maleisië & cuba – een beetje dom

reisverhaal in maleisië & cuba – 2014

Vlak voordat mijn zoon Zev vier jaar wordt – en dus naar school gaat en niet zomaar meer buiten de schoolvakanties weg kan – gaan mijn vriend Kris en ik drie maanden met hem op reis. Twee maanden naar Azië en een maand naar Centraal Amerika, om daar onder andere de oma van Zev op te zoeken. Ik houd mijn belevenissen bij in een openbare reisblog. Dat had ik uiteindelijk beter niet kunnen doen.

expeditie robinson, maar dan mét eten

Die eerste week spenderen we op Pulau Tioman, een prachtig eiland in Maleisië. Na vier nachten op twee verschillende plekken op het eiland, verhuizen we naar het meest afgelegen strand van Tioman genaamd Juara. Dat verplaatsen lijkt een hele onderneming, maar valt uiteindelijk best mee. Ongeveer elke man die je tegenkomt heeft zelf een boot(taxi) en is zelf taxichauffeur óf weet op zijn minst wel iemand die een boot heeft. Bovendien is een ritje met een speedboot altijd meer dan fijn – en voelt daardoor totaal niet als reizen.

En zo zitten we een klein uurtje na ons vertrek al op het strand van Juara. We hebben er een mega goedkoop, maar fantastisch hutje op het strand gereserveerd en het is hier zo mogelijk nog chiller dan op onze vorige plek. Juara voelt echt als een verlaten strand, een soort alleen op de wereld. Later hoor ik dat Expeditie Robinson hier in de buurt haar eerste seizoen heeft gefilmd. Dat verbaast me niet; het is er de juiste setting voor. Gelukkig voor ons is er inmiddels een restaurantje op het strand – en dus voldoende te eten zonder op jacht te hoeven.

een slapeloze nacht

Binnen een uur voelen we ons al helemaal thuis op onze nieuwe stek. Grappig hoe snel dat gaat – ook bij Zev. Na een uur op het strand, op zoek naar apen en een gestrand schip, vraagt hij of we zo naar huis gaan. Kris en ik kijken elkaar verschrikt aan. Hij heeft heimwee naar Nederland! We komen er gelukkig al snel achter dat hij echter op ons nieuwe hutje op het strand van Juara doelt, niet Nederland. Sterker nog: we horen hem ook niet meer over de boomhut, waar hij gister nog sliep en zo vol van was. Zev ziet in elke nieuwe plek het mooie en positieve – in dit geval het feit dat hij een eigen tweepersoonsbed heeft. We hebben for sure het meest flexibele kind ter wereld op aarde gezet.

Die nacht wordt ik om 4 uur wakker – en kan opeens niet meer slapen daarna. Zoals dat altijd gaat met wakker liggen, ga ik opeens piekeren. Onder andere over ons huis, dat de komende drie maanden leegstaat. Zal er niet ingebroken worden? En zo ja, hebben we er dan wel voldoende voor gezorgd dat dieven niet zomaar alles kunnen mee nemen? We hebben onze valuables in één tas in de kofferbak van de auto gelegd, die in de garage onder het huis geparkeerd staat. Een soort kluis in je eigen huis, want mocht men dingen willen stelen dan moet men eerst inbreken in onze garagebox, daarna in de auto en daar zit dan weer een alarm op.

sterkte is tegelijkertijd zwakte

Op zich een prima gedachte, ware het niet dat ik opeens bedenk dat de reservesleutel van de auto gewoon in de keukenla ligt – ongeveer de eerste plek waar een dief gaat kijken wanneer hij inbreekt. En het grote voordeel van alle waardevolle spullen op dezelfde plaats neerleggen is tegelijkertijd de grootste zwakte: alle waardevolle spullen liggen op maar één plek. Als een dief die gevonden heeft, kan die zelfs met de normale huissleutels legaal het huis in – om dat vervolgens helemaal leeg te roven.

