colombia – falling out of love

reisavontuur in colombia – 2008

Verliefd worden op reis: wie is het niet ooit overkomen? Mij overkomt het onder andere in Vietnam – het resultaat ervan is een langdurige relatie met een Australiër, die voor mij zelfs naar Nederland verhuist. Andere keren loopt het met de verliefdheid minder goed af en blijkt deze eenmaal terug in Nederland niet meer dan een vakantieliefde te zijn. In Colombia word ik knetterverliefd op een (zo op het eerste gezicht) Zweedse God, genaamd Lars. Nadat we één week compleet in elkaar zijn opgegaan, besluiten we samen verder te reizen. Daarbij  komt echter al snel een andere, veel zwartere kant van hem naar boven. Falling in én out of love blijken op dat moment heel dichtbij elkaar te liggen.

kruid verschieten

Ook al lijkt mijn ontmoeting met Lars in Bogotá een typisch geval van toeval, het heeft uiteindelijk denk ik zo moeten zijn dat wij elkaar gingen ontmoeten. Zo neem ik heel bewust de avond ervoor de bus vanaf metropool Medellin naar de hoofdstad van Colombia, zodat ik daar in het weekend arriveer en dus een deel van het nachtleven mee kan pikken. Terwijl iedereen me probeert over te halen om nog een nacht in Medellin te blijven en mee uit te gaan, zegt mijn gevoel dat ik moet gaan omdat er in Bogotá iets ander moois op me wacht.

Nightlife capital Medellin gaat je bovendien niet in de koude kleren zitten. Na een paar dagen uitgaan en maar een paar uur geslapen te hebben, snak ik naar een goede nachtrust. Ik ruil dan ook graag nóg een nacht uitgaan in Medellin in voor een busticket naar Bogotá én de optie om daar een nacht te feesten, voordat het weekend weer voorbij is en er een paar dagen geen nachtleven meer is. Het voelt hoe dan ook niet goed om nu mijn laatste kruid te verschieten in Medellin.

locolombia

Eenmaal in mijn hostel in Bogotá, drop ik mijn tas en zie dan opeens een bekende langslopen met wie ik in Noord Colombia op het strand gefeest heb. Ik blijk mazzel te hebben: vanavond vindt vlakbij Bogotá in de buitenlucht het eindfeest van een groot dancefestival plaats. Dit is dus waarom ik Medellin gisteravond verlaten heb, bedenk ik direct. Even later hoor ik dat in Medellin gisteravond één van mijn reisvrienden is neergestoken tijdens een voetbalwedstrijd. Hij ligt op de intensive care in het ziekenhuis. Ik schrik van het bericht en besef dat je soms gewoon echt niet op de verkeerde plek op het verkeerde tijdstip moet zijn – ook al voelt een stad nog zo veilig. Het blijft (Lo)Colombia.

Het voelt daardoor des te beter dat ik niet ben gebleven en in plaats daarvan hier ben. We hebben inmiddels bijna tien mensen bij elkaar voor het feestje van vanavond – waaronder Goretti, een Nederlands meisje waarmee ik direct een klik heb. We weten inmiddels waar het feestje gaat plaatsvinden en dus kan de pre-party beginnen – die standaard vergezeld wordt van een aantal flessen rum cola. Ik begin er eindelijk aan gewend te raken, al zal rum nooit mijn ding worden. Vlak voordat we vertrekken, komt opeens Lars binnenlopen. Hij ziet eruit als een blonde, Zweedse god en is er eigenlijk alleen om iemand te zoeken die in ons hostel verblijft. Het kost echter weinig moeite om hem over te halen mee te gaan naar onze rave in het bos.

raven in het bos

Vanaf de markt nemen we die avond een lokale bus naar het feest. De juiste bus staat al klaar als we aankomen en rijdt direct weg nadat we met zijn tienen zijn gaan zitten en de overige mensen die buiten staan ons voorbeeld gevolgd hebben. Het is opvallend hoe afwachtend Colombianen zijn in vergelijking met ons assertieve Europeanen, die direct in de actiestand staan. Na een uurtje in de bus, met een sfeer zoals ik die alleen ken van schoolreisjes, zijn we op het festivalterrein.  Het is een mooi begin van een nog veel mooiere nacht. Vanaf de bushalte lopen we een heuvel op en dan kunnen onze raveschoentjes aan: we zijn er! De lokatie is waanzinnig, met uitzicht over Bogotá, eeuwenoude eucalyptusbomen om ons heen en een kraakheldere sterrenhemel boven ons. En dat terwijl het de afgelopen week bijna alleen maar geregend heeft – het universum is duidelijk met ons. Het festival heeft twee podia en diverse kampvuurtjes om bij te chillen. Bovendien zijn er geen andere toeristen – en dus alleen maar feestende Colombianen om ons heen. Al met al is het de perfecte setting voor een heel mooi en lang feest.

