caribbean – over een andere boeg

reisverhaal in diverse (ei)landen in de caribbean – 2019 & 2020

Als doorgewinterde backpacker kostte het wat tijd om te accepteren dat er ook andere manieren van reizen zouden kunnen zijn die bij mij passen. Met pijn in mijn hart boek ik dan ook – tegen al mijn principes in – in zowel Kaapverdië als Cuba voor twee nachten een all inclusive resort, omdat mijn partner en kind daar intens blij van worden. In 2019 durf ik het zelfs aan om een cruise te boeken in de Caribbean. Eerder heb ik getracht door de regio te reizen als so called independant traveller, maar dat is eigenlijk niet te betalen als je geen miljonair bent en/of minder dan twintig ruggen wilt stuk slaan in een paar weken tijd. Reizen in de Caribbean is namelijk duur, heel duur. Zeker als je er rond de jaarwisse-ling naartoe wilt. Daarom besluit ik mijn ego opzij te zetten en een cruise te boeken. Al is het maar om er een mening over te kunnen vormen.

grootschalig XXL

Kies ik bij een normale rondreis steevast voor kleine hotelletjes in plaats van onpersoonlijke mega-resorts, bij een cruise is sprake van een totaal omgekeerde situatie. Onze boot heeft maar liefst vierduizend zogenaamde ‘hutten’, die in het niet vallen bij alle andere dingen die aan boord te vinden zijn. Van een professioneel theater waar de Stadschouwburg mee kan concurreren, tot een viertal barren en vijf gigantische restaurants. Maar ook een tweetal grote zwembaden en een enorm waterpark voor kinderen met de langste glijbaan ter wereld. Plus een casino en een winkelcentrum, inclusief een glazen lift – die zich binnen een paar seconden heen en weer beweegt over de achttien verschillende verdiepingen die het schip telt. Het duurt zeker twee minuten voordat je van de voorkant van het schip naar de achterkant gelopen bent. Kleinschalig is hier niet bepaald het juiste woord.

Met bijna twintig verdiepingen is dit nauwelijks nog een schip te noemen. Het voelt eerder als een enorm flatgebouw op zee. Het torent in havens waar we aanmeren hoog uit boven alles. Makkelijk als je eens de weg kwijt bent en een ijkpunt nodig hebt in de skyline. Ons schip is van heinde en verrre te zien en (ongetwijfeld) te voelen. Toen ik nog op de Silodam in Amsterdam woonde, een strekdam gebouwd in het IJ, kwamen daar dagelijks cruiseboten voor de deur langs. Het gebouw trilde dan altijd een paar seconden op haar grondvesten, alsof zich een kleine aardbeving voordeed. Ik begrijp nu waardoor dat komt. Ons cruiseschip is zo enorm, dat het moeite kost te bevatten dat dit echt een boot is die de oceanen over vaart en elke dag in een andere haven aanmeert.

gevangeniscel

Onze hut is een soort gevangeniscel, zonder raam, buitendeur of balkon. Vóór vertrek heb ik me daar enorm druk over gemaakt. Heerlijk dat ik naar dertien verschillende eilanden ga in één vakantie, maar hoe ga ik in godsnaam een gevangeniscel overleven waar ik niet eens weet of het donker is of licht? En dan ook nog twee weken achter elkaar, zonder uitwijkmogelijkheid. Het idee alleen al! Tegelijkertijd heeft het idee van een vakantie op zo’n gigantisch schip me altijd geïntrigeerd. Ik zie dit soort gigantische cruiseschepen namelijk elke dag bij ons huis voor de deur liggen: we wonen inmiddels schuin tegenover de passenger terminal in Amsterdam. Hoe zou het zijn om daar een paar weken door te brengen en van plek naar plek te gaan, zonder daar iets voor te hoeven doen?