De gedachte aan een mogelijke diefstal van die reservesleutel van de auto laat me niet meer los. En dus bel ik midden in de nacht buiten met Kathy, onze buurvrouw in Amsterdam. Gelukkig is het in Nederland nog avond. Ik krijg haar voicemail en vraag daarin of ze de sleutels kan verplaatsen naar een veilige plek, zodat ik me daar geen zorgen meer over hoef te maken. En ook al heb ik haar nog niet live gesproken, alleen al deze actie zorgt ervoor dat ik weer verder kan slapen. Gelukkig lees ik de volgende morgen dat Kathy de sleutels verplaatst heeft. Ik vergeet vervolgens het hele voorval en ga verder met vakantie vieren. Drie maanden lang, wat een feest!

de deur staat open

Het is pas in Cuba, dik twee maanden later, wanneer ik er opeens aan herinnerd wordt. Niet alleen aan de situatie, maar ook aan het feit dat ik dit hele voorval in Maleisië in mijn openbare reisblog uit de doeken heb gedaan – zodat elke debiele crimineel inmiddels al twee maanden op de hoogte is van het feit dat we drie maanden op reis zijn én al onze waardevolle spullen op één plek in de auto gelegd hebben – die recht onder ons huis in de parkeergarage staat. En onder mijn allereerste blog, die ik vlak voor vertrek thuis geschreven heb op de Borneokade in Amsterdam, staat dan óók nog de locatie van mijn huis. Een soort standaard instelling waar ik nooit onheil in gezien heb. Zonder het door te hebben, heb ik het dieven wel heel gemakkelijk gemaakt om in te breken. Hoe dom kun je zijn.

We zitten op dat moment in Las Terrazas, de plaats waar de Cubaanse koffie vandaan komt. Na een middag tussen de koffieplukkende militairen – die bij gebrek aan echt werk door de communistische overheid zijn ingezet om koffiebonen te plukken, sorteren en wegen- komen we op onze kamer terug. We kopen een internetkaart, waarmee we voor 30 minuten toegang hebben tot de vrije wereld. The old fashin way zeg maar. We zien in onze e-mail dat er ingebroken is in onze garage het afgelopen weekend. Drie mannen met een Noord Afrikaans uiterlijk zijn op video vastgelegd, terwijl ze met hun Audi de garage inrijden en een dik uur later met een zwarte sporttas weer de auto instappen. Niemand heeft echter tot nu toe spullen vermist. Niemand dus behalve wij, want wij zijn er niet en weten dus ook niet of er überhaupt iets is gestolen.

hoofd maakt overuren

Mijn hoofd maakt opeens overuren. Wat heeft deze inbraak te maken met het feit dat al onze waardevolle spullen in dezelfde garage liggen? En kan het zijn dat deze mannen doelbewust op zoek zijn gegaan naar onze garagebox? Ook al zitten onze spullen in een rood-wit gekleurde HEMA shopper, in onze garage ligt ook een lege zwarte sporttas (bovenop een stapel andere tassen), waarin ze de spullen gemakkelijk hebben kunnen overladen en meenemen. Een zwarte sporttas valt immers minder op dan een rood-witte shopper en hij kan dicht met een rits, zodat de inhoud minder opvalt. Opeens denk ik aan mijn blog op waarbenjijnu.nl van destijds. Kan het zijn dat criminelen gezocht hebben op keywords als ‘valuables’, ‘sieraden’ of ‘sleutels’ en op basis daarvan mijn blog gevonden hebben? Ik ben er opeens bang voor. En Kris ook, wanneer ik hem erover vertel. Uiteraard verander ik gelijk mijn blog en zet ik de toegang ertoe uit voor onbekenden, maar dat heeft inmiddels helaas totaal geen nut meer: de komende weken is hij gewoon nog vindbaar op Google.

