gambia – gezocht: jonge, donkere god

reisverhaal in gambia – 2006

 De meeste mensen die naar Gambia op vakantie gaan, komen voor de prachtige witte zandstranden. Logisch, want die zijn ook. En landinwaarts is Gambia minstens zo mooi. Veel oudere blanke dames komen hier echter voor een andere reden. Zij zoeken in Gambia de man van hun dromen. Liefst een jonge en donkere god, met sterke spieren en een prachtig lichaam. En als dat niet vanzelf gaat, dan desnoods tegen betaling.

corruptie

In ons vliegtuig zie ik vooralsnog weinig mensen die aan het profiel van de ‘rijke, witte granny’ voldoen. Wél zie ik veel Nederlandse gezinnen met jengelende kinderen, die duidelijk behoefte hebben aan een ontspannen week met veel zon, zee en strand. Helaas komen de meeste toeristen in Gambia dan ook niet verder dan de witte stranden van Kololi. Financieel gezien loont het ook niet om te gaan rondreizen. Uiteindelijk ben je zelfs goedkoper uit met het boeken van een vlucht met hotel, dan met het boeken van een losse vlucht naar Gambia – zo ondervind ik wanneer ik onze reis naar Gambia voorbereid.

Voor het eerst in mijn leven boek ik dan ook een georganiseerde trip, inclusief transfer vanaf de airport én tien dagen hotel. Dat wij na twee dagen chillen aan het strand Kololi verruilen voor een week rondtouren, om andere mooie en interessante plekken in Gambia te ontdekken, is dus zeker niet omdat dat goedkoper is dan een week chillen in een mooi hotel aan het strand. Op de luchthaven betalen we ieder tien euro aan de douane beambten, zoals zo vaak het geval is wanneer je arriveert in een land. Er wordt echter niets genoteerd, waardoor het geld direct in de zakken van de medewerkers lijkt te verdwijnen. Welkom in Afrika.

zelfrespect

Wanneer we de volgende morgen op het strand liggen, valt het me gelijk op hoeveel oudere, blanke dames er op een handdoekje liggen naast een jonge, donkere Gambiaan die slechts een derde van hun leeftijd is. De dames zijn veelal Engels, behoorlijk gezet en zo rond de zeventig jaar oud. De locals zien eruit alsof ze in de bloei van hun leven zijn. Wanneer ik er voorzichtig naar vraag bij een restaurantje, is het antwoord duidelijk. Jongens hebben hier weinig economische kansen en het werk ligt niet voor het oprapen.

Uiteraard zouden ze liever daten met een meisje van hun eigen leeftijd. Maar liever nog verkopen zij hun lichaam, dan dat ze moeten bedelen op straat. Het begrip zelfrespect staat hier hoog in het vaandel en prostitutie staat op die ladder van zelfrespect duidelijk een stuk hoger dan bedelen. Zeker voor jongens. Wordt homoseksualiteit in het land gezien als een misdaad en bestraft met een gevangenisstraf, voor seks tegen betaling geldt dat niet. De meeste vrouwen die ik zie liggen, zouden mijn oma kunnen zijn. Ze zien eruit alsof je zo een kopje koffie met hen zou drinken tussen de geraniums. Dat is echter niet waarvoor ze hier komen. Hun gestifte lippen verklappen dat ze hier niet alleen liggen om een kleurtje te krijgen. Zij vieren hun pensioen met het feit dat ze hier vakantie kunnen vieren met een mooie jongen aan hun zijde, die in feite hun kleinzoon had kunnen zijn.

‘vakantieliefde’

Sommigen van hen hebben de wens (of illusie) dat er echte liefde bij komt kijken en hun Gambiaanse lover uiteindelijk naar Europa emigreert. Anderen vinden het waarschijnlijk prima dat het gaat om een tijdelijke ‘vakantieliefde’ – waarvoor ze dan wel geacht worden te betalen. Die betaling vindt vaak niet plaats in de vorm van (alleen) cash, zoals bij een normale prostitue. Vaker is het zo dat de grannies electronica of mooie kleding kopen voor hun lover en hen mee uit eten nemen. Daardoor voelt het wellicht minder alsof ze een gigolo inhuren – wat ze in feite wel doen. Want zonder die mobiele telefoon of laptop is de kans een stuk kleiner dat zo’n donkere jonge God zijn tijd zou verdoen met een gerimpelde zeventigjarige dame.