Nadat drank, sigaretten en kauwgom – de basic essentials voor elk feest – gescoord zijn, kan het feest beginnen. Terwijl de meesten naar de drum ´n base stage gaan, besluiten Lars, Goretti en ik los te gaan bij het technopodium. Wanneer Goretti even terugloopt naar de anderen, voel ik opeens Lars’ hand in de mijne. We doen er daarna alsnog een half uur over voordat we het aandurven om te doen wat we eigenlijk al vanaf het begin van het feest willen, namelijk heerlijk lang zoenen met elkaar. De rest van het feest zijn we onafscheidelijk en hoef ik alleen maar in zijn ogen te kijken om te weten dat we allebei hetzelfde gevoel hebben. Ergens ben ik bang dat dat door de alcohol komt – en dus niet écht is. Gelukkig weet hij me te overtuigen dat dat echt niet het geval is en dat hij überhaupt niet naar het feest zou zijn gegaan als ik er niet was geweest. En dus genieten we er maar gewoon van, ons allebei realiserend dat dit het beste feest is dat we ooit in Latijns-Amerika hebben meegemaakt. En dat terwijl ik toch al heel wat mooie feestjes heb meegemaakt in deze regio van de wereld. Ben je benieuwd naar die feestjes? Lees dan de verhalen ‘Guatamala – Full Moon Latino Style’,  ‘Colombia – Cultureel Poeder’ en ‘Ecuador – Meneer Cactus’ .

eindeloze glimlach           

Met een grote glimlach op mijn gezicht gaat de nacht aan me voorbij, alle mooie indrukken absorberend als een spons. De omstandigheden zijn dan ook optimaal. Het is inmiddels donker en het uitzicht met al die lichtjes wordt daardoor steeds mooier. De sterren boven ons schitteren als (bijna) nooit tevoren, waarbij de bijna volle maan zorgt voor een mooi zacht licht. De kampvuurtjes achter ons knisperen en de bomen voelen bijna psychedelisch aan. De muziek is bovendien zo geweldig, dat ik er kippenvel van krijg. Wat een feest. En wat een nacht. Pas wanneer het om zes uur licht wordt, zien we opeens Goretti weer terug. Een paar uur daarvoor heb ik haar nog lopen zoeken – zonder succes. Het is fijn om haar te zien. Gelukkig zitten Lars en ik in precies dezelfde vibe en willen we dus allebei elke keer precies hetzelfde op hetzelfde moment.

Rond negen uur ´s ochtends komt eindelijk de zon door de wolken heen. Even later liggen we allemaal in de chill te genieten van de warmte die dat geeft. De zon blijft iets magisch hebben. Omdat de rest van ons groepje zin heeft om terug te gaan naar Bogotá, besluiten Lars en ik mee te gaan met de rest. Het is tijd voor een douche. In minder dan een uur zijn we terug in Bogotá. Lars heeft een kamer voor zichzelf; ik slaap in een dormitorio (slaapzaal) met vijf anderen – en dus is de keuze snel gemaakt om bij hem te gaan slapen in het Gunshot Hotel. Met zo’n naam is het geen wonder dat Lars de enige toerist is in het hotel. De dagen erna spenderen we samen. Samen eten, samen Bogotá ontdekken, samen praten en elkaars leven ontdekken. Maar met name samen slapen – heel veel slapen. Gelukkig leven we zonder horloge en hebben we vaak geen idee hoe laat we wakker worden of gaan slapen. Na een paar dagen samen kan ik maar één conclusie trekken: ik ben verliefd.

