reisavontuur in duitsland, finland, estland, rusland – 2006
Een half jaar nadat het uit is met Arjan, maak ik met hem en een van zijn beste vrienden een reis door Noord-Oost Europa. We beginnen in Berlijn (Duitsland), waar op dat moment de Love Parade plaatsvindt. Vanaf daar vliegen we door naar respectievelijk Helsinki (Finland), Talinn (Estland) en Sint Petersburg (Rusland). Een city trip XL dus. Met mijn ex. Als dat maar goed gaat.
harige beenwarmers
Gelukkig hoef ik niet alles die week met mijn ex samen te doen. Zo spreek ik in Berlijn de ochtend na onze vlucht af met mijn Duitse vriendin Sarah, die ik heb ontmoet in Mumbay toen we allebei figurant waren in een Bollywoodfilm. We hebben altijd contact gehouden en nu ik dichtbij haar heimat ben (Köln), is het meer dan logisch dat we hier samen afspreken. Daarnaast blijken er in ons hostel heel veel feestvrienden uit Amsterdam te zitten – gezelligheid XL dus. Sarah en ik nemen de metro naar de Brandenburger Tor, waar de Love Parade vanmiddag begint. We installeren onszelf langs de kant van de weg, met een red bull en een flesje water.
Tegen de tijd dat het anthem van de Love Parade door de speakers van alle vijftig praalwagens schalt, zijn we er meer dan klaar voor. En met ons nog duizenden Duitsers, die veel moeite hebben gedaan om er zo opvallend mogelijk uit te zien – een typisch Duits technofenomeen. Met hun bizarre kapsels, harige beenwarmers, fluoriserende rokjes en latex pakjes doen zij hun Duitse roots eer aan. In vergelijking daarmee zien wij er als Nederlanders altijd maar gewoontjes uit – best jammer op dit soort dagen.
op naar wagen 35
We lopen met de stoet mee in de richting van de Siegessäule, het monument van de overwinning. Eromheen loopt een grote rotonde, waar alle wagens langskomen. Daar weer omheen ligt een groot grasveld, waar we heerlijk chillen met de zon in ons gezicht. De wereld is prachtig – en vandaag al helemaal. Als ik van een vriend van ons een tekstberichtje krijg met de vraag om naar wagen 35 toe te komen, omdat hij ons waarschijnlijk wel op de wagen kan krijgen, weten we even niet wat we ermee aan moeten. Het is hier net zo leuk. Als ik ons antwoord eenmaal verstuurd heb, krijgen we spijt. Dansen in het gras kan elke dag, op zo’n wagen staan kan maar één keer – en dat is vandaag. Als ik even later nog een sms van hem krijg, twijfelen we dan ook geen moment. We kijken elkaar aan en beginnen spontaan te rennen, op zoek naar wagen 35.
Dat wil zeggen: we worstelen ons zo snel en soepel mogelijk door een meute van een paar miljoen mensen, om de juiste wagen te vinden en de laatste paar uur de Love Parade vanaf daar te kunnen meemaken. Eenmaal op de wagen, uitkijkend op duizenden uitzinnige Duitsers, gaan alle remmen los. We dansen alsof ons leven ervan afhangt en er lijkt heel even niets anders te bestaan dan het hier en nu. Ondertussen zijn nog een aantal vrienden van ons de wagen opgeklommen, wat het feest alleen maar mooier maakt. Alles lijkt vandaag te kloppen: mijn gevoel, het weer, de muziek, de sfeer, het publiek en de mensen. Wat een leven!
raven in een gaarkeuken
Helaas is even later de parade voorbij en moeten alle wagens stoppen. We feesten daarom verder tussen de rest van de feestende menigte, die inmiddels collectief bij de Siegessäule staat. We feesten met zijn allen door tot de muziek stopt – en gaan uiteindelijk met een klein clubje vrienden naar ons hotel om te slapen en de volgende morgen fris & fruitig verder te kunnen feesten. En met resultaat, want de volgende morgen staan we om tien uur allemaal paraat om met elkaar op stap te gaan. We nemen de metro naar station Ostbahnhof en lopen vanaf daar naar Bar 25 – een befaamde afterclub hier in Berlijn. De andere helft van onze vriendengroep is vannacht niet gaan slapen en komen we hier weer tegen. Daarnaast staat de tent vol doorgesjeesde figuren; de energie is er duidelijk al een paar uur geleden weggevlogen. Slapen is zeker niet voor mietjes, zo blijkt maar weer.