Opeens maakt alles sense. Twee weken terug zijn we namelijkin Dusseldorf, op doorreis van Azië naar Midden Amerika, midden in de nacht wakker gemaakt door een melding dat ons auto alarm af is gegaan. Omdat we destijds via een GPS systeem konden zien dat de auto er nog stond en dus niet gestolen was, was onze aanname dat er niets aan de hand was – en er nooit geprobeerd is in te breken in de auto. Nu voelt het opeens alsof beide gebeurtenissen aan elkaar gelinked zijn.

alles maakt sense

Zo blijkt uit de camerabeelden dat de mannen de weg kennen in de garage – en er dus waarschijnlijk eerder zijn geweest. Het zou zomaar kunnen dat deze zelfde mannen er twee weken eerder ook al waren om onze valuables te stelen, maar dat dit toen niet is gelukt doordat het alarm van onze auto afging. Als dat zo is, kan het minstens zo goed zijn dat dezelfde criminelen in de weken erna hun huiswerk hebben gedaan en inmiddels weten hoe ze het alarm van onze auto moeten uitschakelen – en dus onze spullen kunnen stelen, zonder dat iemand het doorheeft. Als het alarm uitgeschakeld is, kan er immers zonder problemen een ruitje ingetikt worden vanuit de achterkant van de auto – en is er vanaf de straat, die onder de grond tussen de garageboxen doorloopt naar buiten toe, niets te zien. Dat zou verklaren waarom onze buurman Remco in zijn e-mail aangeeft dat alles er prima uit lijkt te zien in onze garagebox: pas als je bij de auto zelf kijk,t zie je in dat geval dat er glas op de grond ligt.

Hoe langer we erover nadenken, hoe logischer het allemaal klinkt – en hoe meer overtuigd we zijn dat het bovenstaande scenario allang werkelijkheid geworden is en al onze spullen ook echt weg zijn. Wat kan het anders zijn geweest? En waarom hebben ze anders nou net nú onze garage uitgekozen en leken ze ook nog de weg daar te kennen? Bewoners die er al zestien jaar wonen, hebben dit immers nooit eerder meegemaakt. En waarom heeft niemand anders spullen vermist, terwijl men overduidelijk na afloop een zwarte sporttas heeft ingeladen?

out of control

Ik stuur een berichtje naar onze buren, om te vragen of zij even kunnen gaan kijken in de garage. Het is echter al laat en ik krijg helaas een berichtje terug dat men morgen wel even gaat kijken. Heel begrijpelijk vanuit hun kant, maar ik wil eigenlijk zo heel graag nú uitsluitsel – en niet pas morgen. Ik voel me opeens zo ver weg van Nederland en zo out of control.

Om toch een soort controle over de situatie te krijgen, maak ik alvast een lijst van de spullen die in de tas zitten – zodat ik morgen alvast voorbereid ben als ik de verzekering moet bellen. Zo zitten (of moet ik zeggen zaten?) er drie laptops, een iPad en mijn portemonnee in die tas, met heel veel waardevolle informatie die niet allemaal is opgeslagen op de server. Daarnaast had ik mijn waardevolle sieraden erin gestop, waaronder veel sieraden uit India en andere verre reizen die ik ooit gemaakt heb. En niet te vergeten een dozijn zilveren sieraden die ik van Kris voor Kerst, verjaardagen en de geboorte van Zev heb gekregen. Over het algemeen geen extreem dure sieraden, maar wel met een hoge sentimentele waarde –zoals zo vaak met dit soort dingen het geval is.

het kan altijd erger

Net wanneer ik er mentaal vrede mee  begin te krijgen dat al die spullen weg zijn, bedenk ik opeens dat ook mijn sleutelbos in die tas zat – met daaraan de sleutels van mijn fiets, scooter én het huis. Als de dieven onze tas (en dus ook die sleutelbos) hebben, hebben ze dus niet alleen onze meest essentiële spullen te pakken maar kunnen ze óók elk moment van de dag terug komen om via de voor- of achterdeur legaal in te breken – namelijk met een doodgewone sleutel. OMG. De auto leek een soort vergrendelde kluis, maar voelt nu als de meest kwetsbare plek om spullen neer te leggen.

