaar legaal, maar na een magisch én bizar avondje vraag ik me wel af waarom. Zo onschuldig voelen die paddenstoelen namelijk allerminst.

lange armen

Een paar avonden nadat ik arriveer op het eiland Koh Phangan, hoor ik dat er in mijn guesthouse magic mushroom shakes verkocht worden, gemaakt van paddenstoelen met psychedelische effecten. Dat gebeurt out in the open; best een raar gegeven aangezien andere drugs in Thailand zeer illegaal zijn. Deze shakes zijn dat niet – en dus besluit ik mee te doen met de rest, en een shake te halen. Hij proeft als een soort chocolade-hazelnoot smoothy, best lekker. Al snel merk ik het effect ervan. Dat is alleen niet wat ik ervan verwacht. Ik voel me enorm in mijzelf gekeerd en heb geen enkele behoefte om met anderen te praten. Dat gevoel is zo sterk dat ik mijn stoel pak apart van de rest. Ik wil echt alleen zijn en mijn kaken lijken op slot te zitten. Ik kan dan ook geen woord uit mijn mond krijgen, ook al zou ik dat willen.

Ik staar in het niets en wil niets anders doen dan alleen maar observeren. Mijn armen lijken heel lang en voelen heel zwaar. Iedereen die naar me toe komt om te vragen of ik wel goed ga, wimpel ik af met een handgebaar. Praten lukt simpelweg niet. Na ongeveer een uur verandert mijn stemming. Ik voel opeens een enorme rust en vredigheid over me heen komen. Ik heb nog altijd geen behoefte om te praten, maar ik voel me minder verkrampt dan ervoor. Ik zet mijn stoel in de branding van de zee en zit voor mijn gevoel urenlang in dezelfde positie, heel vredig met mijn handen over elkaar.

zombies

Paddenstoelen blijken een zeer veelzijdig goedje te zijn. Wanneer ik uiteindelijk opsta uit mijn stoel in de branding, voel ik me dan ook weer totaal anders. Ik heb opeens ontzettende behoefte aan gezelschap en kom samen met de twee meiden met wie ik de shake gedronken heb terecht in een uitbundige lachkick – waar ik bijna niet meer uit kom. Ik plas voor het eerst in mijn leven bijna letterlijk in mijn broek van het lachen. Eenmaal uit onze lachkick ontsnapt, besluiten we naar een feestje te gaan en lekker te gaan dansen. Gelukkig is er op het strand van Hat Rin altijd wel een feestje te vinden wanneer je die zoekt; zo ook vanavond.

Eenmaal op het feestje, voel ik me echter opeens heel unheimisch. Het is er pikkedonker en iedereen is heel ver heen qua drank en drugs. Ik heb duidelijk behoefte aan licht en luchtigheid, niet aan deze enge gezichten. De mensen die ik zie, doen mij denken aan de zombies uit de videoclip van Michael Jackson’s ‘Thriller’, die zojuist zijn opgestaan uit de dood. Ik heb geen idee of dat mijn eigen mind games zijn, of dat het ook echt zo is. Licht en luchtigheid zijn hier in ieder geval niet te vinden. Althans, niet in de status quo waarin ik momenteel verkeer.

rollercoaster

Omdat ik iedereen om mij heen eng vind en het dan ook totaal niet trek dat er mensen (lees: lijken) zijn die tegen mij praten, besluit ik uiteindelijk dan maar terug te gaan naar mijn hutje. Eenmaal daar, word ik echter overvallen door een gevoel van totale leegte en eenzaamheid. Ik vraag me opeens af wat ik hier in godsnaam doe – en zie heel duidelijk de oppervlakkigheid in van al het feesten hier. Ik mis mijn vrienden uit Amsterdam en de gesprekken die ik met hen heb – die écht ergens over gaan. Zeven dagen op Koh Phangan is eigenlijk wel meer dan genoeg, besluit ik ter plekke. Het is tijd om echt iets van Thailand te zien. Iets echts ook – misschien dat nog wel het meest.

Uiteraard lukt het totaal niet om in slaap te vallen met deze state of mind. Gelukkig word ik even later wakker gemaakt, om nog even op te komen chillen voor de deur. Daarbij raak ik echter al snel weer verzeild in gesprekken die nergens over gaan – een logisch gevolg van een nacht doorhalen met dit soort middelen. Ik kan er echter even niet meer mee omgaan.  Misschien moet ik toch maar gewoon gaan slapen. Als ik die middag wakker word, voel ik me godzijdank weer mijzelf. Mijn mood swings heb ik gelukkig achter me kunnen laten. Dit was duidelijk een eenmalig experiment. Paddenstoelen hebben wat mij betreft een veel te onvoorspelbaar effect, waar geen peil op te trekken valt. Bovendien verschilt het effect ook bij ons alle drie enorm. Ik ben blij dat de rollercoaster aan emoties gestopt is en ik gewoon weer mijn gelukkige, stabiele ik kan zijn. Geestverruimende middelen zijn duidelijk niet altijd een toevoeging op je leven.