india – dessert talk: stargazen

reisavontuur in india – 2005

Mijn langste trip door de woestijn maak ik in Noordwest-India, dichtbij de stad Jaisalmer. Met veel warme kleding in mijn rugzak stap ik voor drie dagen en twee nachten op de rug van ka-meel Rajer. Slapen doen we in de buitenlucht, zonder tent. In voorbereiding op mijn tocht haal ik bij de buurtwinkel volkomen legaal bhang koekjes, gevuld met hasj. Vanavond wordt het dus stargazen on a high, althans: als de koekjes hun werk doen. De Melkweg lijkt die avond dwars door de hemel heen te lopen – en dus voelt het alsof ik in een glazen kom vol met sterren lig.

stargazen 

Om in Jaisalmer te komen, neem ik de nachttrein vanaf Jaipur. Zoals meestal heb ik daarbij een bed in de  sleeper class, de één na laagste treinklasse in India. Dat betekent geen airco, privacy of luxe, maar wél een plek om te liggen – ook al is die hard en een beetje ranzig. Het compartiment waar ik slaap, ligt helaas pal naast de wc – en dus heb ik de hele nacht last van stank. Daarnaast word ik geteisterd door een stel ijskoude voeten, omdat de ramen niet dicht kunnen en de treindeuren in Indiase treinen überhaupt nooit goed sluiten. De mannen die onder me zitten, maken die nacht veel lawaai. Ik zet voor de afleiding mijn muziek op – en val daarmee gelukkig af en toe in slaap.

De volgende morgen heb ik een dringende behoefte aan frisse lucht. Ik heb absoluut geen zin om nog langer in deze trein te zitten. Helaas duurt het nog vijf uur voordat we er zijn. Wat is het toch altijd dat de laatste loodjes het zwaarst zijn? Aan het begin van de middag ben ik eindelijk op mijn plaats van bestemming. Ik zie op het station een paar mensen in een riksja zitten en sluit me bij hen aan. Onderweg laat ik me door hen overhalen om drie dagen op een kameel te gaan zitten en de twee nachten ertussenin te slapen in de zandduinen – zonder tent en dus midden in de natuur. Stargazen met space cookies erbij – die hier gewoon legaal verkocht worden in veel winkels. Ik ben dit keer gemakkelijk over te halen. Kom maar op met die kamelen, sterren en koekjes!

de perfecte kameel

Als we de volgende ochtend arriveren op de plek waar onze kamelen zouden moeten staan, blijkt dat elk spoor van de kamelen ontbreekt. Niet handig als het doel van de dag is om te gaan kameelrijden. Gelukkig zijn er wel een paar locals, die duidelijk op ons staan te wachten. Het kost een paar uur, veel ‘ik niet weten’-blikken en een boos telefoontje naar de baas waar we hebben geboekt voordat er iets wordt geregeld. Maar dan staan er ook daadwerkelijk genoeg kamelen – en kunnen we na nóg een uur wachten eindelijk gaan. De toon is direct gezet: we gaan Indian style de woestijn in.

De woestijn van Jaisalmer blijkt droog en zanderig – precies wat je van een woestijn verwacht. Mijn kameel, genaamd Rajer, is vanwege de paringstijd behoorlijk uitgelaten (lees: geil) en heeft totaal geen zin in ritjes door de woestijn met vriendjeskamelen. Hij wil gewoon flink losgaan op andere manieren – en dat lukt niet in deze groep met alleen maar mannetjeskamelen. Vrouwtjeskamelen worden hier alleen gebruikt om te fokken, niet om te lopen. Rajer had het echter graag anders gezien – en dus loopt hij (ik neem aan daardoor) de hele dag te schuimbekken, alsof hij een liter badschuim heeft ingeslikt. Hij grauwt ondertussen naar alle andere kamelen, potentiële concurrenten in deze paringstijd. Maar de vrouwtjes zijn ver te zoeken – en dus kiest Rajer uiteindelijk eieren voor zijn geld. Als een perfect normaal mannetje spendeert hij de rest van de dag met het wroeten in de konten van de andere (mannelijke) kamelen. Heb ik weer.

de cadans van de woestijn

Rennen zit er bij Rajer niet in. Lopen is wel een optie, maar van harte gaat het niet. De dag rijgt zich aan elkaar met het lopen door de woestijn, het stoken van een vuurtje (om daarmee te kunnen eten en chai tea te kunnen drinken) en het chillen of doen van een dutje tussendoor – om daarna weer een beetje te lopen en hetzelfde proces te herhalen. Ergens is dat proces vreselijk saai, aan de andere kant is het juist ook de charme van deze dagen in de woestijn. Je komt echt in de cadans van de woestijn. Gelukkig voor mij (en voornamelijk mijn billen), heeft Rajer genoeg dekens op zijn rug liggen – in tegenstelling tot veel andere kamelen. Toch ben ik blij als we bij een kleine zandduin neerploffen voor de nacht. Doordat we zo laat zijn vertrok-ken, moeten we genoegen nemen met een minder imponerend uitzicht dan verwacht. Echt mooie zandduinen zijn we nog niet tegengekomen; die liggen alleen verderop in de woestijn.