Nadat we horen dat een technoheld van ons, genaamd Richie Hawtin, ergens draait in Oost Berlijn, nemen we met zijn allen een taxi daar naartoe. Het dansgedeelte van Club der Visionaere is eigenlijk niet heel veel meer dan een soort oude gaarkeuken van 4 x 4 meter, die omringd wordt door een prachtig terras aan het water. Alles is uit de voormalige keuken gesloopt, zodat er nu een DJ en twintig dansende en zwetende mensen in passen. Het is eigenlijk een anti-club, want ongepolijst, ruw en aftands – maar tegelijkertijd intiem en waanzinnig. De plek is beroemd (en berucht) vanwege de goede after parties op zondagmiddag. Terwijl de Jägermeister er rijkelijk vloeit -een befaamd middel op dit soort feesten om het effect van XTC een extra duwtje te geven of langer te laten duren- houd ik het vandaag bij Water Joe (water met caffeïne erin) en Club Mate, een verfrissend alcoholvrij Duits drankje. En dat bevalt prima.
good vibes all around
Terwijl we staan te raven in het aftandse keukentje, wordt het buiten steeds warmer en binnen steeds drukker. Het lijkt alsof iedereen uit onze vriendengroep opeens hier staat. We zijn zo te zien wel ongeveer de enigen die geslapen hebben vannacht. De meeste mensen zien er inmiddels heel gaar uit – en ruiken hetzelfde. Er valt met hen over het algemeen weinig land meer mee te bezeilen. Maar de sfeer is top, net als de muziek.
Naast Club der Visionaere ligt Badenschiff, een stadsstrand met echt zand, hangmatten en een zwembad dat in de rivier is gebouwd. Ook hier staat een DJ te draaien – toevallig een bekende van ons. Hij heet Haito en blijkt degene te zijn die ervoor gezorgd heeft dat ik gisteren op wagen 35 mee kon. Met het zonnetje in ons gezicht, fijne mensen om ons heen en good vibes all around is het hier zo mogelijk nog fijner dan even ervoor bij de buren. Ik vlinder lekker rond, babbel met wildvreemden en ben helemaal in mijn element. We feesten door tot het begin van de ochtend, waarna ik nog maar een paar uurtjes kan slapen voordat ik op moet om mijn vliegtuig te halen. Ik vlieg vandaag namelijk door naar Helsinki, samen met mijn ex en zijn vriend. We hebben om half één ’s middags afgesproken om naar het vliegveld te gaan en zitten ondanks mijn slaaptekort op tijd in de taxi met zijn drieën. High five.
verkeerde vlucht
Eenmaal op het vliegveld, begin ik echter te twijfelen over mijn eigen vliegticket. Ik heb namelijk opeens zo’n vaag vermoeden dat ik een andere vlucht heb geboekt dan de andere twee. De luchtvaartmaatschappij waarmee zij vliegen, D-Blue, zegt me namelijk helemaal niets en een klein stemmetje in me zegt dat ik mijn ticket bij Air Berlin geboekt heb. Dat vermoeden wordt bevestigd wanneer ik bij de incheckbalie sta en mijn naam niet in het systeem voorkomt. Er is daarnaast geen plek meer in het vliegtuig, dus ter plekke een ticket kopen is geen optie. Mijn eigen vlucht met Air Berlin is vanmorgen al vertrokken, zo hoor ik een paar minuten later wanneer ik als een idioot naar de balie van Air Berlin gerend ben. Ik was dus niet helemaal gek. We hebben afzonderlijk van elkaar (en een tijd terug) tickets geboekt; ik deed dat een paar weken na hen. Die vlucht zat op dat moment al vol – en dus heb ik uiteindelijk een andere vlucht geboekt. Was ik daar maar gewoon iets eerder achter gekomen, vóórdat mijn eigen vliegtuig vertrok. Feesten maakt meer kapot dan je lief is.
