india – full power, 24 hours

reisavontuur in india – 2005

De Indiase provincie Goa heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op backpackers die behoefte aan zee & strand hebben, een laidback tijd willen hebben en tegelijkertijd in zijn voor een fijn dansfeestje in de natuur. Voor dat laatste hoef je in Goa nooit ver te gaan. Elke dag begint er wel ergens een Goa trance-feestje, dat zelden is voorzien van een vastgestelde eindtijd. Dansen in Goa is immers ‘full power, 24 hours, no toilet no shower’ – althans zo luidt het devies. De vraag die na een week raven op Goa echter door mijn hoofd gaat, is hoe léuk dat feesten nog echt is. Wat lijkt te zijn overgebleven op Goa na een decennium van eindeloos dansen, is namelijk een stel doorgesjeesde nep-hippies, die drugs harder nodig hebben dan het feest zelf en daarmee verder dan ooit van zichzelf verwijderd zijn geraakt.

magneet

Doordat Goa behoorlijk easy-going aanvoelt, beginnen veruit de meeste backpackers hun reis door India in deze kustprovincie. Je kunt er langzaamaan wennen aan de Indiase cultuur en daarnaast de gekte die Indian life in de stad bijna standaard met zich meebrengt nog even vermijden. In die zin is het een soort backpackers-enclave, waar het leven niet helemaal echt is.  Maar voor de gemiddelde backpacker maakt dat laatste waarschijnlijk helemaal niet uit. Die zoekt zee en strand, en let’s face it: Goa heeft prachtige stranden, die ook nog eens Indian style voorzien zijn van rondgrazende koeien. Het weer is er altijd geweldig en de mensen zijn er kleurrijk en lief – zoals in het hele land. Geheel volgens verwachting heb je in Goa (mits je ernaar zoekt en behoefte aan hebt) iedere avond drie feestjes met psychedelische trancemuziek, die minimaal doorgaan tot de zon opkomt – en vaak tot lang daarna. Deze muziekstroming is niet voor niets omgedoopt tot Goa-trance.

Goa trekt door deze attitude veel hippies aan, die over het algemeen niet vies zijn van een goed feestje. De vraag die na een week feesten echter steeds vaker door mijn hoofd gaat, is hoe leuk al dat feesten voor de meeste mensen nog is. En vooral: hoe authentiek de hippiecultuur er nog is. Echte hippies hebben immers bijna niets nodig in het leven om gelukkig te zijn. Het zijn free spirits zonder veel bezittingen of geld, die wars zijn van kapitalisme. Zij hebben genoeg aan de liefde en aan fijne mensen om hen heen – en werken dan ook voornamelijk om in hun primaire levensonderhoud te voorzien. Om recht te doen aan de natuur en het welzijn van de lokale bevolking, stellen ze daarbij duurzaamheid voorop. Een prachtige manier om in het leven te staan wat mij betreft.

zinloos doorgaan

Die fijne en ontspannen hippiecultuur zie ik echter niet terug in Goa. Wat daar voor mijn gevoel is overgebleven na een decennium van eindeloos 24/7 feesten, is een stel doorgesjeesde nep-hippies, die heel ver van zichzelf verwijderd zijn geraakt en ook eigenlijk helemaal niet meer zo blij zijn. Sterker nog, ze lijken een extreme cocktail van drugs nodig te hebben om überhaupt in de stemming te komen – en zijn dan eigenlijk nog niet echt happy. Niet iedereen kan het aan om de klok rond te feesten in combinatie met alle drugs die daarbij komen kijken – logisch ook. Doorgaan voor het doorgaan is best een zinloos bestaan.