nog lang niet klaar

Lars is een avonturier in hart en nieren – wat waarschijnlijk verklaart waarom ik hem zo leuk vind. Hij is allesbehalve doorsnee. Na een paar dagen samen hebben we allebei het gevoel dat we al jaren samen zijn. Het voelt daarbij als een ongelooflijke luxe dat we zoveel tijd hebben om elkaar te leren kennen. Omdat ons samenzijn alleen maar leuker wordt naarmate de tijd verstrijkt, besluiten we na een week in Bogotá samen verder te reizen naar het zuiden van Colombia. We beseffen allebei dat Lars daarna terug moet naar Barranquilla voor modellenwerk en ik juist doorreis richting Ecuador. Nog maar even niet aan denken. Omdat Lars en ik hebben afgesproken om de ochtendbus naar Salento te nemen, de koffieregio van Colombia, heb ik de dag ervoor vast uitgecheckt bij mijn hostel. Ik slaap bij hem vannacht en heb net als Lars een afspraak staan om uit te gaan. Terwijl ik samen met Gortetti op zoek ga naar een leuke vrouw voor haar in de Zona Rosa, gaat Lars de kroeg in met wat Zweedse vrienden. Ik ben uiteindelijk veel vroeger terug dan Lars en duik dus alvast in mijn eentje zijn bed in – wat gek en tegelijkertijd vertrouwd voelt. Om vier uur komt hij zwaar aangeschoten binnenlopen en ploft naast me in bed.

Alles is happy-happy-joy-joy, tot het ochtend is en ik Lars wakker moet maken – zoals we vannacht hebben afgesproken. Door de drank (en drugs?) van vannacht wordt hij maar niet wakker van de wekker of van mijn pogingen om hem wakker te schudden. Wanneer hij uiteindelijk wél wakker wordt, is hij strontchagrijnig en moet ik het ontgelden. Zijn ogen zijn zwart en zijn gezicht is zo explosief, dat ik bijna van hem schrik. Dit kan niet dezelfde persoon zijn als die vannacht nog zo lief was toen hij thuiskwam en ging slapen. Wat volgt is een helse ruzie en (dus) een extreem slecht begin van de dag. Ik herinner me opeens ons gesprek van een paar dagen terug, waarin Lars opbiechtte dat hij jaren geleden een tijd verslaafd is geweest aan heroïne. Een heftige ontboezeming, waar ik even van moest bijkomen. Zo’n knappe en intelligente vent past niet bij het beeld dat ik van een heroïneverslaafde heb. Maar op dit moment zie ik een kant die ik nog niet eerder heb gezien. Dit is duidelijk de kant die bij die drugsverslaafde hoort.

olifant in de kamer

Wanneer we daarna in de taxi naar het station zitten, voelt alles opeens anders. Eén ruzie en de hele magie tussen ons is weg – en komt in de bus ook niet meer terug. Hoe lang de busrit ook duurt en wat we ook proberen. Ik heb behoefte aan een ‘sorry’, maar dat zit er duidelijk niet in. Ik begin te beseffen dat ik Lars eigenlijk helemaal niet ken. Ik heb alleen een overgeromantiseerde versie van hem gezien, die vaak onder invloed was van iets. Een heel trieste conclusie. Tegen de tijd dat we in Salento zijn, lijkt alles weer min of meer koek en ei – zolang we het maar niet over vanmorgen hebben. Maar dan gaat het opnieuw mis, terwijl we op zoek zijn naar een fijne plek om te slapen. We lopen voor mijn gevoel eeuwen met onze rugzak op onze rug, zonder echt te hebben gegeten en zonder genoeg te hebben geslapen de afgelopen dagen. En dan is Lars ook nog eens zeer kritisch ten aanzien van de eisen waar een onderkomen volgens hem aan moet voldoen. Zo mogen er geen andere backpackers logeren, moet de energie goed zijn, mag het niet teveel kosten en niet op de verkeerde plek liggen. Zijn voorstel om bij een zeventig jaar oude dame met flinterdunne muurtjes in huis te gaan zitten, vind ik juist weer geen goede optie. We zijn al met al even geen goede combinatie.

