brunei – krokodillen in de achtertuin

reisavontuur in brunei – 2014

Brunei is zo op het eerste gezicht geen alledaags vakantieland – en staat ook eigenlijk niet op mijn wish list om te bezoeken. Dat zit ‘em onder andere in het feit dat Brunei de sharia hanteert – en dus behoorlijk streng islamitisch is. Strenger bijvoorbeeld dan buurland Maleisië, waarvan het zich destijds heeft afgesplitst omdat het een strenger islamitisch fundament wilde hebben. Van de sharia gaan de rillingen me over de rug. Ik kijk er bovendien niet naar uit om een hoofddoek en lange kleding aan te moeten. Noch zit ik te wachten op kritische vragen rondom geloof en religie. Bovendien gaat bijna niemand hier naartoe – dat is vast voor een reden. De nieuwsgierigheid wint het echter van mijn angst voor de sharia – en dus varen we een paar dagen later toch vanaf Maleisië naar Brunei toe.

sharia

Dat het land de sharia heeft ingevoerd, betekent ook dat het bijvoorbeeld het recht op steniging hanteert. Gelukkig is dit onderdeel van de sharia-wetgeving meer een theoretische mogelijkheid, dan een die in de praktijk ook echt wordt uitgevoerd. Tot nu toe hebben er dan ook nog nooit dat soort praktijken plaatsgevonden. De reden waarom de sharia is ingevoerd door de Sultan is verhaal apart. Volgens de verhalen wilde hij wilde graag grip krijgen op zijn eigen familie, die hij niet onder controle kreeg qua alcohol en fatsoenlijk gedrag – de sharia moest dit gaan bewerkstelligen. Geen idee of het verhaal klopt, maar het zegt meer over de Sultan dan over het land.

Alcohol is hier dan ook verboden – al gaan er schijnbaar veel locals even de grens over met Maleisië om drank in te slaan en deze door een niet-ingezetene te laten importeren. Inwoners van Brunei mogen namelijk ook geen alcohol importeren. Door dat islamitische fundament en de ban op alcohol zit uitgaan hier er niet echt in – mochten we dat überhaupt van plan zijn. Schijnbaar compenseren de mensen dit gebrek aan alcohol met heel veel en lekker eten, dat hier wel heel goed is.

adembenemend mooi

Onderweg naar Brunei zien we wat je eigenlijk ook verwacht bij het oliestaatje Brunei: olieplatformen. En veel, heel veel olietankers om die olie te transporteren. Maar eenmaal aan wal, is van die olie industrie niets meer van te merken – en is Brunei totaal anders dan wat er ik ervan verwacht. Sterker nog: Bandar Seri Begawan, de hoofdstad van Brunei, voelt het met name heel relaxt. De stad wordt gedomineerd door een prachtige moskee, waar een enorme gracht omheen gebouwd is. Wanneer we aankomen, begint de zonsondergang net gestalte te krijgen. Die wordt mooier en mooier, totdat de hele lucht pimpelpaars, knalrood en felroze gekleurd is – en de moskee met die kleuren weerspiegelt in de gracht eromheen. Adembenemend mooi.

Op een paar honderd meter lopen van de moskee begint Kampung Ayer, een wijk met duizenden huizen die op palen gebouwd zijn in het water. De onderkant van de samenleving woont hier, maar ook de hele rijke bovenlaag. Zij parkeren hun Bentley en Lexus gewoon aan de overkant van het water en nemen een van de vele watertaxi’s naar huis – kleine houten speedbootjes die de hele dag het water over racen om mensen van A naar B te brengen. De stad heeft daardoor de bijnaam ‘Venetië van het Oosten’, maar dat is dan weer a leap too far wat mij betreft. Feit is wel dat die bootjes wat leven in de brouwerij brengen – en dat kan Brunei wel gebruiken.

spiegel van water

Omdat het dorp op palen me fascineert, regelen we de volgende morgen een bootje om Kampung Ayer van dichterbij te bekijken. Of eigenlijk regelt het bootje ons; we geven de ‘taxichauffeur’ vervolgens de vrije hand om ons een uur lang rond te leiden over het water. Hij woont zelf ook hier dus hij zal er ongetwijfeld veel kunnen laten zien. Het uur erna valt onze mond open van verbazing. Bandar zelf is leuk en relaxt, maar de echte schoonheid zit ‘em in het feit dat je op een minuut varen van de stad al in een prachtig natuurgebied zit. Omdat het water er stilstaat en juist daar niemand vaart, ziet het water eruit als een enorme spiegel of ijsplaat, waar we met het open speedbootje bijna geruisloos doorheen zoeven. Wow.

Binnen een paar minuten zijn we vergeten dat we überhaupt in een stad zaten. Het voelt als de Amazone. Het gebied dat er qua gevoel het dichtst bij zit is de Orinoco Delta in Venezuela, waar we na drie dagen varen door de jungle ongeveer hetzelfde zien en voelen. Grappig genoeg zitten er ook nog eens enorm veel dieren in het gebied waar we doorheen varen. Zo zien we op een paar minuten varen van Bandar meerdere krokodillen en verschillende kolonies neusapen, apen met een gele vacht en een enorme neus die meer op een fallus lijkt dan op een neus. Overigens noemen de locals die aap hier de Dutch Man – geen idee of we dat als een compliment moeten opvatten. Tussen het varen door zien we ook nog een enorme komodo, een enorm uit de klauwen gewassen hagedis.

brunei rocks

Een paar minuten later zitten we weer in de hoofdstad. En gaan we doen wat we eigenlijk bedacht hadden: rondvaren in de wijk met huizen die op palen gebouwd is. Ik zit in mijn hoofd nog even bij de krokodillen, komodo en neusapen die we zojuist hebben gezien. Bizar, hoe makkelijk je hier dus wild life kunt spotten. Vaak ben je daarvoor dagen aan het lopen; hier hoef je alleen maar een bootje in te stappen en vanaf het centrum van de hoofdstad vijf minuten te varen. Het is duidelijk: Brunei rocks, althans op dit vlak dan. Behalve de natuur, valt er hier namelijk nog weinig te rocken met de sharia als leidende wetgeving.