Daarnaast lost zo’n varend hotel veel logistieke issues op die we normaal hebben bij het reizen. Mijn vriend Kris, mijn zoon Zev en ik hebben namelijk alledrie andere behoeftes wanneer we op vakantie gaan. Terwijl ik het liefst elke paar dagen van lokatie verander, wil Kris dat liefst helemaal niet. Zev is enigskind en wil het liefst de hele vakantie dezelfde vriendjes, plus een zwembad met glijbaan. In die zin klinkt een cruise in theorie eigenlijk heel aantrekkelijk – zeker in combinatie met de extreem hoge prijs van leuke kleine hotelletjes en restaurants in de regio.

herkansing

Twee jaar eerder heb ik een zelfde soort reis in de Caribbean geboekt. Ook toen heb ik op het punt gestaan om dat met een cruise te doen. Uiteindelijk kreeg ik het echter te heet onder mijn voeten en koos ik voor de (voor mij) veilige weg: zelf een route uitstippelen over zes eilanden en (dus) zelf alle hotelletjes boeken op die route, inclusief de vlucht van het ene eiland naar het volgende. Twee maanden voordat we zouden vertrekken, stak orkaan Irma de kop op. Onze vlucht van Nederland naar Puerto Rico werd geannuleerd en de hele trip viel in duigen.

In 2019 doen we een nieuwe poging om de regio te bezoeken. Omdat ik nieuwsgierig ingesteld ben én zelf een mening wil vormen voordat ik ergens over oordeel, besluit ik de proef op de som te nemen, mijn vooroordelen over boord te gooien en een cruise te boeken. Al is het maar omdat we elke ochtend rond acht uur op het volgende paradijslijke eiland zijn en daar pas begin van de avond weer vertrekken. Zoveel tijd hoef je daardoor niet door te brengen op het schip. Bovendien bespaar je met de route per schip veel gedoe, juist doordat het onderkomen en het vervoer van eiland A naar B (en C tot en met M) op die manier in één klap vanzelf voor je geregeld wordt.

onderzoeksplicht

Nou is het nog best een kunst om bij zo’n cruise de juiste boot te boeken. Voor mij was de route die het schip aflegt leidend voor de keuze van de cruise. Ik wilde vooral veel tijd op de eilanden doorbrengen en zo min mogelijk tijd op zee. Maar zelfs dan heb je de keuze uit gigantisch veel rederijen. Zo zijn er rederijen die al hun diensten volledig afstemmen op de wens van kinderen. Het resultaat daarvan is een schip in alle kleuren van de regenboog, waar elegantie ver te zoeken is. Daarnaast heb je veel schepen die er zó oubollig uitzien, dat ik zeker weet me daar niet in te kunnen thuis voelen. Ik vind een cruise al zo’n enorm truttig fenomeen, ik kan er niet veel meer bij hebben.

Ook zit er veel verschil tussen cruiseboten als het gaat om de hoeveelheid buitenruimte op het schip. Ik wil graag een schip met veel buitenruimte, zodat ik niet binnen opgesloten hoef te zitten wanneer ik niet in mijn prison cel zit. Ik kijk voordat ik boek dan ook eindeloos veel impressiefilmpjes die het internet rijk is. Foto’s zeggen namelijk vaak minder dan zo’n film. Wat ik zoek is heel duidelijk, de boten die daaraan voldoen – de nieuwste schepen van Holland America Line – varen helaas niet de juiste route op het moment dat we kunnen gaan. We zijn immers gebonden aan de schoolvakanties nu Zev leerplichtig is.

gezonde scepsis

Ook al pleeg ik meer research dan menig reisbureau en weet ik inmiddels ongeveer van ieder cruiseschip hoe dat er (op film) uit ziet, zelfs na het boeken behoud ik genoeg scepsis. Al is het maar vanwege die ‘prison cel’ die we geboekt hebben. We hebben echter de laatste kamer voor drie personen op het hele schip geboekt en dus mogen we blij zijn dat we mee kunnen. Blijkbaar is cruisen best een populair fenomeen – zeker onder bepaalde doelgroepen.

Eenmaal op de boot valt onze ‘gevangeniscel’ gelukkig enorm mee. Omdat we een kamer voor minder validen hebben, is alles er heel ruim opgezet. Zev slaapt op een hoogslaper bijna boven ons, heel knus. Binnen no time hebben we een heerlijk huiselijk gevoel gecreerd op onze kamer zonder ramen. Ook heb ik geen last van onrust in mijn lijf en de bijbehorende behoefte om weer te verkassen. Sterker nog: ik vind het stiekem best lekker om een keer al mijn kleding en toiletartikelen uit mijn rugzak te kunnen pakken en in een kast te kunnen neerleggen. Dat is nieuw voor ons, aangezien we normaal van plek naar plek reizen en vrijwel nooit al onze spullen uitpakken.

magisch vertrek

Met name de aankomst in de haven ’s morgens én het vertrek vanuit dezelfde haven ’s avonds is magisch. Vanuit onze favoriete plek op de boot, die bij de infinity pool op het achterdek van de vijftiende etage, is het heerlijk staren naar het water. Bij aankomst is het prachtig om de zon op te zien komen en een eiland dichterbij te zien komen. ook het aanmeren is imponerend, met zo’n groot schip is dat best een klus. Wanneer de boot ’s avonds weer vertrekt is het over het algemeen net donker geworden. Op het eiland gaan alle lichtjes aan; het is een prachtig gezicht om die lichtjes steeds kleiner te zien worden naarmate we verder uit de haven varen.