Ik koop uiteindelijk een nieuw ticket voor de volgende dag, zwaai Arjan en zijn vriend uit en neem een metro terug naar het hostel, waar ik vanmorgen in alle haast uit vertrokken ben. Ik heb nog een dag langer hier in Berlijn – en dat is nooit verkeerd, zeker niet nu er hier zoveel vrienden zitten. En zo heeft elk nadeel uiteindelijk ook zijn voordeel.
maandag bestaat niet
Terug in het hostel, is de sfeer bedrukt en zelfs bijna depressief – één op één te relateren aan de gebrekkige hoeveelheid slaap en de uitgewerkte oppeppers. Gelukkig weet ik een aantal mensen zo ver te krijgen om cocktails te gaan drinken op een terras in de buurt. Wanneer we er arriveren, is het net happy hour. Dat komt mooi uit. Om mezelf mentaal te prepareren, ga ik eerst wat eten. Daarna bestel ik (achteraf gezien) de sterkste cocktail die ik op de kaart zie staan – die zijn werk prima doet. Omdat het hostel vol zit, heb ik voor vannacht een nieuw onderkomen moeten regelen. Ik slaap uiteindelijk samen met nog twee anderen bij een Duitse kennis. Het duurt echter even voordat iedereen in dronken toestand zijn spullen bij elkaar geraapt heeft in het hostel en ook daadwerkelijk met de juiste koffer buiten staat. Die van mij staat gelukkig nog ingepakt te wachten op mij. Lucky me.
We nemen een taxi naar ons overnachtingsadres en hebben daar vervolgens een geweldige avond op een random terras. Er lijkt geen einde te komen aan dit feestweekend. Maandag bestaat niet – en dus gaan we nog een nachtje door. Gelukkig weet ik dit keer precies hoe laat ik morgen vlieg én ben ik van plan om mijn vliegtuig ook echt te halen. Vandaag was absoluut de beste dag om een vliegtuig te missen. Maar morgen ben ik er klaar voor om te gaan en andere dingen te doen dan feesten. Maandag bestaat dan misschien niet, maar dinsdag toch echt wél.
doods helsinki
Mijn trip naar Helsinki de volgende ochtend verloopt gelukkig voorspoedig. Vanaf het vliegveld neem ik een bus naar het centrum van de stad, waar Arjan me opwacht. Het leven in Helsinki is weliswaar minder enerverend dan in Berlijn, maar met mijn kater en slaaptekort is dat stiekem misschien wel fijn. I do as the locals do, koop een rendierkleedje (inclusief hoefjes), eet een rendierworst en drink ondertussen veel wijn. Finnen weten immers als geen ander hoe ze alcohol moeten drinken. Helsinki voelt desondanks als een dode stad. Alles is mooi en schoon, maar er zijn geen mensen op straat – waardoor de stad maar niet tot leven komt. Dat laatste verandert overigens in de avond, wanneer jonge Finnen en masse naar de kroeg gaan om te drinken. Ik zie opeens een andere kant van de stad. Geen wonder dat de stad overdag doods aanvoelt: dan slapen alle locals hun roes uit.
De volgende morgen moeten we vroeg op om de trein naar Sint Petersburg te halen. Omdat ik een dag later naar Finland gevlogen ben dan gepland, voelt het alsof ik de stad verlaat voordat ik die überhaupt goed heb leren kennen. In sommige steden voel ik me direct thuis en heb ik direct een klik. Met Helsinki heb ik die klik niet, maar misschien ligt het ook aan mijn eigen state of mind. En misschien heb ik de stad wel net op de verkeerde dag leren kennen. Ik zal het pas weten als ik hier weer terug ben – wat voorlopig niet het geval zal zijn, vermoed ik zo.
op naar sint petersburg
De trein naar Sint Petersburg is comfortabel en leuk. Veel te snel naar mijn zin zijn we al op de plaats van bestemming. Gelukkig verloopt de grensovergang tussen beide landen zonder problemen – zeker geen vanzelsprekendheid hier. Om Rusland in te komen heb je immers een visum nodig; om dat te krijgen heb je eigenlijk je hele trip al moeten vastleggen – zelfs de plekken waar je slaapt zijn vastgelegd en gecontroleerd. Nou valt dat in ons geval reuze mee, aangezien we alleen in Sint Petersburg verblijven en maar in één hotel zullen overnachten. Maar toch. Rusland blijft een spannend land om binnen te komen.
Gelukkig verloopt echter alles flex – en zo staan we even later ingecheckt en al in het centrum van de stad. Sint Petersburg blijkt een prachtige stad te zijn, vol grandeur en bijzondere gebouwen. Als een soort middelvinger naar het communisme, eten we die middag heel bewust bij de Mc Donalds. Mooi dat het überhaupt kan en mag. Die avond spenderen we in de Buddha Bar, die zichzelf ook in Rusland heeft weten te vestigen. Rusland is duidelijk de kapitalistische weg ingeslagen. De mensen vind ik er echter niet vrolijker of aardiger op geworden. Althans, de Russen die we tegenkomen zijn over het algemeen nors en onvriendelijk – precies zoals ik van tevoren al had bedacht. Of dat nou komt doordat ze mij niet leuk vinden, hun baan (en het leven) zat zijn of gewoon toevallig (collectief) een slechte dag hebben is me nog niet helemaal duidelijk.