Wanneer ik daar achter kom, ben ik zelf ook al een paar dagen bezig met feesten. Weliswaar veelal nuchter (en zonder drugs) én met redelijk wat slaap, maar niet met heel veel andere activiteiten tussendoor. Zo zit ik een paar uur nadat ik van een vorig feestje terugkomen ben alweer in de taxi voor een volgend feestje. Het is pas vijf uur ’s ochtends en ik wrijf de slaap nog even uit mijn ogen. Het is hier nog lastig om een goede nachtrust te pakken tussen alle feestjes door. Tegen de tijd dat ik er samen met nog twee backpackers arriveer, is het feestje echter nog niet begonnen. De Israëlische dj die zou draaien, moet nog uit zijn bed worden gesleurd – zo luidt de verklaring. Het zwikje mensen dat er wél al staat, doet nogal treurig aan en is zo ver van deze planeet, dat er niet mee valt te communiceren. Aangezien feestjes vaak een etmaal doorgaan en niet iedereen dat volhoudt, slapen veel mensen hun roes van het vorige feestje uit terwijl ze alweer onderweg zijn naar het volgende feestje.

herkansing

Even vraag ik me af wat ik hier doe, volledig nuchter en net uit bed. Onze taxichauffeur annex politieman – een interessante beroepscombinatie – lijkt mijn gedachten te lezen en stelt voor om ons terug te rijden naar ons guesthouse en ons  later weer te brengen, wanneer we zijn uitgeslapen. Het feestje duurt immers nog tot tien uur vanavond – tijd zat dus. Een goed idee. Eenmaal terug in ons hostel in Vagator, slapen we door tot tien uur. Na een korte zwem in de zee zijn we ready to party en rijden we terug naar het feestje – dat inmiddels nokkievol en prachtig versierd is. Iedereen danst er in de zon en de muziek schalt er uit speakers, die zo hoog zijn als de bomen. Veruit de meeste mensen zijn (nog altijd?) totaal van de kaart. Ik zit duidelijk nog niet op dezelfde golflengte als deze mensen.

Zodra ik mijn ogen dichtdoe, lukt het me gelukkig met vlagen om erin te komen en te genieten van de heerlijke muziek. Zodra ik echter mijn ogen open, voel ik een intense eenzaamheid en leegheid. Vreemd, want dat heb ik bijna nooit. De mensen hier zijn duidelijk zo fucked up qua drugs, dat ik het (blijkbaar) naar begin te vinden. Het is gewoon niet leuk om te zien als mensen alleen nog maar dáármee bezig zijn in hun hoofd – in plaats van met de muziek, de mooie omgeving of elkaar. Het lijkt wel alsof zij 24/7 bezig zijn met het slikken, snuiven en roken van acid, pillen en pep – alles om maar íets te kunnen voelen. Alles wat ik doe versterkt helaas mijn gemoedstoestand – en maakt me daardoor alleen nog maar depressiever.

betere vibes

Wanneer ik die avond naar bed ga, heb ik een raar, leeg gevoel in mijn hoofd en hart – dat de dagen erna niet meer weggaat. Ik voel me onrustig en depressief, en mis duidelijk iemand waarmee ik op één lijn zit. De dorpjes waar ik tot nu toe heb gezeten, Vagator en Anjuna, lijken slechte energie uit te stralen – net als misschien wel elke plek waar teveel drugs gebruikt is en mensen alleen nog maar dáár vrolijk van worden. Eén ding weet ik na een paar dagen zeker: ik moet hier weg! En dus neem ik de volgende morgen een riksja naar Panjimi, de hoofdstad van Goa.

Ik ben vast van plan om de nachtbus naar Hampi te nemen, maar laat me per e-mail overhalen (door een meisje dat ik eerder ontmoet heb) om naar een ander deel van Goa te gaan, waar de vibes volgens haar anders zijn. Ik twijfel een half uur en besluit dan Goa een tweede kans te geven – maar dan zonder drugs en feestjes. Ik voel me daarna opeens veel beter. Naar je gevoel luisteren is niet altijd makkelijk; soms heb je gewoon geen idee waar je nou echt behoefte aan hebt. Dit keer is het pas duidelijk wat ik écht wil wanneer ik de knoop heb doorgehakt om Goa nog een tweede kans te geven.