Godzijdank vinden uiteindelijk een plek om te slapen (zónder hospita in huis) en proberen dan de reset-knop weer in te drukken. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Maar helaas werkt het niet zo simpel bij Lars – en dus blijft de ruzie continu tussen ons in hangen, als een soort olifant in de kamer. Er wordt niet meer over gepraat en we doen weer normaal tegen elkaar, maar de magische vibe tussen ons is weg – dit keer voorgoed. Sterker nog: die vibe was vanmorgen eigenlijk al weg, na de totaal onredelijke uitbarsting van Lars – alleen wilde ik het toen nog niet toegeven. Ik kan me bijna niet voorstellen dat we gisteren nog zo verliefd en gelukkig waren. De volgende morgen begint gelukkig chill. Lars slaapt, terwijl ik in bed lekker een boek lees met muziek van Air op de achtergrond en de mooie omgeving van Salento door de open ramen. Grappig genoeg droomt Lars op dat moment dat hij zijn beste vriend in Zweden ziet en samen met hem naar Air luistert.

split personality

Wanneer we die middag een stuk door de bergen lopen, merk ik echter opnieuw dat Lars op geen enkele manier de persoon is die ik dacht dat hij was. Zijn persoonlijkheid is koud, egocentrisch en behoorlijk paranoïde en psychopathisch. Een beetje eng zelfs, met name als dingen niet helemaal gaan zoals hij dat wil of wanneer ik iets zeg wat hem niet zint. De zwarte ogen die ik zag op de dag van vertrek uit Bogotá staan niet op zichzelf, maar zijn onderdeel van zijn ziel – zo realiseer ik me wanneer we die middag wéér ruzie krijgen om niets. De persoon die ik in Bogotá heb ontmoet, was blijkbaar een ééndimensionale versie van Lars – die daar duidelijk is achtergebleven toen wij de bus instapten. De driedimensionale versie is een enge replica, die er qua looks enorm op lijkt, maar qua karakter honderdtachtig graden anders is. Bijzonder dat dit kan en dat ik hier nu pas achter kom. Ik heb de echte Lars gezien – en die is niet zo leuk als dat ik dacht of hoopte.

Terwijl Lars helemaal los gaat om niets, probeer ik me in te houden om de situatie niet te verergeren. Ik geef aan dat waar twee vechten, twee ook schuld hebben en we allebei dingen anders hadden kunnen aanpakken. Hij kijkt me verbouwereerd aan en geeft aan dat hij geen idee heeft waar ik het over heb. Zelfreflexie is er duidelijk niet bij. Eén ding weet ik inmiddels zeker: deze jongen spoort niet. Zijn aggressie en explosieve aanvallen bewijzen dat, net als het feit dat hij niet tegen kritiek kan of ooit hand in eigen boesem steekt. Die conclusie is confronterend, omdat het impliceert dat er geen weg terug is. Falling out of love doet pijn – alsof je van een grote roze wolk dondert en je pas dan realiseert dat de vloer keihard is. Verzonken in gedachten lopen we vervolgens naar boven.

twee kanten van dezelfde medaille

Ik vraag me ondertussen af hoe het mogelijk is dat iemand opeens zo’n andere versie van zichzelf laat zien. Heb ik zo slecht gekeken? Of zijn we het blijkbaar de dagen ervoor altijd 100% met elkaar eens geweest? Had ik deze split personality in between the lines op kunnen pikken – en ben ik de afgelopen week dus écht blind van verliefdheid geweest? Kortom: heb ik wat gemist in Bogotá? Of duurt het nu eenmaal altijd even voordat iemand die verliefd is zijn schild laat zakken en zijn ware ik toont – en ben ik daar juist heel snel achter gekomen, doordat we in zo’n snelkookpan hebben gezeten samen de afgelopen week? De dingen die Lars zegt en doet stroken gewoon niet met elkaar, alsof hij écht twee persoonlijkheden in zich heeft. Ik kan me voorstellen dat dit het gevolg is van zijn heroïneverslaving, maar het kan ook zijn dat dit juist de basis daarvoor is geweest. De ene kant van Lars is lief, geniet en geeft een goed gevoel. De andere kant vergiftigt en laat mensen gedeprimeerd achter, met een enorm gebrek aan eigenwaarde.

