reisavontuur in namibië – 2009
De meest fotogenieke woestijn die ik tot nu toe heb gezien, is de Namib woestijn in Namibië. Deze oudste woestijn op aarde is maar liefst tweeduizend kilometer lang en strekt zich uit langs de kust van Namibië. De wind bepaalt er het landschap, dat bestaat uit rode, gele en oranje zandduinen. De woestijn eindigt letterlijk in de oceaan. Wil je hier de mooiste stukken woestijn in optima forma bekijken, dan zit er niets anders op dan om vier uur ’s nachts op te staan om op tijd te zijn voor de zonsopgang die om vijf uur plaatsvindt. En dus doen we dat, ook al zegt ons bioritme iets anders.
picture perfect
Tegen de tijd dat we klaar zijn met aankleden en naar de ingang van ons hotel lopen, blijkt echter dat het pas half vier ’s nachts is in plaats van half vijf. Blijkbaar is het in Namibië een uur vroeger dan in Zuid-Afrika, waar we tot eergisteren zaten. Tot dit moment hebben we sinds de grensovergang blijkbaar nog geen horloge nodig gehad. Ietwat beschaamd druipen we weer af en gaan nog maar een uurtje in bed liggen. Wat dan weer bijna voelt als een cadeautje, zodat elk nadeel toch zijn voordeel heeft.
De rit naar Sossusvlei, samen met Deadvlei het mooiste deel van de Namib woestijn, gaat voorspoedig. Als derde auto parkeren we uiteindelijk voor de gate van het national Geheel tegen onze verwachting in is de slagboom nog gesloten – en dus moeten we wachten tot het park open gaat. Bij navraag blijkt dat alleen mensen die zelf in het park slapen naar binnen mogen. Wij slapen nét daarbuiten – en dus gaat voor ons de poort pas een half uur later open. Aangezien Sossusvlei nog zestig kilometer van de parkingang vandaan ligt, is het dus eigenlijk onmogelijk om er de zonsopgang te zien tenzij je al in het park zelf slaapt.
magisch moment
Omdat we eigenlijk het tegendeel willen bewijzen, racen we wanneer de gate opgaat naar de balie toe. We weten uiteindelijk als eerste een toegangsbewijs voor het park te regelen (een prestatie op zichzelf), waarna we veel te hard door het park scheuren op een eenbaansweg. De adrenaline giert door ons lijf. De omgeving is prachtig en de vroege ochtendlucht ruikt heerlijk. Het park heeft een oppervlakte van 50.000 vierkante kilometer en behoort daarmee tot de grootste nationale parken in Afrika. Wat er vandaag ook gebeurt, deze rit pakken ze ons niet meer af. Terwijl we rijden, zien we langzaamaan de zon opkomen. Ook al zijn we niet waar we willen zijn op dat moment, het moment is nog steeds magisch.
Omdat het laatste stuk van de route alleen met een 4WD kan worden afgelegd, regelen we voor dat deel van de rit een lift. Ondanks onze monsterrit starten we pas om half acht met de beklimming van Big Mama en Big Daddy, twee van de grootste en mooiste duinen van Sossusvlei. De zon heeft inmiddels al aardig wat kracht. De ozonlaag is in Namibië ultradun en zonnebaden is hier echt een gevaar voor eigen leven, zeker zo vol in de zon en zonder schaduw. Na een uur bergopwaarts lopen door het mulle zand, staan we eindelijk boven op de enorme duin. Het uitzicht is zoals verwacht belachelijk mooi. Nu de zon nog laag staat, is de scheiding tussen de beschaduwde en zonbeschenen delen van de duinen heel goed zichtbaar – precies dat wat de duinen hier zo adembenemend mooi en picture–perfect maakt.
versleten banden
We sluiten onze ochtend af met een bezoekje aan de benzinepomp, die hier standaard ook banden repareert. De rechter voorband, die een paar dagen geleden bij de autoverhuur nog prima in orde was, is inmiddels meer dan versleten en moet worden vervangen. Ongelooflijk wat die gravelwegen hier met je auto doen – vooral als je die als racebak gebruikt. Even moet ik grinniken. De autoverhuur had ons vanmorgen eens moeten zien.
–
nawoord
Dit korte verhaal maakt deel uit van de verhalenreeks ‘Dessert Talk’. Andere delen uit deze verhalenreeks spelen zich af in Egypte, Namibië, Tunesië, India, Bolivia, Peru en Venezuela. Deze verhalen zijn terug te vinden in respectievelijk de regio’s Afrika, Midden–Oosten, Azië en Zuid-Amerika. Ik heb altijd een lichte fascinatie voor woestijnen gehad. De droogte en de hitte overdag, de kou ’s nachts en de rauwheid van het bestaan: de woestijn is op elk moment van de dag puur en bijzonder. Dat de woestijn op geen plek in de wereld hetzelfde is en dus overal uniek is, maakt het er alleen maar mooier op.
–
–
meer reisverhalen uit zuidelijk afrika
Wil je meer weten over mijn ervaringen in zuidelijk Afrika? Lees dan de volgende verhalen:
botswana, zuid afrika, namibië – roadtrip xl
zuid-afrika – recht voor zijn raap
–
reis je met me mee?
–