Met dineren in het á la carte restaurant, een bezoek aan het theater én een verse espresso erna in een van de vele bars is ook onze avond elke keer snel gevuld. We kunnen Zev onmogelijk alleen laten wanneer hij slaapt en dus houdt onze avond op wanneer hij naar bed gaat. Kris en ik nemen ons elke avond voor om samen nog een film te kijken maar tegen de tijd dat we in bed liggen met de iPad vallen onze ogen al dicht. Zo’n schommelend schip is duidelijk de perfecte oplossing tegen slapeloosheid.

weinig klik

Tegelijkertijd bleek op het schip dat we met vrijwel niemand een echte klik hadden op het schip. Schijnbaar is de sfeer op ieder schip anders; ik kan me voorstellen dat die sfeer enorm samenhangt met de nationaliteit van de gasten. De overgrote meerderheid van de gasten op ons Italiaanse schip zijn (helaas) geen Italianen, maar Fransen en Fransspre-kende bewoners van Martinique en Guadeloupe. Deze laatste groep kan ook tot de Fran-sen gerekend worden, aangezien Frankrijk haar kolonies nooit zelfstandheid gegeven heeft.

Ik heb nooit een mening gehad over specifieke volken, maar op het schip valt op dat geen van de Fransen een ander een blik waardig keurt. Niemand groet elkaar bovendien bij het passeren – bijvoorbeeld in de lift. Als er überhaupt al iets gezegd word in het openbaar, dan is het in het Frans – wat best vreemd is wanneer je je op een Italiaans schip en in een internationale setting bevindt. Een internationale taal is op zo’n moment gepast, zoals Spaans of Engels.

typische cruisegasten

Toeval of niet: uiteindelijk heb ik op reis vaak een goede klik met mede-Nederlanders. Hoe raar dat ook klinkt: ik vind ik mijn eigen volkje over het algemeen gezellig, meegaand en leuk. Helaas zijn er op het schip bijna geen Nederlanders te vinden. Uiteindelijk blijken we van de paar nationaliteiten die de boot rijk is vooral een klik te hebben met de Engelsen. Die zijn net als Nederlanders direct, spontaan en een tikkeltje onbehouwen.

In de loop van de vakantie begin ik te beseffen dat misschien niet alleen de nationaliteit van de gasten bepalend is voor de sfeer die er heerst. Misschien is gewoon het ‘type mens’ dat van cruisen houdt wel een waar ik niet zoveel mee heb. Zo hoor ik een groot deel van de gasten (net iets te vaak) klagen over relatief kleine (en in mijn ogen onbelangrijke) dingen, zoals het eten of de service – die blijkbaar altijd beter kan. Ik zie juist medewerkers die keihard ploeteren om het iedereen naar de zin te maken.

‘een land doen’

Daarnaast hoor ik veel mensen praten over het ‘doen’ van landen: “I will do Dominica next time” of “I already did Saint Vincentes last year”. Mijn maag draait zich ervan om. Hoezo ‘doe’ je een land? Wat is ‘een land doen’ überhaupt? En hoe kan een paar uur op zo’n groot eiland hoe dan ook genoeg zijn om te denken dat je het eiland dan écht gezien hebt? Het voelt blasé en maakt reizen oppervlakkig.

