saint lucia – female power

reisverhaal in saint lucia – 2019

Wanneer ik in het oostelijke deel van de Caribbean voet zet op het prachtige eiland Saint Lucia, valt me één ding al snel op: op bijna elke hoek van de straat zie ik er politie staan. En dan geen standaard politieman, maar een politievrouw. In eerste instantie wijt ik het aan toeval, maar na de zevende vrouw in blauw op straat vraag ik het toch maar even na bij onze ‘taxichauffeur’, een rastafari die ons vandaag het eiland laat zien. Mijn constatering blijkt te kloppen. De verklaring is volgens onze chauffeur simpel: politievrouwen zijn te vertrouwen, politiemannen niet. De kans op corruptie is daardoor te groot bij politiemannen.

invloedrijke posities

Officieel is over dat laatste vermoeden niets terug te vinden wanneer ik er wat onderzoek naar doe. Maar op straat is het duidelijk dat men hier graag vrouwen in blauw ziet op straat. De straat blijkt echter niet de enige plek te zijn waar vrouwen in Saint Lucia werken: maar liefst 65 procent van alle vrouwen boven de 25 jaar heeft een betaalde baan op het (ei)land. Daarnaast is het zo dat Saint Lucia behoort tot de top 3 van landen met de meeste vrouwen in invloedrijke posities. Daarmee loopt het Caribische (ei)land Saint Lucia ver voorop als het gaat om feminisme en emancipatie.

Volgens een studie van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) onder ruim honderd landen is bijna een derde van alle wereldwijde bedrijven eigendom van vrouwen, dan wel  onder het beheer van vrouwen. Dat aantal is nauwelijks iets om te vieren. Positieve uitzondering op deze regel zijn echter drie landen in Zuid- en Midden-Amerika, te weten Jamaica, Colombia en Saint Lucia. In Jamaica is volgens de ILO bijna zestig procent van alle managers vrouw. In Colombia is dat percentage 53 procent en in Saint Lucia 52,3 procent. Overigens zijn ook de nummer 4 en 5, Filipijnen en Panama, geen westerse landen – zoals ik zelf eerlijk gezegd had verwacht.

vernoemd naar een vrouw

Het (ei)land is zelfs vernoemd naar een vrouw.  Om precies te zijn naar Saint Lucia van Syracuse, die leefde tussen 283 en 304 na Christus. Het is daarmee één van de twee landen ter wereld die vernoemd zijn naar een vrouw, naast Ierland – dat is genoemd naar de Keltische godin van de vruchtbaarheid. Tenslotte is Saint Lucia het enige land dat is vernoemd naar een historische vrouw. Binnen het schoolsysteem van Saint Lucia presteren meisjes over het algemeen ook beter dan jongens, daarnaast benutten ze vaker de kansen die zij krijgen. Dit blijkt uit behaalde examens en cijfers van kinderen vanaf zeven jaar, evenals in het aantal jongens en meisjes dat is ingeschreven voor cursussen en examens op middelbare schoolniveau en in het hoger onderwijs.

Dat meiden succesvol zijn op school en vaker hun school afmaken, resoneert ook in het aantal kinderen dat een vrouw gemiddeld genomen op de wereld zet in Saint Lucia. Waren dat er in 1985 nog 3,5, in 2012 kreeg een vrouw gemiddeld nog maar 1,5 kind. Een enorme afname in korte tijd, die hun economische onafhankelijkheid en kansen op de arbeidsmarkt alleen maar vergroot. Voordat de vlag uit kan als het gaat om de gender-gelijkheid in Saint Lucia, is het goed om ook stil te staan bij de dingen die nog heel veel beter kunnen. Want helaas zijn die er ook.

machocultuur

Zo zijn mannen op het eiland relatief vaak betrokken bij illegaal vuurgeweld, bendegeweld, drugsmokkel, verkrachting, ontvoering en moord. Relatief veel mannen zijn daarnaast werkloos, aan alcohol verslaafd, dakloos en/of depressief en reageren dat vaak af op hun vrouw of dochter(s). Een op de drie vrouwen in het land is slachtoffer van incest, huiselijk geweld, verkrachting of andere vormen van seksueel geweld. Vrouwen vervullen naast hun fulltime baan vrijwel standaard óók de rol van primaire verzorger van de kinderen, ouderen en zieken, zonder dat daar goede opvang tegenover staat.

Daarnaast is en blijft Saint Lucia een Latijns-Amerikaans land, waar de machocultuur overheerst en vrouwen vrijwel standaard geseksualiseerd worden. Zoals een bekend gezegde: mannen zijn bang dat hun vrouw hen voor schut zet, vrouwen zijn bang dat hun man hen vermoordt. En zolang dat een gegrond gezegde is, is er nog heel wat werk aan de winkel – óók op het mooie (ei)land Saint Lucia. Tegelijkertijd is het bereiken van een top 3-positie in de wereld als het gaat om het percentage vrouwen in leidende functies wél een bijzondere prestatie. Daar kunnen alle westerse landen, en Nederland in het bijzonder, nog een puntje aan zuigen.