russisch raven in een schuilkelder
We nemen de volgende ochtend de metro naar de studentenwijk van Sint Petersburg, die op een soort eilandje ligt samen met de universiteit van Sint Petersburg. We lopen daarna richting de Hermitage, hét museum van Rusland en (daardoor) verplichte kost wanneer je er als toerist bent. Nou ben ik totaal geen museummens; zelfs niet wanneer het om zoiets moois en indrukwekkends als de Hermitage gaat. Een museum kost me energie in plaats van dat het me dat oplevert – en ook deze magnifieke plek is daar helaas geen uitzondering in. Maar ik ben er wel – en dus kan ik ‘em daarna afstrepen van mijn lijstje. We lopen vervolgens terug naar de studentenwijk, om daar in een soort biertuin te eten. Maar dan wel op zijn Russisch – en dus met kaviaar en zalm. Het kan erger.
We drinken vervolgens koffie in een ander leuk tentje, waar ik in gesprek kom met een local. Hij geeft advies over het nachtleven in Sint Petersburg en biedt aan om mee te gaan naar de club die we voor vanavond in gedachten hebben. Griboedov blijkt een schuilkelder te zijn, die (letterlijk en figuurlijk) is omgebouwd tot een vette underground club. Samen met de Rus die we die middag ontmoet hebben, hebben we een topavond. Technomuziek gaat hier gepaard met het afspelen van samples van ouderwetse Russische cartoons, wat het sfeertje extra duister maakt. Je proeft het communisme nog aan alle kanten; dit land is duidelijk nog caught up tussen twee economische systemen. Rusland rocks.
door naar estland
Wanneer we die nacht om half vier naar huis gaan, komt onze Rus automatisch mee naar het hostel. Hij woont immers op een ander eiland van Sint Petersburg en kan ’s nachts niet meer naar huis vanaf het centrum, doordat de bruggen tussen die eilandjes open staan. Gelukkig hebben we nog een leeg vierde bed in de kamer en lukt het ons om onze verstekeling mee naar boven te smokkelen. Blijkbaar zijn niet alle Russen nors en onvriendelijk. De volgende morgen krijgen we hem echter maar lastig wakker: hij ligt in zijn kleding voor pampus op het bed, exact zoals hij er vannacht is neergevallen. Wij moeten echter vroeg op, om de bus naar Talinn, de hoofdstad van Estland te nemen. Our city trip is moving on.
De busrit er naartoe is relaxt, maar duurt lang. Pas in de avond arriveren we in Talinn, tot die tijd vermaak ik me prima met een boekje en fijne muziek in mijn oren. De laatste uren val ik in een diepe slaap, zodat we voor mijn gevoel opeens op de plaats van bestemming zijn. Ik ga die avond voor de verandering in mijn eentje op pad. In mijn hand heb ik een boekje dat propvol staat van de leuke, hippe tentjes die hier te vinden zijn. Talinn blijkt een supermoderne stad te zijn, waar je een perfecte cocktail of capuchino drinkt en kunt kiezen uit tientallen leuke plekken om te gaan zitten. Eenmaal binnen voelt het alsof ik in Amsterdam of Berlijn zit. Vrijwel niets in het mooie centrum, dat bomvol prachtige gebouwen staat, doet me denken aan het feit dat dit land in 1990 nog onderdeel uitmaakte van de Sovjet Unie – en dus volledig communistisch was. Wat een ontwikkeling heeft deze stad in relatief korte tijd doorgemaakt!
Ik raak kort in gesprek met een local, lees lekker mijn boek en praat met een paar backpackers – waar het hier moeilijk aan ontkomen is aangezien de stad er vol mee zit. Ik ontdek achter een hek een soort underground club, waar technomuziek gedraaid wordt. Onderweg kom ik Arjan en Nick tegen; uiteindelijk dansen we die nacht met zijn drieën totdat de zon opkomt. Slapen kan altijd nog.
