guatemala – full moon latino style

reisavontuur in guatemala – 2004

Ik zit al een week keihard te chillen in San Pedro -een enorme feel good plek in Guatemala aan het Lago Atitlan- wanneer ik hoor over een full moon party op het strand. Dat betekent geen massatoerisme, zoals bij het Thaise Koh Phangan, maar een kleinschalige full moon Latino style. Kom maar op! Ik heb alleen één probleem. Ik moet eigenlijk de dag erna al terug naar huis vliegen vanaf Mexico. What to do? hangmatdilemma’s Liggend in mijn hangmat, is het moeilijk te bedenken dat ik over een paar dagen al terugvlieg naar Nederland. Amsterdam voelt zó ver weg, ook al wacht mijn vriend Arjan daar op mij en schreeuwt een deel in mij dat ik daarom vooral zo snel mogelijk naar huis moet gaan. Een ander deel in mij zegt echter iets heel anders. Ik ben nog niet klaar om terug te gaan, zegt dat deel van mij. Maar wanneer ben je dat ooit wél? Ik zit inmiddels al drie maanden in Midden Amerika en vind het inmiddels lastig te bedenken hoe het leven in Nederland straks weer zal gaan – net als na andere reizen die zo lang duurden. Als ik dan ook nog hoor dat er over een paar dagen een full moon feestje georganiseerd wordt op een nabijgelegen onbewoond eilandje, voelt het helemaal raar om terug te gaan. We hebben immers een heerlijk clubje mensen bij elkaar hier en ik heb in de drie maanden dat ik in deze regio ben pas één dancefeest meegemaakt – en dat was dan gelijk ook een memorabel feestje. De afgelopen week heb ik vrijwel niets anders gedaan dan slapen, chillen, eten en kletsen – een full moon party zou dan ook een prachtige afsluiting zijn van mijn tijd hier op San Pedro, toch stiekem wel een beetje mijn favoriete plek van Midden Amerika. prijzig nachtje Het feestje vindt plaats op een geïsoleerd strandje, dat alleen te voet of met een bootje bereikbaar is vanaf San Pedro. Geen massaal gebeuren dus, zoals de full moon parties op Koh Koh Phangan in Thailand, maar een intiem feestje met goede Israëlische DJ´s en fijne mensen om me heen. Dat laatste is misschien nog wel het meest belangrijk voor een goed feestje. Het enige jammere aan het verhaal is dat mijn vliegtuig de dag erna vertrekt en ik minstens dertig uur nodig heb om van San Pedro naar Mexico City toe te komen, waar mijn vliegtuig vandaan vertrekt. Als ik niets verander aan mijn vlucht naar Nederland moet ik dus óf het feestje schrappen uit mijn mentale agenda, óf de dag na het feestje van Guatemala naar Mexico vliegen in plaats van die reis per bus af te leggen. De vlucht van Guatemala City naar Mexico is echter te prijzig voor een nachtje feesten. Ik probeer me er dan ook bij neer te leggen dat ik gewoon terugga met de bus op de dag voor het feestje.  Ter compensatie hebben we de avond ervoor een klein feestje met zijn allen, op het terras van vrienden. Die avond laat ik me overhalen om op zijn minst te checken of ik niet gewoon mijn vliegticket naar huis kan veranderen, zodat ik toch kan blijven. Het reisbureau is echter al dicht en mijn bus in de richting van de Mexicaanse grens vertrekt om vijf uur vannacht al. Het lot heeft voor mij beslist: ik ga terug naar huis zonder Latijnse full moon. zinvolle levensles Mijn eerste bus brengt me naar Guatemala City, waar ik alsnog United Airlines bel. Het blijkt honderdveertig euro te kosten om mijn ticket te wijzigen. Ik besluit met mijn ratio dat dat toch teveel is om een avondje feesten te kunnen verantwoorden en neem even later de bus naar Xela, een plaatsje in de buurt van de Mexicaanse grens. Eenmaal in de bus, weet ik echter vrijwel direct dat ik de verkeerde beslissing heb genomen. Who cares about money, het gaat om ervaringen. Dit is zo’n moment waarop ik mijn hart moet volgen, niet mijn hoofd. Eenmaal in Xela, bel ik bij een klein eetstalletje vanaf een provisorische telefoonbox met een ouderwetse draaischijfelefoon nog een keer met de vliegmaatschappij. Twintig minuten later heb ik mijn ticket veranderd – full moon Latino style here I come! Nu moet ik alleen nog terug zien te komen naar San Pedro. Vandaag was weer een zinvolle levensles. Ik moet leren om beslissingen te nemen met mijn gevoel, in plaats van mijn hoofd. En soms moet je ergens weggaan om erachter te komen wat je nou écht wilt. Het is misschien onhandig, maar dat is hoe dingen blijkbaar werken bij mij. Gek genoeg voelt het prima dat ik nog een reis te gaan heb voordat ik er weer ben. Nu ik weet dat ik terugga, voelt alles goed – zelfs zeven uur in een zweterige bus. De bus naar San Pedro doet er echter langer over dan verwacht en mijn evenwichtige gevoel neemt dan ook af naarmate de reis vordert. Ik wil er nu gewoon zijn; mijn geduld is op. Maar dat werkt helaas nu eenmaal niet zo. thuiskomen Wanneer ik tegen de avond eindelijk in San Pedro arriveer, kom ik direct vrienden tegen. Ze zien eruit alsof ze een geest hebben gezien wanneer ik voor hun neus sta. Patrick is vanmorgen van hostel veranderd omdat hij onze kamer met dakterras in zijn eentje niet kan betalen. Als