Wanneer we om half zes ’s avonds ons ‘kamp’ opzetten, is het al bijna donker. Het resterende stukje licht van de dag gebruiken we om hout te sprokkelen, ons bed klaar te maken en de zonsondergang te bekijken. Zodra de zon onder is, daalt de temperatuur snel en is het maar wat fijn dat we ons direct kunnen nestelen in onze dekens. We eten heerlijk en kunnen daarna niets anders doen dan sterrenkijken. Onze bhang cookies komen daarbij gelukkig goed van pas. In het begin lijken ze weinig te doen. Maar dan ineens, wanneer ik mijn muziek op zet, zit ik helemaal in mijn eigen Melkweg, compleet van de planeet.

hallucineren

Alle sterren lijken helderder dan daarvoor en opeens zie ik ook allemaal bijzondere stervormen. Het zijn er bovendien zoveel, dat je eindeloos kunt blijven kijken. De Melkweg lijkt hier in India dwars door de hemel heen te lopen – en dus lig ik opeens in een soort glazen kom vol met sterren om me heen. Het geheel voelt behoorlijk surrealistisch en ik weet opeens niet meer of dat nou door de hasj komt of door de lucht zelf. Doordat we dicht tegen elkaar aan liggen en voldoende dekens hebben, hebben we het gelukkig niet koud. Uiteraard heb ik maar liefst drie truien, een broek, een rok en sokken aan in bed – maar dat is inmiddels bijna gewoonte geworden hier in India. In treinen, bussen en zelfs de meeste hostels is het namelijk ook koud ‘s nachts. Ik kijk nu al uit naar de eerstvolgende nacht waarin ik alleen een pyjama nodig heb om warm te blijven.

De volgende morgen worden we wakker met de zon die opkomt en het ontbijt dat voor ons wordt klaargemaakt. Een prachtige combinatie. We eten, ruimen onze spullen op en klimmen op onze kamelen. It’s time to move on. We passeren vele dorpjes, die allemaal uitgestorven aanvoelen. Dat blijkt ook echt zo te zijn: de Indiase verkiezingen vinden vandaag plaats – en dus zijn alle volwassenen naar de bewoonde wereld vertrokken om te kunnen stemmen. In de meeste gevallen zijn alleen de jongste kinderen achter gebleven om op het huis te passen.

indiase verkiezingen

Later die dag zijn wel veel mensen thuis. Opvallend is de mate waarin de buurtbewoners zich-zelf hier opdoffen om er mooi uit te zien. Ze zien over het algemeen niemand anders dan hun eigen familieleden en hier en daar een buurtbewoner die langs komt. Ondanks hun kleine wereld, trekken ze elke dag de mooiste kleding aan, binden de meest glimmende sieraden om hun polsen, enkels, tenen en vingers, en smeren de meest kleurrijke make-up op. Helaas hoort het waxen van hun benen niet bij dat ritueel. Ik heb nog nooit zulke lange beenharen gezien.

We eindigen de dag wederom in een zandduin, waar we net als gisteren ons kampje opslaan. Er zit dit keer echt een structuur in, alsof dit onze dagelijkse routine is. De één zoekt een goede slaapplek voor ons vijven, de tweede gaat hout sprokkelen, de derde maakt de bedden, de vierde regelt het vuur en  de vijfde zorgt ervoor dat het vuur blijft branden. Onze organisatie loopt gesmeerd: na een half uur hebben we al een vuur branden en is onze slaapplek gereed. Alsof we al jaren in de woestijn slapen.

rauw bestaan

We krijgen die avond exact hetzelfde te eten als voor de andere maaltijden van vandaag en gisteren, namelijk chapatti, dahl en rijst – het nationale gerecht van India. Ik zal er nooit fan van worden, maar ben allang blij dat we iets voorgeschoteld krijgen. Die avond laten we de bhang cookies voor wat ze zijn en beleven nuchter dezelfde prachtige hemel als de nacht ervoor. Het lijkt zelfs alsof er op deze plek nog meer sterren te zien zijn dan gisternacht.

De volgende dag rijden we rustig terug naar de rand van de woestijn, waar we met een jeep opgehaald worden voor het laatste stuk, terug naar Jaisalmer. Het is tijd voor een douche en een nieuw setje kleding. Ik denk opeens aan de mensen die we tegenkwamen in de woestijn. Zij kennen geen stromend water of een douche. Hoe maken zij zich ’s avonds schoon, vraag ik me hardop af. Wat een hard en rauw bestaan moet het leven in de woestijn zijn, ondanks de kleurrijke kleding en make-up. Diep  respect voor deze mensen. Ik zou niet kunnen of willen ruilen. Al is het maar omdat ik die haren op mijn benen niet zou verdragen.