Nu ik bedacht heb dat de inbrekers onze tas al hebben en dus elk moment van de nacht terug kunnen komen om de rest van ons huis leeg te roven, kan ik al helemaal niet meer relaxen. Zo is er de (vrij kostbare) server, waar alle foto’s van de afgelopen jaren opstaan. Door de waarde ervan zal het een van de eerste zaken zijn die men meeneemt  – tenzij ik iemand weet te bereiken die in ons huis gaat slapen en daarmee het fort bewaakt.

politie patrouille

Om daarvoor te zorgen, bel ik achtereenvolgens de vader en zus van Kris – van wie ik vermoed dat zij de huissleutel hebben. Dat blijkt niet het geval te zijn. Ik ben inmiddels echt ten einde raad; mijn hoofd draait overuren en vliegt volkomen uit de bocht. Op dat moment voelt het echter als de absolute werkelijkheid. Het enige dat ik nog kan bedenken is het bellen van de politie,  om te zien of ze extra kunnen patrouilleren vannacht. Gelukkig nemen ze ons verzoek dit keer serieuzer dan dat van twee weken geleden – waarschijnlijk omdat er in de tussentijd is ingebroken in de garage en de politie daar een videotape van heeft ter bewijsvoering. Ze beloven ergens deze nacht een keertje langs de Borneokade te rijden. Maar of dat iets gaat veranderen aan de situatie is nog maar zeer de vraag.

Kris heeft inmiddels allang geaccepteerd dat waarschijnlijk heel veel spullen weg zullen zijn – zelfs foto’s en alle belangrijke online documenten. Ik zit nog in de fase waarin ik dat nou juist met alle macht probeer te voorkomen. Hoe kun je zo laks zijn wanneer je weet dat mensen misschien onze huissleutel hebben en het hele huis op hun dooie akkertje kunnen leegroven? Ik snap er niets van. We zitten met ons gevoel allebei op ons eigen eiland.

billen knijpen

Gelukkig heeft de vader van Kris beloofd om ‘s ochtends om 7 uur bij ons huis te zijn om bij de buren een huissleutel te lenen en dan te kijken hoe het ervoor staat met de auto en de spullen. Omdat het in Nederland zes uur later is dan hier, betekent dat nog maar vijf uur billen knijpen. Ook al heb ik mezelf beloofd dat ik wakker blijf tot ik iets van Peter gehoord heb, ik ben uiteindelijk zo kapot dat ik in slaap val. Alsof ik door wakker te blijven überhaupt kan voorkomen dat ons huis leeg geroofd wordt.

Wanneer ik om twee uur ’s nachts wakker word, zie ik dat Peter net getekst heeft. Alles is goed, ik kan weer gaan slapen – zo luidt het bericht. Ik kan het bijna niet geloven. Het slechte nieuws is dat de tas nog altijd in de auto ligt, doordat de accu leeg is en de centrale vergrendeling daardoor niet open gaat. De tas staat volgens hem echter veilig, de auto ziet er doodnormaal uit en de garage is zo goed gebarricadeerd door Kris voor ons vertrek, dat inbraak bijna onmogelijk is. Kortom: het was een hele domme move van me, maar het is me vergeven zonder dat het worst case scenario heeft plaatsgevonden.

only in my mind, niet in het echt

Nu er is ingebroken in de garage, voelt het echter nog steeds alsof de tas op een veel te kwetsbare plek staat. Wat als die gasten nog een keer terugkomen en dan een foefje hebben om de garagedeur wel open te krijgen? Het alarm van de auto gaat inmiddels niet eens meer af; ze kunnen zo een ruitje intikken zonder dat iemand het door heeft. Die tas moet gewoon weg! Gelukkig belooft Peter dat hij vanavond of morgen de tas alsnog uit de auto gaat halen. Een geruststellend gevoel. De volgende middag heb ik nog niets gehoord en krijg ik toch weer een beetje zenuwachtig gevoel. Ik houd me dertig keer in en bel dan alsnog. Gelukkig blijkt Peter de tas inmiddels veilig naar zijn eigen huis gebracht te hebben – blijkbaar zo’n vanzelfsprekendheid dat hij vergeten was het te melden. Zul je altijd zien.

Ik kan opgelucht ademhalen. De stresskip kan terug in haar hok, de chill in. Want een beetje ontspanning kan ik na de afgelopen dagen wel weer goed gebruiken. Maar dat we door het oog van de naald gekropen zijn, dat is wat mij betreft zeker. Ik heb er een ding van geleerd. Ik zet nooit, maar dan ook nooit meer informatie online die interessant kan zijn voor inbrekers. Beloofd.