De drijfveren voor de dames uit Scandinavië en West Europa om hier zo’n lover te ‘nemen’ variëren nogal, als ik de verhalen van locals zo hoor. Sommigen zijn in het dagelijkse leven vrij eenzaam en oprecht op zoek naar liefde en gezelschap. Voor hen is dit simpelweg de enige (betaalbare) manier om (seksuele) aandacht van een man te krijgen. Deze vrouwen hopen vaak ook dat de liefde van twee kanten komt, blijven eenmaal terug in Europa geld en spullen sturen en sparen hard om terug te gaan naar hun land van eindeloze mogelijkheden.

paradijs van menselijk vlees

Andere vrouwen zien Gambia als een paradijs van menselijk vlees, waar je met geringe investering een heel leuke tijd kunt hebben en je ego een flinke boost krijgt. In die zin is Ghana voor de vrouwen vrijwel hetzelfde als Thailand voor veel blanke mannen. De vraag is wat mij betreft of dat erg is. De mannen die instemmen zijn niet minderjarig en hebben een vrije keuze. Als ze het echt niet willen, dan worden ze niet door een pooier gedwongen om seks met deze bejaarde vrouwen te hebben – zoals bij veel Aziatische landen andersom wél het geval is.

Ondertussen is het wel een feit dat het kleine land in de hoorn van Afrika bekend staat om deze bijzonder vrije seksuele moraal én de vele (tijdelijke) relaties tussen de jonge locals en oudere vrouwen uit Noord– en West–Europa. En dat, terwijl het land streng islamitisch is en de ethische normen aan alle andere kanten aangetrokken worden. Zoals gezegd wordt homoseksualiteit in het land inmiddels bestraft met een gevangenisstraf. Sterker nog: er zijn zelfs mannen opgepakt omdat zij teveel zouden lopen als een dame; anderen zijn op verdenking van homoseksualiteit gearresteerd – zonder daarvoor echt bewijs te hebben.

contradictie

Terwijl steeds meer meisjes een hoofddoek dragen, de Gambiaanse moskeeën steeds dwingender worden in het voorschrijven wat wel en niet toegestaan is en de regering daar ook de wetgeving op aan past, wordt bij de grootschalige (verkapte) prostitutie van lokale mannen nog steeds een oogje toegeknepen. En dat is best bijzonder. Voor hoe lang nog is dan ook de vraag. Tot die tijd nemen de westerse vrouwen het ervan. Zij hebben immers niets te verliezen.

Na twee dagen op hetzelfde strand, kan ik het pijnlijke schouwspel niet meer aanzien. We nemen een busje naar het binnenland en zijn al snel verlost van het Gambiaanse fenomeen, dat zich toch vooral op de stranden lijkt te concentreren. Gambia is gelukkig veel meer dan alleen die goudgele stranden. Onze chauffeur laat ons onderweg vol trots zijn moskee en huis zien. Hij woont groot, maar zijn huis is leeg – het omgekeerde van leven in Amsterdam.

lastige keuze

Met evenveel trots laat hij ons zijn moeder en zusje zien, net als zijn ram die over een paar dagen geslacht gaat worden. Het is immers bijna Tabaski, de grootste feestdag in Gambia en heel islamitisch Afrika. Op die dag is het de bedoeling dat ieder zichzelf respecterend gezin een ram slacht. We worden al snel uitgenodigd om de feestdag samen met hem te vieren. Ik moet even slikken. Ben ik eindelijk van het ene (menselijke) vleesfenomeen af, krijg ik het volgende (dierlijke) vleesfenomeen ervoor terug. Ik slik en stem toe. Culturele fenomenen zijn er om te respecteren, ook al zal ik ze nooit helemaal begrijpen.