Die houding  is misschien wel inherent aan het feit dat je geen enkele moeite hoeft te doen om een bestemming te bereiken.  Je hoeft alleen maar aan boord te stappen en adem te blijven halen; de volgende morgen wordt je wakker in de volgende prachtige bestemming. Dat is aan de ene kant fantastisch, maar het zorgt er ook voor dat je een beetje gemakzuchtig wordt. Je wordt immers vanzelf overal naartoe gebracht en blijft zelfs in de tussentijd slapen, eten en feesten.

koninginnegedrag

Juist bij het reizen door een land (met lokaal openbaar vervoer) kom je erachter hoe een land functioneert, hoe de gemiddelde inwoner (globaal genomen) in elkaar zit, wat diens gewoontes en dromen zijn. Dat gevoel krijg je niet wanneer  je van een boot stapt op een Disney-achtige ferryterminal vol fake shit, vervolgens een schaap met een bordje volgt naar een touringcar (met airco) en daarmee van highlight naar highlight wordt gebracht zonder een (ei)land echt te ervaren.

Wellicht speelt zelfs de grootte van de boot wel een rol bij de houding die mensen op het schip lijken aan te nemen. Het schip torent immers boven alles uit, waardoor je – zeker bij aankomst en vertrek – bijna (letterlijk) een verheven gevoel krijgt. Je kijkt vanaf het schip immers overal op neer  – letterlijk. Figuurlijk gezien heb ik datzelfde gevoel overigens nooit gehad, maar helaas geldt dat niet voor iedereen. Het kan een gevoel triggeren waarin je een soort koning of koningin voelt, die neerkijkt op de wereld onder zich. Mensen die van dat gevoel houden, zullen misschien wel sneller voor een cruise kiezen.

enorme luxe

Gelukkig heb ik van dat laatste geen last. Sterker nog: de meeste klik heb ik op het schip met de medewerkers die er werken. Die komen uit alle hoeken van de wereld, van Oekraïne tot Indonesië, van de Filippijnen tot Madagascar. Wel is er duidelijk sprake van een oververtegenwoordiging van obers uit Indonesië, die volgens de andere obers net wat vaker ‘ja’ zeggen en dingen accepteren dan andere nationaliteiten. Met een contract van drie, zes of acht maanden zijn ze vaak enorm ver van hun gezin en familie. Zonder een vakantiedag op te kunnen nemen is het leven als werknemer op een cruiseboot best een beproeving, kan ik me zo voorstellen. 

Als gast voel ik op het schip een enorm gevoel van luxe: mijn kamer wordt twee keer per dag schoongemaakt en ziet er elke keer weer spik en span uit. Ik heb een prachtig zwembad om in te zwemmen en dito uitzicht om naartoe te kijken. Ik word in de restaurants op mijn wenken bediend en kan elke dag kiezen uit een miljoen dingen om te eten, drinken en consumeren.  Ik kan zelfs naar het casino, de wellness of bowlingbaan als ik dat wil. Ik voel me gezegend dat ik op dit schip zit en deze interessante cruisewereld een paar weken lang mag meemaken op deze manier. Mijn zoon vond dit zelfs een van de mooiste reizen die hij heeft gemaakt. Het schip heeft op hem een onvergetelijke indruk gemaakt.

tussentijdse evaluatie

De vraag die ik mezelf sinds terugkomst regelmatig stel, is of ik in de toekomst opnieuw voor een cruise zou kiezen. En of ik een cruise zou aanbevelen aan anderen. Ik denk dat het antwoord op beide vragen ‘ja’ zou zijn als het gaat om een regio waar het lastig reizen is, bijvoobeeld wanneer het gaat om een eilandengroep of om (op een andere manier) lastig te bereiken plekken. Of om locaties waar het slapen in hotels extreem duur is. Al helemaal wanneer je met meerdere kinderen bent. In dat geval is een cruise de ideale manier om toch nog iets te zien van een land en niet alleen maar bij het zwembad te eindigen. 

Een extra vereiste is wat mij betreft dat de lokale bevolking van zo’n regio zelf niet extreem arm is. Is dat wel het geval, dan voelt het reizen met een cruise toch alsof je daarmee hun karige inkomen weg saneert. Wat dat betreft was de Caribbean de perfecte regio om een cruise te doen: die tikte voor mij alle boxen. Mijn belangrijkste cruise-tips heb ik hieronder op een rijtje gezet. Doe er vooral je mee. En besef vooral: deze tips zijn gebaseerd op mijn eigen ervaringen op één cruise. Dat betekent niet dat ik opeens een cruise-expert ben: mijn ervaringen kunnen bij een andere cruise totaal anders uitvallen. Daarnaast ben ik natuurlijk eigenlijk een backpacker, en geen standaard ‘cruiser’. Een soort wolf in schaapskleren dus. Gelukkig kunnen wolven verder heel leuk zijn. Dat scheelt.