Nog een voorbeeld. Aan de ene kant is hij een halve hippie, een extreme avonturier die backpackers haat en standaard off the beaten track gaat met reizen. Een non-materialist ook, die vindt dat geld en grote bedrijven vergif zijn voor de maatschappij. Aan de andere kant heeft zijn vader juist een heel groot eigen bedrijf (en is hij in rijkdom opgevoed), gaat hij nu Barranquilla modellenwerk doen omdat het zoveel oplevert én gaat hij daarbij vooral om met mensen die hem daarin verder kunnen helpen. Politiek gezien neigt hij bij bepaalde onderwerpen naar communisme; bij veel andere onderwerpen is hij extreem rechts in zijn denkbeelden –  zó rechts, dat ik opeens een enorm linkse socialist lijk. Met beide kanten heb ik niet; daarvoor zit ik teveel in het midden. Dingen zijn voor mij vaak grijs, niet zwart of wit. Voor Lars bestaat grijs niet.

ogen als spiegel van de ziel

Lars’ dubbele persoonlijkheid gaat echter verder dan dat. Zo is hij aan de ene kant heel spiritueel en doet hij elke dag aan yoga en meditatie. Hij wil stoppen met roken en rookt in de vier dagen Salento vijf keer zijn laatste sigaret. Hij heeft vroeger altijd heel hoog en actief gesport, zat in de top vijf van Zweden met tennis en was goed in zo ongeveer elke sport die er bestaat. Aan de andere kant zie ik in de praktijk iemand die heel veel rookt, ongezond leeft en veel alcohol drinkt. Met tennissen is hij overigens subiet gestopt nadat hij verloren had van iemand die lager geplaatst was dan hijzelf. Hij heeft daarna drie tennisrackets kapotgeslagen thuis en nooit meer een racket aangeraakt. Het is bij Lars duidelijk alles of niets – met alles. Hij heeft goede ideeën over het inrichten van zijn leven en weet precies hoe hij de beste in zijn studie kan worden – want voor minder dan dat doet hij het niet. Hij heeft dan ook wel degelijk een visie en een doel in zijn leven. Maar wát dat doel is, verandert van minuut tot minuut. Sterker nog: alles kan bij hem opeens anders zijn. Aan de ene kant is hij extreem vastbesloten in wat hij zegt en doet, aan de andere kant wisselen zijn gedachten per minuut – en weet je dus nooit of hij een dag later nog hetzelfde over iets denkt.

Niet alleen tijdens onze ruzies, maar ook tijdens zijn eindeloze monologen veranderen zijn ogen van zacht groen met prachtig bruin opeens naar pikzwart – een eindeloos gat van leegte en hardheid, dat ervoor zorgt dat ik niet eens meer durf te zeggen wat ik denkt. Ik ben simpelweg bang dat het tot ruzie komt. Mijn gevoel zegt dat hij zeker in staat is om iemand iets aan te doen in die state of mind – en dat zorgt naast een onzeker, vooral voor een heel onveilig gevoel. Nu zijn schild is afgevallen en zijn gespleten persoonlijkheid boven is komen drijven, vind ik Lars opeens ook niet meer zo mooi. Beauty & brains zijn daarvoor blijkbaar niet genoeg. Stabiel en (min of meer) voorspelbaar gedrag (zonder explosieve uitvallen om niets), medeleven en zelfreflectie zijn belangrijker én minder vanzelfsprekend dan ik dacht.  Ondanks dat, vind ik hem nog steeds interessant. Ik begin te beseffen hoe het kan dat mensen in een destructieve relatie terecht komen. Er is namelijk altijd een kant in je die (tegen beter weten in) wil proberen om dingen te fixen – en op die manier probeert te compenseren voor iemand anders’ zwarte gedrag. Die kant wil niet onder ogen zien dat iemand vergif is, in plaats van een blessing.

zwart of wit

Het verrotte van dit soort situaties is dat het natuurlijk nooit helemaal zwart of wit is. We hebben ook heel veel leuke momenten, waarop we het geweldig hebben samen. Zo gaan we een dag paardrijden door de koffieplantages, eten we ons wezenloos aan perros calientes (hotdogs) bij de dame voor onze deur, drinken we (uiteraard) de beste koffie die je kunt wensen en hebben we heerlijke avonden met inspirerende gesprekken. Met het raam open is onze kamer een heerlijke plek om eindeloos te praten, wijn te drinken en sigaretten te roken. Die gesprekken zijn vaak zo bijzonder, dat we ons daarna weer heel erg één voelen – tot de volgende uitbarsting plaatsvindt en we weer terug bij af zijn.