het oostblok is nooit ver weg
De volgende middag huren we fietsen en ontdekken we dat niet de hele stad zo modern is als het oude centrum. Sterker nog: je hoeft maar twintig minuten te fietsen om een totaal andere kant van Talinn te ontdekken, die perfect aansluit bij het beeld dat ik eigenlijk van deze stad had voordat ik er arriveerde. Het Oostblok, vol troosteloze flatgebouwen en vrouwen die daar perfect tussen passen, is duidelijk minder ver weg dan ik kon vermoeden. Onderweg bezoeken we een onderzeeër, die gewoon bemand wordt en toegankelijk is voor publiek. Interessant om zo’n boot van dichtbij te bekijken. De claustrofobische gevoelens die ik er onmiddellijk bij ervaar passen goed bij het beeld dat ik heb van zo’n onderzeeër. Je moet er toch niet aan denken dat je met twintig andere Russen maandenlang onder water zit op zo’n kleine oppervlakte, zonder douche, vertier of verse levensmiddelen. Ik krijg het al benauwd als ik erover nadenk.
stiekem binnenglippen
Die avond sta ik op verzoek van Nick tussen de tieners te dansen op simpele popmuziek, in een club die heel toepasselijk ‘Hollywood’ heet. Het is er dus wel degelijk, mainstream muziek voor tieners. Ik trek het alleen niet. De muziek die er gedraaid wordt is zo slecht, dat zelfs Nick na een uur weer weg wil. Godzijdank. We houden het de rest van de avond voor gezien. Althans, dat is de bedoeling.
Wanneer ik in bed lig, hoor ik namelijk vanuit het raam naast mij beukende technomuziek komen. Ik kan (daardoor) de slaap niet vatten en besluit na twee uur wakker liggen (en mezelf daarmee frustreren) om op onderzoek uit te gaan. Ik volg het geluid de deur uit en kom terecht op een binnenplaats, waar op dat moment de deur net open zwaait. Ik besluit naar binnen te glippen en sta dan opeens in een ruimte die van boven tot onder versierd blijkt te zijn met echte bloemen. Als in een soort fata morgana loop ik er doorheen, waarbij ik wordt omringd door zo’n vijftig aanwezigen die stuk voor stuk ladderzat zijn en totaal niet door hebben dat er überhaupt een onbekende binnen is. ik moet stiekem best een beetje lachen. Zie mij nou hier staan, in mijn snel aangeschoten jeans, slaperige hoofd en warrige haren – terwijl het thema overduidelijk ‘Tarzan & Jane’ is en iedereen opgedoft is volgens die dress code. Ik besef direct erna dat ik van alle aanwezigen er misschien nog wel het meest normaal uit zie. Hoe dan ook het meest nuchter, dat is zeker.
op zoek naar de uitgang
Ik ga zitten op een bankje, observeer een beetje en wordt ondertussen bekeken door de mensen die al binnen zijn. Ik val door mijn outfit duidelijk op. Gelukkig laten ze me verder met rust en feesten lekker verder – zeer vermakelijk om naar te kijken. Na een half uurtje twijfelen (óf ik moet gaan dansen, óf ik moet gewoon weer naar bed gaan), besluit ik toch maar verstandig te zijn en naar bed te gaan. Mijn nieuwsgierigheid is hiermee eigenlijk wel voldoende bevredigd; ik kan met een gerust hart gaan slapen zonder te denken dat ik ondertussen iets waanzinnigs mis.
Heel gemakkelijk naar buiten lopen zit er echter niet in. Dat kan alleen via de beneden-ingang, maar daar blijkt een homoclub te zitten. Nadat ik die helemaal doorgelopen ben vind ik gelukkig alsnog een deur nar buiten toe. Eenmaal in bed stopt het geluid opeens. Men heeft hier in Talinn dus toch een sluitingstijd – in tegenstelling tot Berlijn, waar de meeste clubs eindeloos doorgaan tot er niemand meer is. Gelukkig maar, want vijf minuten later val ik in een diepe slaap.
de cirkel is rond
Helaas niet voor lang, want die zondagochtend nemen we al vroeg een taxi naar het vliegveld. We vliegen een uur later terug naar Berlijn, waar Arjan en Nick nog een paar dagen blijven en ik na een halve dag chillen door vlieg naar Nederland. Als ik die avond fris en fruitig in mijn bed lig in Amsterdam, voelt dat vooral heel fijn. Mijn citytrip XL met Arjan –mijn eerste echte vakantie met een ex- is meer dan geslaagd, ondanks het feit dat drie een belabberd aantal personen is om mee te reizen. Arjan en ik zijn eindelijk gewoon goede vrienden geworden, na een half jaar lang zoeken in de complexe wirwar die exen kunnen hebben samen. De cirkel is daarmee rond. Mission accomplished: het is tijd voor een nieuwe liefde. Maar voordat het zover is moet ik echt even bijslapen. Citytrippen met je ex is immers best vermoeiend.