ik bij het nieuwe hostel van Patrick een briefje neerleg, om te zeggen dat ik terug ben, komt hij net aanlopen. Ik blijf het bijzonder vinden dat ik in Nederland afspraken maak en mensen desondanks regelmatig  misloop, terwijl op reis alle puzzelstukjes van nature in elkaar vallen. Het gebeurt iedere dag en ik kan het niet verklaren. Hoe dan ook, terugkeren naar San Pedro voelt als thuiskomen, zeker nu ik er voor de derde keer kom. Die avond houden we het rustig, ter voorbereiding op morgen. Feit is dat het een stuk drukker is in San Pedro dan een paar dagen terug. Zelfs het restaurantje waar we elke dag eten (dat overigens gerund wordt door een Nederlandse man en zijn zoon) draait opeens psychedelische trance-muziek. San Pedro is duidelijk in de ban van de volle maan. Vlak voor middernacht nemen we een bootje naar het (normaal verlaten) strand waar het feest plaatsvindt. Met de volle maan én alle sterren boven ons -die ons als lichtjes in de verte de weg wijzen- is het een waanzinnige manier om naar een feestje te gaan. Ondertussen wordt de muziek die we horen steeds harder. Eenmaal op het strand, voelt de sfeer direct goed. Er zijn genoeg, maar niet teveel mensen en de muziek is zoals verwacht geweldig. We dansen en chillen naast een kampvuur; het feest heeft alles om het perfecte feestje te worden. Terwijl ik genoeg heb aan red bull en wat alcohol om me door de nacht heen te helpen, hebben veel anderen andere geestverruimende middelen ingeslagen. Tegen de tijd dat het licht wordt en de nacht overgaat in de dag, gaan een aantal mensen terug naar San Pedro. Patrick en ik besluiten te blijven. Gelukkig maar, want de zonsopkomst is waanzinnig. Iedereen heeft daarna een dikke glimlach op het gezicht. We dansen ondertussen heerlijk verder; eerst op het strand en later in het water, wanneer de zon wat sterker wordt. We slapen daarna op een deken op het strand, terwijl er nog steeds mensen naast ons dansen. Wat een unieke sfeer. cirkel is rond Om tien uur gaat er weer een bootje terug naar San Pedro. We besluiten die te nemen, zodat we in een normaal bed verder kunnen slapen. Het strand is fijn, maar niet als je echt uit wilt rusten. Met een dikke glimlach op ons gezicht vallen we in slaap. Wat een nacht! Einde middag slepen we onszelf gelukkig uit bed om te gaan eten. Na het eten hebben we nog minder energie dan voorheen – en dus is het tijd om weer te gaan slapen. Het is echter niet zomaar een nacht. Het is mijn laatste nacht – en dit keer écht mijn laatste, want nog een keer mijn ticket verplaatsen is geen optie. Niet voor mijzelf, maar al helemaal niet voor mijn vriend Arjan, die thuis al zo lang wacht op mijn terugkomst. Uiteraard zegt een deel van mijn gevoel dat ik nog veel langer hier in San Pedro moet blijven. Deze plek is verslavend fijn, misschien omdat het juist zo geïsoleerd ligt. Na afgelopen nacht voelt het echter tegelijkertijd goed om te gaan. De cirkel is rond. Afgelopen nacht was niet alleen de kers op de slagroomtaart, maar ook het bewijs dat Guatemala (en Latijns Amerika) niet alleen van salsa en reggaeton houdt, maar ook van dance muziek. De full moon is niet alleen weggelegd voor Koh Phangan. Latino’s kunnen er ook wat van. Patrick loopt de volgende morgen heel vroeg met me mee naar de bushalte. Na een laatste knuffel stap ik de bus in – en zie Patrick en San Pedro in het achterruit steeds kleiner worden. Mijn  reis is gevoelsmatig nu echt voorbij. In de praktijk heb ik echter nog dertig uur (bus)reizen voor de boeg, net als een laatste dag in Mexico City. En dan wacht er ook nog een hele dag in het vliegtuig op mij, om mij terug naar Amsterdam te brengen. Ik heb dus nog wel even te gaan voordat ik thuis ben. Vandaag alleen al heb ik zeven busritten te gaan. Vier verschillende lokale chicken buses brengen me naar La Mesilla, de grens van Guatemala met Mexico. Voor wie deze bussen niet kent: chicken buses zijn relatief goedkope (en vaak ranzige) lokale bussen, die alles vervoeren wat er maar binnen komt waaien – niet alleen locals maar ook de dieren die zij mee vervoeren, bijvoorbeeld kippen of varkens om te kunnen verkopen op de markt. Daarna volgen twee lokale bussen naar Comitan en een directe bus vanaf daar naar Mexico City. dansen in mijn hoofd Gelukkig verloopt de dag uiterst soepel: alle bussen vertrekken bijna direct wanneer ik aankom. Ik breng duidelijk goede vibes mee. Maar mis San Pedro nu al. Tegelijkertijd dwing ik mezelf terug in de realiteit – en ben vervolgens in gedachten alweer bijna in Nederland. Ik heb mijn vriend Arjan vrij lang geblokt in mijn gedachten, omdat ik hem anders veel teveel zou missen. Hij was altijd in mijn hoofd, maar dan wel op de achtergrond. Nu mijn terugkomst dichterbij komt, laat ik mijn gevoel weer toe – en begint Arjan steeds meer terug in mijn gedachten te komen. Maar als ik even niet nadenk, doezel ik al snel een beetje weg. In mijn hoofd doe ik nog een dansje. Gewoon, omdat het kan. Ook al is het inmiddels geen volle maan meer.