ecuador – meneer cactus

reisavontuur in ecuador – 2008

Ik ben op weg van Colombia naar Argentinië, wanneer ik in Ecuador een paar dagen in de chill ga op het strand van Montanitas. Daar vertelt een local die mijn haar aan het invlechten is, dat zijn overbuurman San Pedro-cactus heeft groeien op zijn dak. San Pedro is een legale cactus met hallucinerende werking, waar ik al vaak mensen over heb horen praten en stiekem al een tijdje naar op zoek ben. Hoe grappig zou het zijn als ik deze cactussen kan kopen van zijn overbuurman en er een mooie (legale) soep van zou kunnen koken?

impertinente vraag

Omdat die gedachte me wel aanstaat, loop ik direct na de kapper naar de overbuurman toe en vraag hem na een kleine chit-chat op de man af of hij zijn cactussen aan mij zou willen verkopen. De overbuurman lijkt echter niet erg genegen om de cactussen van zijn dak te halen en aan mij te verkopen. Ik snap dat dit een behoorlijk impertinente vraag is waarmee ik hem enorm overval – en geef hem daarom een extra dag om erover na te denken. In plaats van cactussoep te koken, ga ik die middag met de bus naar een nabijgelegen national park. Na een paar dagen feesten (en dus weinig slapen) ben ik namelijk wel een beetje klaar met de huzz & buzz van Montanitas. In de main street lopen meer backpackers dan locals en zitten meer kroegen dan winkels. Een goede nachtrust is hier over het algemeen dan ook ver te zoeken – voor een groot deel door eigen toedoen. Het strandstadje Montanitas is dan ook leuk voor een paar dagen, maar too much voor een hele week. Althans, voor mij.

Ik neem daarom de bus naar Puerto Lopez en vanaf daar een motor riksja naar Aqua Blanca, een lieflijk dorpje waar onder andere een vulkanisch meer en archeologische overblijfselen zitten. Voor vijf dollar word je er verplicht rondgeleid door een local; een mooie  manier om als dorp geld te verdienen. Voor dat geld duikt mijn gids ook nog het meer in voor me, op zoek naar vulkanische modder om je mee in te smeren. Super lekker, maar de geur van rotte eieren valt zwaar op mijn maag – die nog moet bekomen van de alcohol van gisteravond. Ik ga daarna zelf nog even kopje onder, op zoek naar modder – maar kom uiteindelijk boven zonder modder en met dezelfde rotte eieren in mijn neus en keel. En dan slik ik vervolgens ook nog per ongeluk een halve slok van datzelfde water door. Ai.

het lot beslist

Ik rijd daarna met dezelfde riskja door naar de adembenemend mooie stranden van Los Frailes. Ik heb helaas maar een uur voordat het park dichtgaat. Het voordeel daarvan is dat ik dubbel en dwars geniet van de tijd die ik wél heb. Terug in Montanitas, regel ik een relaxte avond in mijn hangmat met uitzicht op zee – precies wat ik nodig heb. Die nacht word ik echter wederom wakker van mijn buren, reisvrienden van me die wél uit geweest zijn en bij thuiskomst keiharde rockmuziek opzetten. Nou houd ik überhaupt al niet van rockmuziek – laat staan midden in de nacht, wanneer ik net goed en wel lig te slapen. Ik ben eigenlijk behoorlijk klaar met Montanitas. I’m too old for this shit.

Gelukkig gaan mijn buren uiteindelijk slapen en val ik daarmee ook weer in slaap – totdat de zee me wekt met haar golven. Het kan erger. Ik heb mezelf inmiddels voorgenomen om vanavond de bus naar het stadje Guyaquyl te nemen en tot die tijd lekker in de chill te gaan – net als gisteravond. Het mannetje met de San Pedro-cactus op zijn dak gooit echter roet in het eten. Hij heeft zich bedacht en wil de cactussen tóch aan mij verkopen, zo hoor ik van de man die de dag ervoor mijn haar heeft gedaan. En zo beslist het lot voor mij: ik blijf nog een dag. Meneer Cactus houdt daarbij zowaar zijn woord: halverwege de dag heeft hij de cactus in zijn geheel voor me klaar staan, inclusief wortels en stekels. Gelukkig is het ding ingepakt in een vuilniszak. Met een ‘Aqui tiene! Disfrutas!’ (alsjeblieft, veel plezier ermee!) loopt hij weer weg, nadat ik hem een biljet van twintig dollar gegeven heb.

wortels en stekels

Daar sta ik dan, met een gigantische cactus in een vuilniszak. Ik heb eigenlijk geen idee hoe ik de cactus moet prepareren. Kan ik hem zo rauw eten? En zo ja, welk deel dan? Of moet het gekookt worden? En eet je in dat geval ook het vruchtvlees, óf alleen het vocht dat eruit komt? Zo ver ben ik duidelijk nog niet in mijn voorbereiding. Maar nu sta ik hier met mijn vuilniszak – en zal toch iets moeten. Ergens moet ik heel hard lachen om mezelf. Zie mij hier nou staan. Voor vijftien dollar biedt een bekende me aan om de cactus te bereiden, in de keuken van een buurtrestaurantje. Ik heb zelf geen keukenspullen – en dus lijkt dit een goed idee, ook al is vijftien dollar best veel voor wat het werk inhoudt. Ik ben echter diep in mijn hart bang om iets verkeerd te doen in de bereiding van de cactus en als gevolg daarvan dood neer te vallen. Ik besluit het aanbod te accepteren. Om half vijf vanmiddag staat de cactus klaar voor me, zo belooft mijn lokale kennis.