Wanneer ik aan het einde van de dag in de riksja naar het noorden van Goa zit, weet ik zeker dat dit de juiste beslissing is. De zon gaat bijna onder, het landschap is meer dan prachtig en de vibes zijn er duidelijk totaal anders dan in Vagator en Anjuna. Ik strijk neer in het dorpje Mendrem, een oase van rust op drie kilometer van de iets grotere strandplaats Arambol. Er zijn maar weinig mensen in het guesthouse waar ik incheck. De mensen díe er zijn, zijn echter leuk en ontspannen. Als ik vertier nodig heb, kan ik lopend naar Arambol toe – dat net iets drukker is dan Mandrem, maar minder drugsvibes heeft dan Anjuna. Ik slaap de komende dagen in een simpel hutje op het strand, met alleen maar hangmatten om me heen en zeegeluid op de achtergrond. Hoeveel beter voelt deze plek dan mijn lege bunker in het spaced out Anjuna en Vagator.

gemiste kans

Ironisch genoeg zijn mijn buren twee trancehippies – leuke en relaxte types dit keer. Zij heeft in Nepal drie maanden gestudeerd om lama (boedhistische priester) te worden. Ze is echter gestopt met haar ‘studie’ en direct daarna naar Goa gegaan. Overigens is het nou juist zíj die de volgende morgen buiten westen ligt te trippen op het strand, omdat ze teveel XTC, acid (LSD) en MDMA heeft genomen. En dat terwijl ze bezig is om zwanger te worden – en dat wellicht zelfs al een paar weken is, zo vertrouwt haar vent me toe. Aan drugs én gekke mensen is hier duidelijk moeilijk te ontkomen. Althans, op dit moment. Over een paar weken houden de feestjes hier namelijk (tijdelijk) op, omdat de Indiase CITO’s dan starten op de basisscholen. Het moet op dat moment stil zijn in de omgeving, zodat de kinderen goed slapen en zich goed kunnen concentreren. Uiteraard moet de voorraad beschikbare drugs voor die tijd opgemaakt worden – zo is de redenering van onze buren. Logisch.

Ik heb zelf duidelijk geen behoefte aan reuring. Mijn meest enerverende moment van de dag is dat waarop ik een heilzaam modderbad neem in Arambol en daarbij mijn rug laat insmeren door een aardige vent. Het blijkt de zanger van de wereldberoemde band ‘Lamb’ te zijn – die ik zelf totaal niet ken op dat moment. We komen in contact doordat we allebei alleen zijn en iemand zoeken om onze rug in te smeren. Hij maakt vervolgens een foto van mij met mijn camera; het komt uiteraard niet in me op om een foto van hem of ons samen te nemen. Ik ken hem en zijn hele band immers niet en we hebben elkaar pas net ontmoet.

groener gras – of toch niet?

Wanneer we verder kletsen, vertelt hij dat hij vaker in mijn woonplaats Amsterdam is geweest om in Paradiso te spelen. Ook heeft hij meerdere keren op Pinkpop gestaan, zo vertelt hij verder. Hij moet dan toch wel enigszins bekend zijn, denk ik op dat moment nog. Even later vraagt hij of ik zin heb om bij hem achterop de motor de rest van de dag te cruisen door Goa. Ik heb echter vooral heel veel zin om in mijn eentje te chillen en bedank hem dan ook voor het aanbod. Ik ambieer gelukkig geen carrière in de muziekindustrie, anders had ik mezelf wel voor mijn kop kunnen slaan achteraf. Maar op dat moment is chillen in mijn eentje ook echt waar ik zin in heb – en dus is dat wat ik de rest van de dag doe.

De volgende dag ga ik Leila opzoeken, wiens razend enthousiaste e-mail mij destijds het laatste zetje gaf om Goa nog een tweede kans te geven. Als ik haar zie, blijkt echter dat ze al een week lang ziek, zwak en misselijk is en zich mentaal net zo slecht voelt als ikzelf een paar dagen terug. Ze heeft sinds het versturen van haar e-mail aan mij vrijwel niets meer ondernomen en weinig mensen meer ontmoet. Ze voelt zich te zwak om leuke dingen te doen of überhaupt de mooie dingen van Arambol te zien. Zo zie je maar: het gras bij de buren is niet altijd groener. Integendeel. Ik besef opeens hoe goed ik me inmiddels weer voel. I’m not doing so bad at all. En Goa is hartstikke leuk – mits je de juiste mensen treft en de slechte drugsvibes een beetje kunt ontlopen.