Hoe meer wij verwijderd van elkaar raken, hoe sterker ik het gevoel heb dat Lars er naast mij nóg een scharrel op na houdt. Om precies te zijn in Barranquilla, waar hij voor Bogotá zat en waar hij hierna ook weer naartoe gaat. De dame heet Carolina; zij was zijn huisbazin toen hij daar verbleef. Daarnaast regelde zij zijn modellenopdrachten en had ze als fashiondesigner én dochter van een belangrijke Colombiaanse generaal op dat vlak nogal wat in de melk te brokkelen. Terwijl hij tot op heden ontkent heeft iets met haar gedaan te hebben, wordt mijn vermoeden dat hij daarover liegt steeds groter. En omdat ik liever de harde waarheid heb dan mijn kop in het zand steek, vraag ik hem nog een keer op de man af hoe het zit. Mijn vermoeden blijkt te kloppen. Sterker nog: zij is verliefd op hem en wacht op hem in Barranquilla met werkopdrachten en onderkomen. En hij gaat daar direct na Salento weer naartoe. Eén plus één is twee. Hoe verneukt.

harde waarheid

De tweede harde waarheid is dat er nóg een ex is die op hem wacht; in Bogotá om precies te zijn. Sterker nog: zij is de reden dat hij überhaupt naar Bogotá is (terug)gekomen en mij daar heeft ontmoet. Ze is model, heeft een nacht met Lars doorgebracht en daarna een zwangerschap gefingeerd – met als doel hem terug naar Bogotá te lokken. Toen hij erachter kwam dat ze niet echt zwanger was, is hij (uiteraard) boos bij haar weggegaan. Een dag later ontmoette hij mij.  Hij heeft echter nog steeds contact met haar, om te zien of zij modellenopdrachten voor hem kan regelen in Bogotá. En ik maar denken dat hij helemaal voor mij ging die week. Het kleine restje verliefdheid dat ik nog voelde, is daarmee definitief weg.

Een dag later nemen Lars en ik afscheid van elkaar. Het is tijd dat we uit elkaar gaan – en dus is het goed zo. Voordat het zo ver is, ben ik vooral benieuwd wat we nou werkelijk voelden voor elkaar daar in Bogotá – en wat er dus in die korte tijd veranderd is. Wanneer ik die knuppel in het hoenderhok gooi, krijg ik gelukkig wel een eerlijk antwoord – voor zover dat kan wanneer je achteraf op de zaken terugkijkt. Verliefd is hij volgens eigen zeggen nooit geweest, omdat hij zichzelf dat niet toestond. Wel heeft hij vanwege mij zijn plannen gewijzigd en is daarom met me meegegaan naar Salento. Het had  volgens hem zomaar gekund dat hij zelfs samen met mij naar Buenos Aires was gereisd – mijn eindstation van deze reis. Een deel in mij wil dat nog steeds. Maar een ander, groter deel van mij weet dondersgoed dat we dat nooit overleefd hadden.

eerlijkheid

De eerlijkheid van ons gesprek raakt me. Het verandert onze status opeens in een platonische vriendschap en dat is confronterend, maar waarschijnlijk wel beter. Gelukkig heeft al die eerlijkheid ook een positieve keerzijde. Zo is de sfeer tussen ons opeens beter en vooral relaxter, alsof de kogel door de kerk is. Dingen voelen nu eenmaal beter wanneer ze zijn uitgesproken – ook al hoor je daarbij zelden wat je ook echt wilt horen. De volgende morgen is die bijzondere sfeer tussen ons alweer vervlogen. Net als met Lars’ stemming, kan een klik of verbinding van de ene op de andere minuut verdwenen zijn – alsof je een kabeltje uit de PC trekt en opeens geen verbinding meer hebt. We ontbijten nog samen, pakken allebei onze tas in en nemen dan de bus terug naar Armenia. Daar drinken we een laatste koffie samen, waar hij me een extreem indecent proposal doet. Ik bedank hem uiteindelijk voor het aanbod. Pas als ik in de bus zit, besef ik wat een idioot voorstel dat was. En hoe bezopen het is dat ik er nog over nagedacht heb ook. Verliefdheid doet rare dingen met een mens.