Euforisch aan de ene kant (want yes, het is gelukt!) en een beetje bedenkelijk aan de andere kant (want waarom deed ik dit ook alweer?) ga ik dan maar aan de slag. Gelukkig kom ik al snel mijn buren tegen uit het hostel. Om met hen de San Pedro vreugde straks te kunnen delen, spreken we met zijn allen af om half vijf, bij de kok thuis. Mijn busreis van vanavond schuif ik een halve dag op. Ik kan moeilijk met een (pan met) cactus de bus in stappen. Morgenochtend vertrekt dezelfde bus gelukkig ook. Een kwestie van nieuwe ronde, nieuwe kansen – mits ik dan niet meer legaal aan het trippen ben natuurlijk. 

jugo de san pedro

Als ik mijn cactus op de keukentafel van het buurtrestaurantje gedeponeerd heb, kijk ik met grote ogen hoe de kok en kokkin de cactus onder handen nemen. Ondertussen wordt een meter verderop een kip geslacht door een wat oudere dame. Het is gelijk duidelijk wat hun menu del dia gaat zijn. Ondertussen lopen de resterende kippetjes vrolijk rond; een dierenleven hier is hoe dan ook mooier dan in Nederland. Net als in India loopt alles vrolijk door elkaar heen: varkentjes, koeien, kippen, honden en katten. Het is een paradijs voor hen hier – totdat ze de pan in gaan en gebruikt worden voor het menu del dia. Ondertussen houden mijn koks zich bezig met mijn cactus. Het is volgens hen het hart van de cactus dat het meest effect geeft. Dat hart bevindt zich in het onderste deel van de stam, dat het dichtst bij de wortel van de cactus zit. Dat deel wordt dan ook uit de cactus gesneden en vervolgens gekookt – het vocht waarin het gekookt wordt is dat wat we vanavond gaan opdrinken met zijn vijven. Dat vocht moet wel heet zijn, anders werkt het niet – zo drukt de man me op het hart. Het klinkt zo eenvoudig en vanzelfsprekend dat ik me opeens afvraag waarom ik dit niet zelf bedacht heb.

De uren erna spendeer ik bij een nieuw ontdekt zwembad, vlakbij het strand. Ik mag vandaag gelukkig nog wel ontbijten; voor het effect van de San Pedro-cactus is het beter als ik daarna niet meer eet. Dat valt me echter zwaar, want ik zie iedereen om me heen de meest lekkere dingen eten. Ik houd mezelf voor dat het voor een goed doel is. Althans, dat hoop ik dan maar. Rond half vijf staan we zowaar allemaal paraat bij het buurtrestaurant én staat onze jugo de san pedro klaar. Het vocht is verdeeld over twee waterflesjes en nog heet van het koken.  Als een soort ritueel verdelen we de drank in vijf kleine kopjes en drinken er netjes allemaal drie op, tot alles op is. Het is best te pruimen, al zeg ik het zelf. Als alles goed is, moeten we over een kwartier iets gaan voelen en zien – bijvoorbeeld een grotere verbondenheid met de natuur of meer kleuren in de natuur.

verkeerd recept

Omdat de natuur een grote rol speelt, lopen we achter ons hostel de jungle in. Vijf minuten later rennen we er echter weer heel hard uit weg, omdat we lek geprikt worden door muggen. Dit is misschien net iets té verbonden voelen met de natuur. Dan maar vanuit onze eigen hangmatje de zee aanschouwen – dat is immers ook natuur. Ondertussen voelen we geen van allen nog iets, wat geen goed teken is. Ik zie na veel staren weliswaar een surfer in de wolken (die er vast niet echt is) en de horizon ziet er roze uit in plaats van blauw. De ondergaande zon is misschien nét iets feller en mooier dan normaal – ik kan er in ieder geval veel langer naar staren dan normaal. Maar dat is het dan wel zo’n beetje. Verder gebeurt er namelijk niets – met geen van ons allen. Heb ik daar nou al die moeite voor gedaan?

Nou is een uurtje staren naar de zee natuurlijk altijd fijn. En er is niets mis met een mooie ondergaande zon, terwijl je lekker in de chill in een hangmatje ligt. Maar toch. Dit is niet wat we bedacht hadden. Wat ik wel duidelijk voel, is dat ik honger heb. Mijn maag knort en het is tijd voor die french toast die ik mezelf vanmiddag ontzegd heb. F*ck die San Pedro cactus. Food rocks. Altijd. En je hoeft er net wat minder moeite voor te doen. Eenmaal in het internetcafé die avond, lees ik dat we de cactus vandaag op totaal de verkeerde manier bereid hebben. De meest werkzame stoffen schijnen juist dichtbij de schil te zitten, in plaats van in het hart van de cactus. Bovendien is het effect beter wanneer je de cactus gewoon op eet en er dus geen thee van zet. Die zogenaamde kok heeft zonder het te weten mijn mooie San Pedro cactus verkloot. Geen wonder dat we er niets van voelden. Was het internetcafe vanmorgen maar open geweest, dan had ik dit kunnen controleren vóórdat men de cactus ging bereiden.

lang leve google

Terwijl ik in nuchtere toestand naar de kustlijn staar, zakt mijn frustratie en kan ik uiteindelijk best lachen om mijn eigen fiasco. Ik besluit ter plekke twee dingen. First of all: nuchter zijn is eigenlijk ook best prima – ook al was het vanavond niet helemaal de bedoeling. En daarnaast: mocht ik ooit nog een San Pedro cactus tegenkomen in het wild, dan trek ik ‘em met wortel en al uit de grond en zorg ik er zélf voor dat hij op de juiste manier bereid wordt – met een internetrecept naast de hand. Lang leve Google.